အခန္း (၁)
.
ေဖာ္အဲဗားရြာဆိုတာ နယ္ျခားရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္သျဖင့္ စီးပြားေရး ေကာင္းသည္။ လုပ္ခင္းကိုင္ခင္း ေပါမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟိုမွ သည္မွ လာေရာက္အေျခခ်ၾကသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြထက္ လူေနစည္ကားသည္။ လူမ်ားသျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို စ႐ုိက္လည္းစုံသည္။ သတင္းလည္း စုံသည္။ ျပႆနာလည္း စုံသည္။ ပညာတတ္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူ မ်ားျပားသျဖင့္ ဓားျပ သူပုန္တို႔၏ မ်က္စိက်စရာလည္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ကလည္း ရြာထဲသို႔ ကားတစ္စီးျဖင့္ လက္နက္ကိုင္တစ္စု ေရာက္ရွိလာၿပီး သူႀကီးအေဆြေတာ္ေလးႏွင့္ စေနေမာင္ေမာင္တို႔ အိမ္တြင္ တည္းခိုေနသည္မွာ ခုထိ မျပန္ေသး။ ထိုလက္နက္ကိုင္လူတစ္စု ေရာက္ရွိလာျခင္းအေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္လ်က္ ရွိၾကသည္။
ရြာ၏ အတင္းပလင္းစုေ၀းရာ သတင္းစင္တာသည္ ေအးျမသီတာ၊ ပန္းႏွင္းဆီ၊ ေမကို၊ ညေလညႇင္းတို႔ ညီအစ္မတေတြ စုဖြင့္ထားေသာ ``ပန္းျမေလကို´´ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ထိုလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ ေရာက္ရွိလာျခင္းအေပၚ တစ္စုံတစ္ရာ သိလိုစိတ္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သုိ႔ အခါတိုင္းထက္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စနည္းနာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းကြန္ယက္အတြက္ အဓိကက်ေသာ ယႏၲရားက မျပည့္စုံေသးသျဖင့္ အပ်ဳိႀကီးမ်ားမွာ မထုတ္ျပန္ရဲေသးေပ။
အဓိကက်ေသာ ယႏၲရားဟူသည္မွာ တျခားမဟုတ္ေပ။ ေယာက္်ားအုပ္စု မိန္းမအုပ္စု မည္သည့္အုပ္စုတြင္းသို႔မဆို အလြယ္တကူ ၀င္ထြက္သြားလာႏုိင္သည့္ ရြက္၀ါေခၚ မာမီေကာင္းမင္းလူ ေခၚ ေကာင္းေလးပင္ျဖစ္သည္။
ေကာင္းေလးက ရြာထဲတြင္ လွည့္လည္ကာ ေရွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းသည္။ ျမင္သမွ် ၾကားသမွ်ကို မွတ္သားလာၿပီး ပန္းျမေလကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္လွ်င္ အတင္းစုံလင္ကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်သည္။ ထိုအတင္းကို ဆိုင္ရွင္ညီအစ္မမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သားထားၿပီး ဆိုင္လာသူမ်ားကို တဆင့္ျပန္လည္ေ၀မွ်သည္။ ယခုႏွစ္ေတာ့ ေကာင္းမင္းလူ စိတ္ႀကီး၀င္လာသည္။ ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းရင္း ကရတာ ေအာက္က်သည္ဟု သူထင္သည္။ သူ႔႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အေျခာက္ထဲတြင္ အထက္တန္းစားျဖစ္သည့္ မိတ္ကပ္ျပင္မျဖစ္လွ်င္ေတာင္ အလယ္အလတ္တန္းစားျဖစ္သည့္ နတ္ကေတာ္ေတာ့ ျဖစ္သင့္သည္ဟု သူထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲဆီ အပူကပ္ၿပီး နာမည္လွလွေလးေတာင္းသည္။ ခိုင္ၿမဲကလည္း မင္း႐ုပ္ မင္းရည္နဲ႔ဆို ``ရြက္၀ါ´´ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔ လိုက္တယ္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေကာင္းမင္းလူလဲ သူ႔နာမည္ေလးကို ေတာ္ေတာ္ခိုက္သြားတယ္။
မည္းမည္းသဲသဲ ၀တုတ္တုတ္ ေကာင္းမင္းလူကို ဘာျဖစ္လို႔ ``ရြက္၀ါ´´လို႔ နာမည္ေပးတာလဲလို႔ ခိုင္ၿမဲ ႏွမ ပန္းဧကရီက ေမးေတာ့ ``နင္ကလဲ ေ၀းတာဟာ။ ရြက္၀ါကို အသံေျပာင္းျပန္လုပ္ၿပီး ဆိုၾကည့္ပါလား´´ ဆိုေတာ့မွ ပန္းဧကရီ တခြီးခီြးရယ္ေတာ့သည္။
``မွန္လွပါဘုရား။ ဓါးက်ိဳးလို႔ လွံေခြ သံေသတဲ့ မင္းေယာက္်ား အာဇာနည္ရဲ႕ သားႏွစ္ပါး။ သာသနာျပဳတဲ့ မင္းညီေနာင္၊ သာသနာျပန္႔ပြား မင္းႏွစ္ပါးပါဘုရား။ ခ်စ္ရင္လဲၿပဳံး မုန္းရင္လဲၿပဳံး အၿမဲၿပဳံးေတာ္မူတဲ့ ေရႊၿပဳံးစံဘိုးဘိုးႀကီးနဲ႔ ဘိုးဘိုးေလးပါဘုရား။ ေရႊမ်က္လုံးနဲ႔ ၿပဳံးတဲ့သခင္ ျမမ်က္လုံးနဲ႔ ၿပဳံးတဲ့သခင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ့ဘုရား။ ဘုရားကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ (တနလၤာ)သား မိသားစုပါ ဘုရား ”
စသည့္ဆုေတာင္းကို ႀကိဳးစားပမ္းစား က်က္ၿပီး ေတာင္ၿပဳံးသို႔ ခ်ီတက္သြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရြာထဲသို႔ သူပုန္အဖြဲ႕မွ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ရွိ မင္းသစ္(ေရႊဘို) ေရာက္လာသည့္အခါ သတင္းဆက္သြယ္မႈ ကြန္ယက္က ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ အပ်ဳိႀကီးမမမ်ားက မာမီရြက္၀ါ အျမန္ျပန္လာဖုိ႔ ေတာင္ၿပဳံးပြဲ လူႀကဳံမွာရသည္။
မာမီရြက္၀ါကလည္း မျပန္ခ်င္။ ဒီႏွစ္မွ ကုိယ္ပိုင္နန္းထိုင္ရေတာ့ ဧည့္သည္က သိပ္မရွိေသးဘူး။ သူမ်ားနန္းေတြလို ထမင္းေတာင္ မေကၽြးႏိုင္ဘူး။ ေဖ်ာ္ရည္အဆီေလးေဖ်ာ္ၿပီး တိုက္ႏိုင္ေအာင္ေတာင္ မနည္းလုပ္ထားရတာ။ ဒါေတြက ၀ါေခါင္လဆန္း (၁၂)ရက္ ျပပြဲ ထပ္ပြဲ ႐ုိးရာပြဲေန႔က်မွ ဆက္ေၾကးေလးေတြနဲ႔ မနည္းျပန္ေက်ေအာင္ လုပ္ရမွာ။ ၿပီးေတာ့ ယုန္ထိုးသည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ အဆဲမ်ဳိးစုံျဖင့္ ႐ုိးရာသမားေတြက နန္းတကာ လိုက္၍ ဆဲၾကသည္။ ထိုအခါ နန္းပိုင္ရွင္ နတ္ကေတာ္မ်ားက ကိုယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေခ်ာ့သည့္အေနျဖင့္ တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကရသည္။ အရင္းမေက်လွ်င္ နန္းကို ျဖဳတ္၍ သူလဲ လိုက္ဆဲရမည္လို႔ ႀကံထားေတာ့ မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး။
အပ်ဳိႀကီးမ်ားကလည္း ရြက္၀ါျပန္မလာႏိုင္ေသးသည္ကို အနည္းငယ္ သေဘာက်ေနသည္။ သတင္းအတိအက် မရေသးေလ။ သူတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လူစည္ေလျဖစ္ေနေတာ့ တစ္သက္လုံး ျပန္မလာလဲ ေအးတာပဲဟု ပန္းႏွင္းဆီက ႀကိတ္ေတြးေနသည္။
ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ကလဲ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။ ေရာက္သည့္ေန႔က လျပည့္တို႔ မိုးစက္တို႔တို႔ကို အနည္းငယ္ ရစ္ၿပီးေနာက္ စေနေမာင္ေမာင္အိမ္မွာပဲ တည္းခိုၿပီး ႀကိတ္ႀကံေနသည္။ သူတို႔ကိုင္ထားေသာ ဒိုင္းေညႇာင့္ႀကီးကို ေၾကာက္သျဖင့္ ဘယ္သူမွလဲ မသြားရဲၾက။ ေနာက္ဆုံး ေကာင္းမင္းလူ ျပန္ေရာက္ လာသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အပ်ဳိႀကီးေအးျမသီတာက ခ်က္ခ်င္းသတင္းရယူရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ေတာ့သည္။ ေကာင္းမင္းလူလဲ သူ႔အထုပ္အပိုးမ်ားကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲျဖစ္သလို ထားခဲ့ၿပီး စေနေမာင္ေမာင္အိမ္သို႔ ေကာ့လန္ႏြဲ႕ခါရင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။
----------------------------------------------------------
.
အခန္း၂
ကိုစေနေမာင္ေမာင္တို႔အိမ္ဘက္ ေကာင္းမင္းလူထြက္သြားၿပီဆိုကတည္းက မေအးျမတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေနရာမဆန္႔ေအာင္ပင္ က်ိတ္က်ိတ္တိုး စည္ကားလာေတာ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ရသည့္ ပန္းႏွင္းဆီမွာလဲ ေခၽြးတလုံးလုံး ႏွပ္တရႊဲရႊဲျဖစ္လာသည္။ အလုပ္႐ႈပ္ေလေလ စိတ္႐ႈပ္လာေလေလ ျဖစ္ၿပီး စိတ္႐ႈပ္ေလေလ ႏွပ္ထြက္ေလေလျဖစ္ေသာ ပန္းႏွင္းဆီေၾကာင့္ ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လူေရွာင္ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုင္ခုံမ်ား မဆန္႔ေတာ့သည့္အခါ ေျမျပင္တြင္ ဖ်ာမ်ားခင္းေပးလိုက္ရသည္။ သတင္းနားေထာင္ဖို႔ လာေစာင့္တာျဖစ္သျဖင့္ လက္ဖက္ရည္မွာမေသာက္သူမ်ားကို ေမကိုႏွင့္ ညေလညႇင္းတို႔က မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ မာန္တဖီဖီျဖစ္ေနၾကသည္။ ႐ွဴ႐ွဴးႏွင္းဆီ အဲေလ ေယာင္လို႔ ပန္းႏွင္းဆီက ေျခတေဆာင့္ေဆာင့္ ႏႈတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္နာရီခန္႔အၾကာတြင္ ေကာင္းမင္းလူ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ႏွင့္ ျပန္လာသည္။
``ဘာတဲ့လဲ ... ဘာတဲ့လဲ´´
သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ေမးေနသည္ကို မေျဖအားေသး။ မေအးျမဆီ တန္းသြားသည္။
``မမေအးျမေရ ... သူႀကီးတူမတဲ့ေအ့ ...´´ဟု အဆက္အစပ္မရွိ ေျပာလိုက္သည္။
``ရြက္၀ါရယ္ ညည္းကလဲ အျပည့္အစုံေျပာစမ္းပါ။ သူႀကီးတူမ ဘာျဖစ္တာလဲ´´
``အခု လာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္က သူႀကီးတူမကို လက္ထပ္ခ်င္လို႔တဲ့´´
ေကာင္းမင္းလူစကားေၾကာင့္ အားလုံး ဟာကနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူႀကီးတူမက ေဖာ္အဲဗားရြာမွာ အလွဆုံးစာရင္း၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ အျခားမွ လူက လက္ထပ္မည္ဆိုေသာအခါ အားလုံး မေက်မနပ္ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ေဒါသမီးရွိန္ေၾကာင့္ ၾကြပ္ရြေနၾကေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ ေကာင္းမင္းလူ ဆက္ေျပာလိုက္ေသာ စကားက မီးစကို အမႈိက္ပုံထဲ ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။
``ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္က မိန္းမရွိတယ္တဲ့ေတာ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက အဲဒီလို ရြာေတြကို ေလွ်ာက္သြားရင္း အမ်ဳိးေကာင္းသား အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေတြကို ဖ်က္ဆီးေနက်တဲ့ ... သူႀကီးကလဲ သူ႔လက္ထဲက ဒိုင္းေညႇာင့္ႀကီးေၾကာက္လို႔ ဘာမွ မေျပာရဲဘူးတဲ့´´
ရြက္၀ါဆီမွ သတင္းအေသးစိတ္ကို ၾကားသည့္အခါ အရင္ဆုံးေပါက္ကြဲသူက ငမူး မုတ္သုံ ...။
ဒါ ငါတို႔ရြာသူကို လက္နက္အားကိုးနဲ႔ မတရားသက္သက္ အႏိုင္ယူေစာ္ကားတာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ငါတို႔ရြာသူ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကို ငါ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ရမယ္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတးမွတ္ထားလိုက္သည္။ မာမီရြက္၀ါ ေျပာသည့္အထဲတြင္ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြကို ဖ်က္ဆီးေနသည္ဟုလည္း ပါသည္။ ဒါကို ငမူးမုတ္သုံ မေတြးႏိုင္။ အဲဒီေလာက္ႀကိဳျမင္ဖို႔လည္း ဥာဏ္မမီ။ သူက အေျဖာင့္သမားကိုး။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ဆတ္ခနဲ ထသြားသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန၀င္ရီတေရာျဖစ္ေနသျဖင့္ မိုးစက္အရက္ဆိုင္သို႔ သြားေနက်ျဖစ္သည့္ မုတ္သုံ အရက္ဆိုင္သြားမည္ ဟုသာ အမ်ားက ထင္ၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ကို သြားစိန္ေခၚမည္ဟု မည္သူမွ် သူ႔ကို အထင္မႀကီး။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလုံးက မသိလိုက္ မသိဘာသာပင္ ေနလိုက္ၾကသည္။
ပထမဆုံး မိုးစက္အရက္ဆိုင္သို႔ သြားသည္။ စံခ်ိန္မီစပ္အရက္ တပိုင္းမွာၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီး ေကာင္တာမွ မိုးစက္မိန္းမကို မွတ္ထားလိုက္ဟုေျပာကာ ထရံတြင္ မွီေထာင္ထားေသာ ဓားကို ဆြဲကာ သူႀကီးတို႔အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူႀကီးျခံ၀င္းထဲရွိ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ တည္းခိုေနသည့္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လွ်င္
“ေဟ႔ေရာင္ မင္းသစ္ ... မင္း သူႀကီးတူမကို ေစာ္ကားဖို႔မႀကံစည္နဲ႔ကြ..။ မင္းမွာ မိန္းမရွိတာ ရြက္၀ါေျပာလို႔ တရြာလုံးသိၿပီးၾကၿပီ။ မင္းမို႔လို႔ ႏွမခ်င္းမစာနာ ဒီလုိလုပ္ရက္တယ္။ ဆင္းခဲ့စမ္းေဟ့ေရာင္။ သတၱိရွိရင္ မင္း အခုဆင္းခဲ့ ...။ မင္းနဲ႔ငါ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်မယ္။”
ခဏအၾကာတြင္ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ရဲ႕ တပည့္မ်ား ေသနတ္ကိုယ္စီကိုင္လ်က္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၾကၿပီး ဓားကို ထားခဲ့၍ အိမ္ေပၚက အခန္းထဲကို ၀င္လာခဲ့ဖို႔ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္က မွာလိုက္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မုတ္သုံ မင္းသစ္ကို အနည္းငယ္ ေလးစားသြားမိသည္။ လက္နက္ရွိေနပါလ်က္ တပည့္တပန္းေတြ ရွိေနပါလ်က္ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်မည္ဟု စိန္ေခၚသည္ကို တေလးတစားလက္ခံပါေပသည္ဟု အထင္ႀကီးမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူႀကီးတူမအတြက္ စာရင္းရွင္းရေပဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓားကို ပစ္ခ်ကာ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားကာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမႊးျမေသာ စံပယ္ရနံ႔က ရင္ကို ေအးျမ သြားေစသည္။ ျပတင္းတံခါးမ်ားကို ပိတ္ထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္ ခပ္သဲ့သဲ့သာ ရွိေနသည္။ အခန္းေထာင့္စားပြဲခုံတြင္ မင္းသစ္တစ္ေယာက္ ၀ိုင္တစ္ခြက္ ေသာက္ေနသည္။ မုတ္သုံကို ေတြ႕သည္ႏွင့္
``လာေလ ... သားေလး ... ထိုင္´´ ဟု ခ်ဳိသာစြာ ေခၚသည္။
``ငါ့ကုိ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုမွန္းသိလို႔ ေစာ္ကားရန္စတာပဲ။ ဒင္းကို ေသေတာင္ အေဖမေတာ္ဘူး...
ထြီ´´
ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကံကာ မင္းသစ္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ မင္းသစ္က သူ႔ဆီ တျဖည္းျဖည္း လွမ္းလာေသာ မုတ္သုံကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္ေနသည္။ ၿပီး မခို႔တ႐ုိ႕ေလး ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး
``ငါ သူႀကီးတူမကို လက္မထပ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္´´ဟု ခ်ဳိသာစြာ ေျပာလိုက္သည္။
``ဗ်ာ ... ဟို ... ဟိုဟာဗ်ာ ...´´
မုတ္သုံ အားတုံ႔အားနာစြာျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖစ္သြားသည္။ ထြက္ေနသည့္ ေဒါသမ်ားလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္မွန္း မသိ။ ေသာက္ထားသည့္ အရက္မ်ားလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသစ္ ဆက္ေျပာသည့္စကားက
`` ဒါေပမယ့္ သားေလး အေနနဲ႔ ကိုယ့္စကားေတာ့ ကိုယ္တာ၀န္ယူရမယ္ေနာ္ ...´´
``ဗ်ာ ... ဘာစကားလဲ ... ဘာတာ၀န္ယူရမွာလဲဟင္´´
မုတ္သုံ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ျဖစ္သြားသည္။ မင္းသစ္က
``ဟယ္ ... ၾကည့္စမ္း ... လူဆိုးေလး ... မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ ... ဟြန္႔ ...။ သူပဲ ေစာေစာက အိမ္ေရွ႕မွာ လာေအာင္ေနၿပီးေတာ့...´´
မုတ္သုံ ရင္ခုန္လာသည္။ ေခၽြးစီးမ်ားလည္း ျပန္လာသည္။
``ဘာ .... ဘာ စကားပါလဲ ခင္ဗ်ာ´´
ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ တံခါးမဆီသို႔ ႐ုတ္တရက္ ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို ေသာ့ခတ္ကာ ျပတင္းေပါက္ဆီ လွည့္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္ကို ဆြဲဖြင့္ကာ ေသာ့တံကို လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ၀င္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီးမ်က္ႏွာတြင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသား ႏႈတ္ခမ္းနီအရဲသားကို မုတ္သုံ သတိထားမိသည္။ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္။
``ဟြန္႔ ... သူပဲ ေစာေစာက သတၱိရွိရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်မယ္ဆို ...။ လာေလ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ရေအာင္ .... ေနာ္ ..... ေနာ္လို႔ ...။´´
ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္မွာ မာမီတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္တိုင္း ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္ေသာ ေယာက္်ားပ်ဳိေလးမ်ားကို ေတြ႕တိုင္း ရင္ခုန္တိမ္းမူးစြာ ၾကည့္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူပုန္အဖြဲ႕တြင္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းျခင္း၊ စည္း႐ုံးေရးေကာင္းျခင္း၊ စီမံမႈေတာ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္တြင္ ထားေပးသည္ျဖစ္ရာ သူ႔ရာထူးအရ သူေျခာက္ေနမွန္းလူမသိေစခ်င္သျဖင့္ သူ႔သိကၡာကို ထိန္းသည့္အေနျဖင့္ အေခ်ာအလွ မိန္းမပ်ိဳမ်ားကို သိမ္းပိုက္ျပေလ့ရွိသည္။ ညေရာက္လွ်င္
``ညီအစ္မခ်င္းေတြပဲဟယ္ ဒို႔ေတြ ကစားရေအာင္ေနာ္´´
ဟုဆိုကာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားျခင္း၊ မ်က္ႏွာကို အဝတ္စီးၿပီး ဘုတ္တလုပ္ေတာက္တဲ႔ ကစားျခင္း၊ နဖူးေတာက္တမ္း ေျဗာင္ေနာင္ေနာင္ေဗေပ့ဂ်ိကစားျခင္းတို႔ျဖင့္သာ တညလံုး အခ်ိန္ကုန္ေစသည္။
အေခ်ာအလွ မိန္းမပ်ိဳမ်ားမွာ နံမည္သာပ်က္ၿပီး ဘာ ... ဘာ .... ဘာမွမျဖစ္လိုက္ရသျဖင့္ မနက္အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ငိုေကၽြးျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါေတာ႔သည္။ ဒါကို မသိသူမ်ားက ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ ေစာ္ကားသည္ဟု အထင္မွားေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
.
.
(အကိုရင္းသဖြယ္ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ ကိုထူးေအာင္ကို ေနာက္ေျပာင္လိုသည့္အတြက္ ေရးထားသည့္ ပို႔စ္ျဖစ္ပါသည္။ ခု ကိုမင္းသစ္ကို ခင္မင္စြာျဖင့္ ေနာက္လိုက္ပါသည္။ စိတ္မရွိပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ ငေကာင္း၊ ငမုတ္ႏွင့္ သယ္ရင္းအပ်ဳိႀကီးမ်ားကို လုံး၀မေတာင္းပန္ပါ)
.
ေဖာ္အဲဗားရြာဆိုတာ နယ္ျခားရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္သျဖင့္ စီးပြားေရး ေကာင္းသည္။ လုပ္ခင္းကိုင္ခင္း ေပါမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟိုမွ သည္မွ လာေရာက္အေျခခ်ၾကသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာေတြထက္ လူေနစည္ကားသည္။ လူမ်ားသျဖင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို စ႐ုိက္လည္းစုံသည္။ သတင္းလည္း စုံသည္။ ျပႆနာလည္း စုံသည္။ ပညာတတ္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူ မ်ားျပားသျဖင့္ ဓားျပ သူပုန္တို႔၏ မ်က္စိက်စရာလည္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ကလည္း ရြာထဲသို႔ ကားတစ္စီးျဖင့္ လက္နက္ကိုင္တစ္စု ေရာက္ရွိလာၿပီး သူႀကီးအေဆြေတာ္ေလးႏွင့္ စေနေမာင္ေမာင္တို႔ အိမ္တြင္ တည္းခိုေနသည္မွာ ခုထိ မျပန္ေသး။ ထိုလက္နက္ကိုင္လူတစ္စု ေရာက္ရွိလာျခင္းအေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္လ်က္ ရွိၾကသည္။
ရြာ၏ အတင္းပလင္းစုေ၀းရာ သတင္းစင္တာသည္ ေအးျမသီတာ၊ ပန္းႏွင္းဆီ၊ ေမကို၊ ညေလညႇင္းတို႔ ညီအစ္မတေတြ စုဖြင့္ထားေသာ ``ပန္းျမေလကို´´ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ထိုလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ ေရာက္ရွိလာျခင္းအေပၚ တစ္စုံတစ္ရာ သိလိုစိတ္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သုိ႔ အခါတိုင္းထက္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စနည္းနာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းကြန္ယက္အတြက္ အဓိကက်ေသာ ယႏၲရားက မျပည့္စုံေသးသျဖင့္ အပ်ဳိႀကီးမ်ားမွာ မထုတ္ျပန္ရဲေသးေပ။
အဓိကက်ေသာ ယႏၲရားဟူသည္မွာ တျခားမဟုတ္ေပ။ ေယာက္်ားအုပ္စု မိန္းမအုပ္စု မည္သည့္အုပ္စုတြင္းသို႔မဆို အလြယ္တကူ ၀င္ထြက္သြားလာႏုိင္သည့္ ရြက္၀ါေခၚ မာမီေကာင္းမင္းလူ ေခၚ ေကာင္းေလးပင္ျဖစ္သည္။
ေကာင္းေလးက ရြာထဲတြင္ လွည့္လည္ကာ ေရွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းသည္။ ျမင္သမွ် ၾကားသမွ်ကို မွတ္သားလာၿပီး ပန္းျမေလကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္လွ်င္ အတင္းစုံလင္ကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်သည္။ ထိုအတင္းကို ဆိုင္ရွင္ညီအစ္မမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သားထားၿပီး ဆိုင္လာသူမ်ားကို တဆင့္ျပန္လည္ေ၀မွ်သည္။ ယခုႏွစ္ေတာ့ ေကာင္းမင္းလူ စိတ္ႀကီး၀င္လာသည္။ ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းရင္း ကရတာ ေအာက္က်သည္ဟု သူထင္သည္။ သူ႔႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အေျခာက္ထဲတြင္ အထက္တန္းစားျဖစ္သည့္ မိတ္ကပ္ျပင္မျဖစ္လွ်င္ေတာင္ အလယ္အလတ္တန္းစားျဖစ္သည့္ နတ္ကေတာ္ေတာ့ ျဖစ္သင့္သည္ဟု သူထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခိုင္ၿမဲဆီ အပူကပ္ၿပီး နာမည္လွလွေလးေတာင္းသည္။ ခိုင္ၿမဲကလည္း မင္း႐ုပ္ မင္းရည္နဲ႔ဆို ``ရြက္၀ါ´´ ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔ လိုက္တယ္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေကာင္းမင္းလူလဲ သူ႔နာမည္ေလးကို ေတာ္ေတာ္ခိုက္သြားတယ္။
မည္းမည္းသဲသဲ ၀တုတ္တုတ္ ေကာင္းမင္းလူကို ဘာျဖစ္လို႔ ``ရြက္၀ါ´´လို႔ နာမည္ေပးတာလဲလို႔ ခိုင္ၿမဲ ႏွမ ပန္းဧကရီက ေမးေတာ့ ``နင္ကလဲ ေ၀းတာဟာ။ ရြက္၀ါကို အသံေျပာင္းျပန္လုပ္ၿပီး ဆိုၾကည့္ပါလား´´ ဆိုေတာ့မွ ပန္းဧကရီ တခြီးခီြးရယ္ေတာ့သည္။
``မွန္လွပါဘုရား။ ဓါးက်ိဳးလို႔ လွံေခြ သံေသတဲ့ မင္းေယာက္်ား အာဇာနည္ရဲ႕ သားႏွစ္ပါး။ သာသနာျပဳတဲ့ မင္းညီေနာင္၊ သာသနာျပန္႔ပြား မင္းႏွစ္ပါးပါဘုရား။ ခ်စ္ရင္လဲၿပဳံး မုန္းရင္လဲၿပဳံး အၿမဲၿပဳံးေတာ္မူတဲ့ ေရႊၿပဳံးစံဘိုးဘိုးႀကီးနဲ႔ ဘိုးဘိုးေလးပါဘုရား။ ေရႊမ်က္လုံးနဲ႔ ၿပဳံးတဲ့သခင္ ျမမ်က္လုံးနဲ႔ ၿပဳံးတဲ့သခင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ့ဘုရား။ ဘုရားကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ (တနလၤာ)သား မိသားစုပါ ဘုရား ”
စသည့္ဆုေတာင္းကို ႀကိဳးစားပမ္းစား က်က္ၿပီး ေတာင္ၿပဳံးသို႔ ခ်ီတက္သြားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရြာထဲသို႔ သူပုန္အဖြဲ႕မွ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ရွိ မင္းသစ္(ေရႊဘို) ေရာက္လာသည့္အခါ သတင္းဆက္သြယ္မႈ ကြန္ယက္က ျပတ္ေတာက္ေနသည္။ အပ်ဳိႀကီးမမမ်ားက မာမီရြက္၀ါ အျမန္ျပန္လာဖုိ႔ ေတာင္ၿပဳံးပြဲ လူႀကဳံမွာရသည္။
မာမီရြက္၀ါကလည္း မျပန္ခ်င္။ ဒီႏွစ္မွ ကုိယ္ပိုင္နန္းထိုင္ရေတာ့ ဧည့္သည္က သိပ္မရွိေသးဘူး။ သူမ်ားနန္းေတြလို ထမင္းေတာင္ မေကၽြးႏိုင္ဘူး။ ေဖ်ာ္ရည္အဆီေလးေဖ်ာ္ၿပီး တိုက္ႏိုင္ေအာင္ေတာင္ မနည္းလုပ္ထားရတာ။ ဒါေတြက ၀ါေခါင္လဆန္း (၁၂)ရက္ ျပပြဲ ထပ္ပြဲ ႐ုိးရာပြဲေန႔က်မွ ဆက္ေၾကးေလးေတြနဲ႔ မနည္းျပန္ေက်ေအာင္ လုပ္ရမွာ။ ၿပီးေတာ့ ယုန္ထိုးသည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ အဆဲမ်ဳိးစုံျဖင့္ ႐ုိးရာသမားေတြက နန္းတကာ လိုက္၍ ဆဲၾကသည္။ ထိုအခါ နန္းပိုင္ရွင္ နတ္ကေတာ္မ်ားက ကိုယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေခ်ာ့သည့္အေနျဖင့္ တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကရသည္။ အရင္းမေက်လွ်င္ နန္းကို ျဖဳတ္၍ သူလဲ လိုက္ဆဲရမည္လို႔ ႀကံထားေတာ့ မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး။
အပ်ဳိႀကီးမ်ားကလည္း ရြက္၀ါျပန္မလာႏိုင္ေသးသည္ကို အနည္းငယ္ သေဘာက်ေနသည္။ သတင္းအတိအက် မရေသးေလ။ သူတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လူစည္ေလျဖစ္ေနေတာ့ တစ္သက္လုံး ျပန္မလာလဲ ေအးတာပဲဟု ပန္းႏွင္းဆီက ႀကိတ္ေတြးေနသည္။
ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ကလဲ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။ ေရာက္သည့္ေန႔က လျပည့္တို႔ မိုးစက္တို႔တို႔ကို အနည္းငယ္ ရစ္ၿပီးေနာက္ စေနေမာင္ေမာင္အိမ္မွာပဲ တည္းခိုၿပီး ႀကိတ္ႀကံေနသည္။ သူတို႔ကိုင္ထားေသာ ဒိုင္းေညႇာင့္ႀကီးကို ေၾကာက္သျဖင့္ ဘယ္သူမွလဲ မသြားရဲၾက။ ေနာက္ဆုံး ေကာင္းမင္းလူ ျပန္ေရာက္ လာသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အပ်ဳိႀကီးေအးျမသီတာက ခ်က္ခ်င္းသတင္းရယူရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ေတာ့သည္။ ေကာင္းမင္းလူလဲ သူ႔အထုပ္အပိုးမ်ားကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲျဖစ္သလို ထားခဲ့ၿပီး စေနေမာင္ေမာင္အိမ္သို႔ ေကာ့လန္ႏြဲ႕ခါရင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။
----------------------------------------------------------
.
အခန္း၂
ကိုစေနေမာင္ေမာင္တို႔အိမ္ဘက္ ေကာင္းမင္းလူထြက္သြားၿပီဆိုကတည္းက မေအးျမတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေနရာမဆန္႔ေအာင္ပင္ က်ိတ္က်ိတ္တိုး စည္ကားလာေတာ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ရသည့္ ပန္းႏွင္းဆီမွာလဲ ေခၽြးတလုံးလုံး ႏွပ္တရႊဲရႊဲျဖစ္လာသည္။ အလုပ္႐ႈပ္ေလေလ စိတ္႐ႈပ္လာေလေလ ျဖစ္ၿပီး စိတ္႐ႈပ္ေလေလ ႏွပ္ထြက္ေလေလျဖစ္ေသာ ပန္းႏွင္းဆီေၾကာင့္ ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လူေရွာင္ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုင္ခုံမ်ား မဆန္႔ေတာ့သည့္အခါ ေျမျပင္တြင္ ဖ်ာမ်ားခင္းေပးလိုက္ရသည္။ သတင္းနားေထာင္ဖို႔ လာေစာင့္တာျဖစ္သျဖင့္ လက္ဖက္ရည္မွာမေသာက္သူမ်ားကို ေမကိုႏွင့္ ညေလညႇင္းတို႔က မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ မာန္တဖီဖီျဖစ္ေနၾကသည္။ ႐ွဴ႐ွဴးႏွင္းဆီ အဲေလ ေယာင္လို႔ ပန္းႏွင္းဆီက ေျခတေဆာင့္ေဆာင့္ ႏႈတ္ခမ္းတေထာ္ေထာ္ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္နာရီခန္႔အၾကာတြင္ ေကာင္းမင္းလူ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ႏွင့္ ျပန္လာသည္။
``ဘာတဲ့လဲ ... ဘာတဲ့လဲ´´
သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ေမးေနသည္ကို မေျဖအားေသး။ မေအးျမဆီ တန္းသြားသည္။
``မမေအးျမေရ ... သူႀကီးတူမတဲ့ေအ့ ...´´ဟု အဆက္အစပ္မရွိ ေျပာလိုက္သည္။
``ရြက္၀ါရယ္ ညည္းကလဲ အျပည့္အစုံေျပာစမ္းပါ။ သူႀကီးတူမ ဘာျဖစ္တာလဲ´´
``အခု လာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္က သူႀကီးတူမကို လက္ထပ္ခ်င္လို႔တဲ့´´
ေကာင္းမင္းလူစကားေၾကာင့္ အားလုံး ဟာကနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူႀကီးတူမက ေဖာ္အဲဗားရြာမွာ အလွဆုံးစာရင္း၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ အျခားမွ လူက လက္ထပ္မည္ဆိုေသာအခါ အားလုံး မေက်မနပ္ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ေဒါသမီးရွိန္ေၾကာင့္ ၾကြပ္ရြေနၾကေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ ေကာင္းမင္းလူ ဆက္ေျပာလိုက္ေသာ စကားက မီးစကို အမႈိက္ပုံထဲ ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။
``ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္က မိန္းမရွိတယ္တဲ့ေတာ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက အဲဒီလို ရြာေတြကို ေလွ်ာက္သြားရင္း အမ်ဳိးေကာင္းသား အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေတြကို ဖ်က္ဆီးေနက်တဲ့ ... သူႀကီးကလဲ သူ႔လက္ထဲက ဒိုင္းေညႇာင့္ႀကီးေၾကာက္လို႔ ဘာမွ မေျပာရဲဘူးတဲ့´´
ရြက္၀ါဆီမွ သတင္းအေသးစိတ္ကို ၾကားသည့္အခါ အရင္ဆုံးေပါက္ကြဲသူက ငမူး မုတ္သုံ ...။
ဒါ ငါတို႔ရြာသူကို လက္နက္အားကိုးနဲ႔ မတရားသက္သက္ အႏိုင္ယူေစာ္ကားတာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ငါတို႔ရြာသူ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးကို ငါ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ရမယ္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတးမွတ္ထားလိုက္သည္။ မာမီရြက္၀ါ ေျပာသည့္အထဲတြင္ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြကို ဖ်က္ဆီးေနသည္ဟုလည္း ပါသည္။ ဒါကို ငမူးမုတ္သုံ မေတြးႏိုင္။ အဲဒီေလာက္ႀကိဳျမင္ဖို႔လည္း ဥာဏ္မမီ။ သူက အေျဖာင့္သမားကိုး။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ဆတ္ခနဲ ထသြားသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန၀င္ရီတေရာျဖစ္ေနသျဖင့္ မိုးစက္အရက္ဆိုင္သို႔ သြားေနက်ျဖစ္သည့္ မုတ္သုံ အရက္ဆိုင္သြားမည္ ဟုသာ အမ်ားက ထင္ၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ကို သြားစိန္ေခၚမည္ဟု မည္သူမွ် သူ႔ကို အထင္မႀကီး။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလုံးက မသိလိုက္ မသိဘာသာပင္ ေနလိုက္ၾကသည္။
ပထမဆုံး မိုးစက္အရက္ဆိုင္သို႔ သြားသည္။ စံခ်ိန္မီစပ္အရက္ တပိုင္းမွာၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီး ေကာင္တာမွ မိုးစက္မိန္းမကို မွတ္ထားလိုက္ဟုေျပာကာ ထရံတြင္ မွီေထာင္ထားေသာ ဓားကို ဆြဲကာ သူႀကီးတို႔အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူႀကီးျခံ၀င္းထဲရွိ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ တည္းခိုေနသည့္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လွ်င္
“ေဟ႔ေရာင္ မင္းသစ္ ... မင္း သူႀကီးတူမကို ေစာ္ကားဖို႔မႀကံစည္နဲ႔ကြ..။ မင္းမွာ မိန္းမရွိတာ ရြက္၀ါေျပာလို႔ တရြာလုံးသိၿပီးၾကၿပီ။ မင္းမို႔လို႔ ႏွမခ်င္းမစာနာ ဒီလုိလုပ္ရက္တယ္။ ဆင္းခဲ့စမ္းေဟ့ေရာင္။ သတၱိရွိရင္ မင္း အခုဆင္းခဲ့ ...။ မင္းနဲ႔ငါ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်မယ္။”
ခဏအၾကာတြင္ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ရဲ႕ တပည့္မ်ား ေသနတ္ကိုယ္စီကိုင္လ်က္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၾကၿပီး ဓားကို ထားခဲ့၍ အိမ္ေပၚက အခန္းထဲကို ၀င္လာခဲ့ဖို႔ ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္က မွာလိုက္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မုတ္သုံ မင္းသစ္ကို အနည္းငယ္ ေလးစားသြားမိသည္။ လက္နက္ရွိေနပါလ်က္ တပည့္တပန္းေတြ ရွိေနပါလ်က္ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်မည္ဟု စိန္ေခၚသည္ကို တေလးတစားလက္ခံပါေပသည္ဟု အထင္ႀကီးမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူႀကီးတူမအတြက္ စာရင္းရွင္းရေပဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓားကို ပစ္ခ်ကာ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားကာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမႊးျမေသာ စံပယ္ရနံ႔က ရင္ကို ေအးျမ သြားေစသည္။ ျပတင္းတံခါးမ်ားကို ပိတ္ထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္ ခပ္သဲ့သဲ့သာ ရွိေနသည္။ အခန္းေထာင့္စားပြဲခုံတြင္ မင္းသစ္တစ္ေယာက္ ၀ိုင္တစ္ခြက္ ေသာက္ေနသည္။ မုတ္သုံကို ေတြ႕သည္ႏွင့္
``လာေလ ... သားေလး ... ထိုင္´´ ဟု ခ်ဳိသာစြာ ေခၚသည္။
``ငါ့ကုိ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုမွန္းသိလို႔ ေစာ္ကားရန္စတာပဲ။ ဒင္းကို ေသေတာင္ အေဖမေတာ္ဘူး...
ထြီ´´
ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကံကာ မင္းသစ္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ မင္းသစ္က သူ႔ဆီ တျဖည္းျဖည္း လွမ္းလာေသာ မုတ္သုံကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္ေနသည္။ ၿပီး မခို႔တ႐ုိ႕ေလး ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး
``ငါ သူႀကီးတူမကို လက္မထပ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္´´ဟု ခ်ဳိသာစြာ ေျပာလိုက္သည္။
``ဗ်ာ ... ဟို ... ဟိုဟာဗ်ာ ...´´
မုတ္သုံ အားတုံ႔အားနာစြာျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖစ္သြားသည္။ ထြက္ေနသည့္ ေဒါသမ်ားလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္မွန္း မသိ။ ေသာက္ထားသည့္ အရက္မ်ားလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသစ္ ဆက္ေျပာသည့္စကားက
`` ဒါေပမယ့္ သားေလး အေနနဲ႔ ကိုယ့္စကားေတာ့ ကိုယ္တာ၀န္ယူရမယ္ေနာ္ ...´´
``ဗ်ာ ... ဘာစကားလဲ ... ဘာတာ၀န္ယူရမွာလဲဟင္´´
မုတ္သုံ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ျဖစ္သြားသည္။ မင္းသစ္က
``ဟယ္ ... ၾကည့္စမ္း ... လူဆိုးေလး ... မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ ... ဟြန္႔ ...။ သူပဲ ေစာေစာက အိမ္ေရွ႕မွာ လာေအာင္ေနၿပီးေတာ့...´´
မုတ္သုံ ရင္ခုန္လာသည္။ ေခၽြးစီးမ်ားလည္း ျပန္လာသည္။
``ဘာ .... ဘာ စကားပါလဲ ခင္ဗ်ာ´´
ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ တံခါးမဆီသို႔ ႐ုတ္တရက္ ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို ေသာ့ခတ္ကာ ျပတင္းေပါက္ဆီ လွည့္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္ကို ဆြဲဖြင့္ကာ ေသာ့တံကို လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ၀င္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီးမ်က္ႏွာတြင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသား ႏႈတ္ခမ္းနီအရဲသားကို မုတ္သုံ သတိထားမိသည္။ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္။
``ဟြန္႔ ... သူပဲ ေစာေစာက သတၱိရွိရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်မယ္ဆို ...။ လာေလ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ရေအာင္ .... ေနာ္ ..... ေနာ္လို႔ ...။´´
ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္မွာ မာမီတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္တိုင္း ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္ေသာ ေယာက္်ားပ်ဳိေလးမ်ားကို ေတြ႕တိုင္း ရင္ခုန္တိမ္းမူးစြာ ၾကည့္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူပုန္အဖြဲ႕တြင္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းျခင္း၊ စည္း႐ုံးေရးေကာင္းျခင္း၊ စီမံမႈေတာ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္တြင္ ထားေပးသည္ျဖစ္ရာ သူ႔ရာထူးအရ သူေျခာက္ေနမွန္းလူမသိေစခ်င္သျဖင့္ သူ႔သိကၡာကို ထိန္းသည့္အေနျဖင့္ အေခ်ာအလွ မိန္းမပ်ိဳမ်ားကို သိမ္းပိုက္ျပေလ့ရွိသည္။ ညေရာက္လွ်င္
``ညီအစ္မခ်င္းေတြပဲဟယ္ ဒို႔ေတြ ကစားရေအာင္ေနာ္´´
ဟုဆိုကာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားျခင္း၊ မ်က္ႏွာကို အဝတ္စီးၿပီး ဘုတ္တလုပ္ေတာက္တဲ႔ ကစားျခင္း၊ နဖူးေတာက္တမ္း ေျဗာင္ေနာင္ေနာင္ေဗေပ့ဂ်ိကစားျခင္းတို႔ျဖင့္သာ တညလံုး အခ်ိန္ကုန္ေစသည္။
အေခ်ာအလွ မိန္းမပ်ိဳမ်ားမွာ နံမည္သာပ်က္ၿပီး ဘာ ... ဘာ .... ဘာမွမျဖစ္လိုက္ရသျဖင့္ မနက္အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ငိုေကၽြးျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါေတာ႔သည္။ ဒါကို မသိသူမ်ားက ဗိုလ္ႀကီးမင္းသစ္ ေစာ္ကားသည္ဟု အထင္မွားေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
.
.
(အကိုရင္းသဖြယ္ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ ကိုထူးေအာင္ကို ေနာက္ေျပာင္လိုသည့္အတြက္ ေရးထားသည့္ ပို႔စ္ျဖစ္ပါသည္။ ခု ကိုမင္းသစ္ကို ခင္မင္စြာျဖင့္ ေနာက္လိုက္ပါသည္။ စိတ္မရွိပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ ငေကာင္း၊ ငမုတ္ႏွင့္ သယ္ရင္းအပ်ဳိႀကီးမ်ားကို လုံး၀မေတာင္းပန္ပါ)
No comments:
Post a Comment