အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ရြာလယ္တြင္ ေပေလးဆယ္ ေပရွစ္ဆယ္ေလာက္ တိုက္အိုႀကီးတစ္လုံးတြင္ တေယာက္ထဲ ေနေနေသာ အဖြားကို သူေဌးမႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးတို႔က ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့သူေတြျဖစ္သည္။ အဖြား၏ အဘိုးတို႔ ေခတ္ကဆိုလွ်င္ ေငြဒဂၤါးမ်ားကို ဂုံနီအိတ္ႀကီးမ်ားထဲမွ ထုတ္ယူကာ တိုက္နံရံ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေငြအ မအ စမ္းသည္ဟုပင္ ၾကားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးတန္း ေလးတန္းအရြယ္ေလာက္တြင္ အဖြားအသက္မွာ ၇၀ ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ သူ႔ဆိတ္ေတြက လယ္ကြင္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားကာ အပင္ေလးမ်ားကို စားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္႐ုိက္ဖူးသည္။ အဖြားက သူ႔ဆိတ္ေတြကို လိုက္႐ုိက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြတစ္က်ပ္ေပးၿပီး-
“ သားေလးရယ္ ...။ အဖြားကေလ မနက္ဘက္ဆို သားေလးတို႔လို ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ေလးေတြပဲ ေသာက္ရတာ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြ ေသသြားရင္ အဖြား ဘာေသာက္ရမွာလဲ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြကို မ႐ုိက္ပါနဲ႔ကြယ္”ဟု ေခ်ာ့ဖူးသည္။
ထိုအခါမွစ၍ အဖြားဆိတ္ေတြ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အေရာက္ ေမာင္းပို႔ေပးခဲ့သည္။ မုန္႔ဖိုး ငါးမူး(ျပားငါးဆယ္)သာ ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖြားက မၾကာခဏ တစ္က်ပ္တစ္က်ပ္ ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုစဥ္က အဖြားကို သူေဌးမႀကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၈-တန္းေလာက္ ေရာက္လာေသာအခါ အဖြားအေၾကာင္းကို ပိုသိလာခဲ့သည္။ အဖြားမွာ လုပ္ကိုင္ျပဳစုေပးမည့္ သားေထာက္သမီးခံ မရွိပါ။ တူ တူမမ်ားကလဲ အဖြားပစၥည္းမ်ားကိုသာ အၿမဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေန႐ုံသာ ရွိၿပီး အဖြားေ၀ယ်ာ၀စၥကိုလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ကား မရွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားပိုင္ေသာ လယ္မ်ားကို အချဖင့္ ခ်ထားၿပီး လယ္ခေလးျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာ လည္ပတ္ေအာင္ သုံးစြဲေနရရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ေျမမ်ားမွာ အဖြားေလာက္ မမ်ားပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြားထက္စာလွ်င္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ သုံးႏုိင္စြဲႏိုင္ပါသည္။ အဖြားမွာမူ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေျမမ်ားစြာ ရွိပါလ်က္ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြား၏လယ္မ်ားျဖင့္ သူတပါးေတြသာ ႀကီးပြားသြားေသာ္လဲ အဖြားမွာမူ မငတ္႐ုံသာ သုံးရ စားရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖ်ားေရး နာေရး သာမႈ နာမႈကိစၥမ်ားအတြက္ ေငြကုန္စရာ ရွိလာလွ်င္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေျဖရွင္းရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတတ္လာေသာ အရြယ္တြင္ အဖြားမွာ အတြင္းပစၥည္းဟူ၍လည္း မယ္မယ္ရရမက်န္ေတာ့ပါ။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေလးျဖင့္ပင္ “အဖြားသာ သူ႔လယ္ကို သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ ေအာက္က်စရာမလိုဘူး” ဟု ၈-တန္း ေက်ာင္းသား အေတြးေလာက္ ကေလးျဖင့္ ေတြးခဲ့မိဖူးပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရခ်ိန္တြင္ အဖြား အသက္ ၈၀- ေက်ာ္ပါၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းကို ႏွစ္ထပ္တိုက္ေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ သိန္းငါးရာခန္႔ အကုန္အက်ခံၿပီး ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အဖြားက သူပိုင္ေျမမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ရန္အတြက္ ၈၂-သိန္း လွဴပါသည္။ က်န္ေငြအနည္းအက်ဥ္းကို တူမျဖစ္သူက အတိုးေပးေပးပါသည္။ အဖြားတြင္ ႏွစ္စဥ္ေငြ၀င္ႏိုင္ေသာ ေျမမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ ထိုအတိုးေငြကေလးျဖင့္သာ အဖြားရပ္တည္ရပါေတာ့သည္။ အတြင္းပစၥည္းမ်ားမွာလည္း ကုန္သေလာက္ရွိပါၿပီ။ ၿခံထဲမွ သစ္ပင္မ်ားကို ေရာင္းစားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ အဖြားလည္း အသက္အရြယ္အရ က်န္းမာေရးလည္း ခဏခဏခၽြတ္ယြင္းပါေတာ့သည္။ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရာဂါကို ႏိုင္နင္းေအာင္ ကုစရာေငြလည္း မရွိသျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္ဟု မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြအျဖစ္ျဖင့္သာ ေနရပါေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲမွ အမ်ားက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ားကို ခ်က္တိုင္း ခ်က္တိုင္း ေပးလာကမ္းလာသမွ်ကို တည့္သည္ျဖစ္ေစ မတည့္သည္ျဖစ္ေစ စားေသာက္ရင္း အသက္ ၉၁ တြင္ အဖြား ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ အဖြားမွာ ပစၥည္းဥစၥာ အေျခခံရွိခဲ့ပါလ်က္ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ကို မေမြးခဲ့သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည့္အခါ ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ခႏၶာရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခၽြတ္ၿခဳံက်ကာ သူမ်ားေပးစာကမ္းစာျဖင့္ ရပ္တည္ရေတာ့တဲ့ ဘ၀ ေရာက္သြားပါလားဟု ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိခဲ့ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ့္ေလာက္ သယံဇာတ မေပါၾကြယ္ေသာ စကၤာပူသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္က အႏိုင္ရခဲ့သည္၊ ကိုယ့္ေအာက္တြင္ နိမ့္က်ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေရွးေခတ္စာေပမ်ားတြင္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေဂဟစနစ္ပ်က္စီးကာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဖာက္ျပန္ေနေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕လုံေလာက္ေအာင္မထြက္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ရင္း သူတို႔အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ ၀ယ္ယူျဖန္႔ျဖဴးေပးေသာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားျဖင့္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ား ပ်က္စီးစျပဳလာျဖင့္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ အ၀ီစိတြင္းတူးလ်က္ အစိုးရက အခမဲ့ လယ္ကြင္းထဲအေရာက္ လွ်ပ္စစ္သြယ္တန္းေပးကာ ထိုလွ်ပ္စစ္မီးကို ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ ေျမေအာက္ေရထုတ္ယူကာ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ထားသည့္ သီးႏွံမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတတ္ပါသည္။
ယခုလက္ရွိ ျပည္ပတြင္ေနထိုင္ရင္း ဂက္စ္မ်ား၊ ကၽြန္းသစ္မ်ား၊ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကိုပါ ေရာင္းစားေနသည့္ဟု ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနျဖစ္ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို သတိရရင္းးးးးးးးးးးးးးးး
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ရြာလယ္တြင္ ေပေလးဆယ္ ေပရွစ္ဆယ္ေလာက္ တိုက္အိုႀကီးတစ္လုံးတြင္ တေယာက္ထဲ ေနေနေသာ အဖြားကို သူေဌးမႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးတို႔က ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့သူေတြျဖစ္သည္။ အဖြား၏ အဘိုးတို႔ ေခတ္ကဆိုလွ်င္ ေငြဒဂၤါးမ်ားကို ဂုံနီအိတ္ႀကီးမ်ားထဲမွ ထုတ္ယူကာ တိုက္နံရံ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေငြအ မအ စမ္းသည္ဟုပင္ ၾကားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးတန္း ေလးတန္းအရြယ္ေလာက္တြင္ အဖြားအသက္မွာ ၇၀ ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ သူ႔ဆိတ္ေတြက လယ္ကြင္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားကာ အပင္ေလးမ်ားကို စားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္႐ုိက္ဖူးသည္။ အဖြားက သူ႔ဆိတ္ေတြကို လိုက္႐ုိက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြတစ္က်ပ္ေပးၿပီး-
“ သားေလးရယ္ ...။ အဖြားကေလ မနက္ဘက္ဆို သားေလးတို႔လို ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ေလးေတြပဲ ေသာက္ရတာ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြ ေသသြားရင္ အဖြား ဘာေသာက္ရမွာလဲ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြကို မ႐ုိက္ပါနဲ႔ကြယ္”
ဟု ေခ်ာ့ဖူးသည္။
ထိုအခါမွစ၍ အဖြားဆိတ္ေတြ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အေရာက္ ေမာင္းပို႔ေပးခဲ့သည္။ မုန္႔ဖိုး ငါးမူး(ျပားငါးဆယ္)သာ ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖြားက မၾကာခဏ တစ္က်ပ္တစ္က်ပ္ ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုစဥ္က အဖြားကို သူေဌးမႀကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၈-တန္းေလာက္ ေရာက္လာေသာအခါ အဖြားအေၾကာင္းကို ပိုသိလာခဲ့သည္။ အဖြားမွာ လုပ္ကိုင္ျပဳစုေပးမည့္ သားေထာက္သမီးခံ မရွိပါ။ တူ တူမမ်ားကလဲ အဖြားပစၥည္းမ်ားကိုသာ အၿမဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေန႐ုံသာ ရွိၿပီး အဖြားေ၀ယ်ာ၀စၥကိုလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ကား မရွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားပိုင္ေသာ လယ္မ်ားကို အချဖင့္ ခ်ထားၿပီး လယ္ခေလးျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာ လည္ပတ္ေအာင္ သုံးစြဲေနရရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ေျမမ်ားမွာ အဖြားေလာက္ မမ်ားပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြားထက္စာလွ်င္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ သုံးႏုိင္စြဲႏိုင္ပါသည္။ အဖြားမွာမူ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေျမမ်ားစြာ ရွိပါလ်က္ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြား၏လယ္မ်ားျဖင့္ သူတပါးေတြသာ ႀကီးပြားသြားေသာ္လဲ အဖြားမွာမူ မငတ္႐ုံသာ သုံးရ စားရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖ်ားေရး နာေရး သာမႈ နာမႈကိစၥမ်ားအတြက္ ေငြကုန္စရာ ရွိလာလွ်င္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေျဖရွင္းရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတတ္လာေသာ အရြယ္တြင္ အဖြားမွာ အတြင္းပစၥည္းဟူ၍လည္း မယ္မယ္ရရမက်န္ေတာ့ပါ။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေလးျဖင့္ပင္ “အဖြားသာ သူ႔လယ္ကို သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ ေအာက္က်စရာမလိုဘူး” ဟု ၈-တန္း ေက်ာင္းသား အေတြးေလာက္ ကေလးျဖင့္ ေတြးခဲ့မိဖူးပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရခ်ိန္တြင္ အဖြား အသက္ ၈၀- ေက်ာ္ပါၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းကို ႏွစ္ထပ္တိုက္ေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ သိန္းငါးရာခန္႔ အကုန္အက်ခံၿပီး ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အဖြားက သူပိုင္ေျမမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ရန္အတြက္ ၈၂-သိန္း လွဴပါသည္။ က်န္ေငြအနည္းအက်ဥ္းကို တူမျဖစ္သူကw အတိုးေပးေပးပါသည္။ အဖြားတြင္ ႏွစ္စဥ္ေငြ၀င္ႏိုင္ေသာ ေျမမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ ထိုအတိုးေငြကေလးျဖင့္သာ အဖြားရပ္တည္ရပါေတာ့သည္။ အတြင္းပစၥည္းမ်ားမွာလည္း ကုန္သေလာက္ရွိပါၿပီ။ ၿခံထဲမွ သစ္ပင္မ်ားကို ေရာင္းစားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ အဖြားလည္း အသက္အရြယ္အရ က်န္းမာေရးလည္း ခဏခဏခၽြတ္ယြင္းပါေတာ့သည္။ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရာဂါကို ႏိုင္နင္းေအာင္ ကုစရာေငြလည္း မရွိသျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္ဟု မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြအျဖစ္ျဖင့္သာ ေနရပါေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲမွ အမ်ားက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ားကို ခ်က္တိုင္း ခ်က္တိုင္း ေပးလာကမ္းလာသမွ်ကို တည့္သည္ျဖစ္ေစ မတည့္သည္ျဖစ္ေစ စားေသာက္ရင္း အသက္ ၉၁ တြင္ အဖြား ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ အဖြားမွာ ပစၥည္းဥစၥာ အေျခခံရွိခဲ့ပါလ်က္ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ကို မေမြးခဲ့သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည့္အခါ ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ခႏၶာရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခၽြတ္ၿခဳံက်ကာ သူမ်ားေပးစာကမ္းစာျဖင့္ ရပ္တည္ရေတာ့တဲ့ ဘ၀ ေရာက္သြားပါလားဟု ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိခဲ့ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ့္ေလာက္ သယံဇာတ မေပါၾကြယ္ေသာ စကၤာပူသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္က အႏိုင္ရခဲ့သည္၊ ကိုယ့္ေအာက္တြင္ နိမ့္က်ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေရွးေခတ္စာေပမ်ားတြင္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေဂဟစနစ္ပ်က္စီးကာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဖာက္ျပန္ေနေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕လုံေလာက္ေအာင္မထြက္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ရင္း သူတို႔အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ ၀ယ္ယူျဖန္႔ျဖဴးေပးေသာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားျဖင့္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ား ပ်က္စီးစျပဳလာျဖင့္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ အ၀ီစိတြင္းတူးလ်က္ အစိုးရက အခမဲ့ လယ္ကြင္းထဲအေရာက္ လွ်ပ္စစ္သြယ္တန္းေပးကာ ထိုလွ်ပ္စစ္မီးကို ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ ေျမေအာက္ေရထုတ္ယူကာ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ထားသည့္ သီးႏွံမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတတ္ပါသည္။
ယခုလက္ရွိ ျပည္ပတြင္ေနထိုင္ရင္း ဂက္စ္မ်ား၊ ကၽြန္းသစ္မ်ား၊ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကိုပါ ေရာင္းစားေနသည့္ဟု ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနျဖစ္ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ရြာလယ္တြင္ ေပေလးဆယ္ ေပရွစ္ဆယ္ေလာက္ တိုက္အိုႀကီးတစ္လုံးတြင္ တေယာက္ထဲ ေနေနေသာ အဖြားကို သူေဌးမႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးတို႔က ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့သူေတြျဖစ္သည္။ အဖြား၏ အဘိုးတို႔ ေခတ္ကဆိုလွ်င္ ေငြဒဂၤါးမ်ားကို ဂုံနီအိတ္ႀကီးမ်ားထဲမွ ထုတ္ယူကာ တိုက္နံရံ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေငြအ မအ စမ္းသည္ဟုပင္ ၾကားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးတန္း ေလးတန္းအရြယ္ေလာက္တြင္ အဖြားအသက္မွာ ၇၀ ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ သူ႔ဆိတ္ေတြက လယ္ကြင္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားကာ အပင္ေလးမ်ားကို စားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္႐ုိက္ဖူးသည္။ အဖြားက သူ႔ဆိတ္ေတြကို လိုက္႐ုိက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြတစ္က်ပ္ေပးၿပီး-
“ သားေလးရယ္ ...။ အဖြားကေလ မနက္ဘက္ဆို သားေလးတို႔လို ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ေလးေတြပဲ ေသာက္ရတာ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြ ေသသြားရင္ အဖြား ဘာေသာက္ရမွာလဲ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြကို မ႐ုိက္ပါနဲ႔ကြယ္”ဟု ေခ်ာ့ဖူးသည္။
ထိုအခါမွစ၍ အဖြားဆိတ္ေတြ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အေရာက္ ေမာင္းပို႔ေပးခဲ့သည္။ မုန္႔ဖိုး ငါးမူး(ျပားငါးဆယ္)သာ ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖြားက မၾကာခဏ တစ္က်ပ္တစ္က်ပ္ ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုစဥ္က အဖြားကို သူေဌးမႀကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၈-တန္းေလာက္ ေရာက္လာေသာအခါ အဖြားအေၾကာင္းကို ပိုသိလာခဲ့သည္။ အဖြားမွာ လုပ္ကိုင္ျပဳစုေပးမည့္ သားေထာက္သမီးခံ မရွိပါ။ တူ တူမမ်ားကလဲ အဖြားပစၥည္းမ်ားကိုသာ အၿမဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေန႐ုံသာ ရွိၿပီး အဖြားေ၀ယ်ာ၀စၥကိုလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ကား မရွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားပိုင္ေသာ လယ္မ်ားကို အချဖင့္ ခ်ထားၿပီး လယ္ခေလးျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာ လည္ပတ္ေအာင္ သုံးစြဲေနရရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ေျမမ်ားမွာ အဖြားေလာက္ မမ်ားပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြားထက္စာလွ်င္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ သုံးႏုိင္စြဲႏိုင္ပါသည္။ အဖြားမွာမူ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေျမမ်ားစြာ ရွိပါလ်က္ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြား၏လယ္မ်ားျဖင့္ သူတပါးေတြသာ ႀကီးပြားသြားေသာ္လဲ အဖြားမွာမူ မငတ္႐ုံသာ သုံးရ စားရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖ်ားေရး နာေရး သာမႈ နာမႈကိစၥမ်ားအတြက္ ေငြကုန္စရာ ရွိလာလွ်င္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေျဖရွင္းရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတတ္လာေသာ အရြယ္တြင္ အဖြားမွာ အတြင္းပစၥည္းဟူ၍လည္း မယ္မယ္ရရမက်န္ေတာ့ပါ။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေလးျဖင့္ပင္ “အဖြားသာ သူ႔လယ္ကို သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ ေအာက္က်စရာမလိုဘူး” ဟု ၈-တန္း ေက်ာင္းသား အေတြးေလာက္ ကေလးျဖင့္ ေတြးခဲ့မိဖူးပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရခ်ိန္တြင္ အဖြား အသက္ ၈၀- ေက်ာ္ပါၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းကို ႏွစ္ထပ္တိုက္ေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ သိန္းငါးရာခန္႔ အကုန္အက်ခံၿပီး ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အဖြားက သူပိုင္ေျမမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ရန္အတြက္ ၈၂-သိန္း လွဴပါသည္။ က်န္ေငြအနည္းအက်ဥ္းကို တူမျဖစ္သူက အတိုးေပးေပးပါသည္။ အဖြားတြင္ ႏွစ္စဥ္ေငြ၀င္ႏိုင္ေသာ ေျမမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ ထိုအတိုးေငြကေလးျဖင့္သာ အဖြားရပ္တည္ရပါေတာ့သည္။ အတြင္းပစၥည္းမ်ားမွာလည္း ကုန္သေလာက္ရွိပါၿပီ။ ၿခံထဲမွ သစ္ပင္မ်ားကို ေရာင္းစားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ အဖြားလည္း အသက္အရြယ္အရ က်န္းမာေရးလည္း ခဏခဏခၽြတ္ယြင္းပါေတာ့သည္။ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရာဂါကို ႏိုင္နင္းေအာင္ ကုစရာေငြလည္း မရွိသျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္ဟု မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြအျဖစ္ျဖင့္သာ ေနရပါေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲမွ အမ်ားက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ားကို ခ်က္တိုင္း ခ်က္တိုင္း ေပးလာကမ္းလာသမွ်ကို တည့္သည္ျဖစ္ေစ မတည့္သည္ျဖစ္ေစ စားေသာက္ရင္း အသက္ ၉၁ တြင္ အဖြား ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ အဖြားမွာ ပစၥည္းဥစၥာ အေျခခံရွိခဲ့ပါလ်က္ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ကို မေမြးခဲ့သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည့္အခါ ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ခႏၶာရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခၽြတ္ၿခဳံက်ကာ သူမ်ားေပးစာကမ္းစာျဖင့္ ရပ္တည္ရေတာ့တဲ့ ဘ၀ ေရာက္သြားပါလားဟု ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိခဲ့ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ့္ေလာက္ သယံဇာတ မေပါၾကြယ္ေသာ စကၤာပူသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္က အႏိုင္ရခဲ့သည္၊ ကိုယ့္ေအာက္တြင္ နိမ့္က်ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေရွးေခတ္စာေပမ်ားတြင္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေဂဟစနစ္ပ်က္စီးကာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဖာက္ျပန္ေနေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕လုံေလာက္ေအာင္မထြက္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ရင္း သူတို႔အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ ၀ယ္ယူျဖန္႔ျဖဴးေပးေသာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားျဖင့္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ား ပ်က္စီးစျပဳလာျဖင့္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ အ၀ီစိတြင္းတူးလ်က္ အစိုးရက အခမဲ့ လယ္ကြင္းထဲအေရာက္ လွ်ပ္စစ္သြယ္တန္းေပးကာ ထိုလွ်ပ္စစ္မီးကို ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ ေျမေအာက္ေရထုတ္ယူကာ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ထားသည့္ သီးႏွံမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတတ္ပါသည္။
ယခုလက္ရွိ ျပည္ပတြင္ေနထိုင္ရင္း ဂက္စ္မ်ား၊ ကၽြန္းသစ္မ်ား၊ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကိုပါ ေရာင္းစားေနသည့္ဟု ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနျဖစ္ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို သတိရရင္းးးးးးးးးးးးးးးး
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ရြာလယ္တြင္ ေပေလးဆယ္ ေပရွစ္ဆယ္ေလာက္ တိုက္အိုႀကီးတစ္လုံးတြင္ တေယာက္ထဲ ေနေနေသာ အဖြားကို သူေဌးမႀကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးတို႔က ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာလာခဲ့သူေတြျဖစ္သည္။ အဖြား၏ အဘိုးတို႔ ေခတ္ကဆိုလွ်င္ ေငြဒဂၤါးမ်ားကို ဂုံနီအိတ္ႀကီးမ်ားထဲမွ ထုတ္ယူကာ တိုက္နံရံ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေငြအ မအ စမ္းသည္ဟုပင္ ၾကားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးတန္း ေလးတန္းအရြယ္ေလာက္တြင္ အဖြားအသက္မွာ ၇၀ ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ သူ႔ဆိတ္ေတြက လယ္ကြင္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားကာ အပင္ေလးမ်ားကို စားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္႐ုိက္ဖူးသည္။ အဖြားက သူ႔ဆိတ္ေတြကို လိုက္႐ုိက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငြတစ္က်ပ္ေပးၿပီး-
“ သားေလးရယ္ ...။ အဖြားကေလ မနက္ဘက္ဆို သားေလးတို႔လို ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ေလးေတြပဲ ေသာက္ရတာ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြ ေသသြားရင္ အဖြား ဘာေသာက္ရမွာလဲ။ အဖြားဆိတ္ေလးေတြကို မ႐ုိက္ပါနဲ႔ကြယ္”
ဟု ေခ်ာ့ဖူးသည္။
ထိုအခါမွစ၍ အဖြားဆိတ္ေတြ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အေရာက္ ေမာင္းပို႔ေပးခဲ့သည္။ မုန္႔ဖိုး ငါးမူး(ျပားငါးဆယ္)သာ ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖြားက မၾကာခဏ တစ္က်ပ္တစ္က်ပ္ ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုစဥ္က အဖြားကို သူေဌးမႀကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၈-တန္းေလာက္ ေရာက္လာေသာအခါ အဖြားအေၾကာင္းကို ပိုသိလာခဲ့သည္။ အဖြားမွာ လုပ္ကိုင္ျပဳစုေပးမည့္ သားေထာက္သမီးခံ မရွိပါ။ တူ တူမမ်ားကလဲ အဖြားပစၥည္းမ်ားကိုသာ အၿမဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေန႐ုံသာ ရွိၿပီး အဖြားေ၀ယ်ာ၀စၥကိုလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ကား မရွိၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြားပိုင္ေသာ လယ္မ်ားကို အချဖင့္ ခ်ထားၿပီး လယ္ခေလးျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာ လည္ပတ္ေအာင္ သုံးစြဲေနရရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လယ္ေျမမ်ားမွာ အဖြားေလာက္ မမ်ားပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြားထက္စာလွ်င္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ သုံးႏုိင္စြဲႏိုင္ပါသည္။ အဖြားမွာမူ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေျမမ်ားစြာ ရွိပါလ်က္ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္သျဖင့္ အဖြား၏လယ္မ်ားျဖင့္ သူတပါးေတြသာ ႀကီးပြားသြားေသာ္လဲ အဖြားမွာမူ မငတ္႐ုံသာ သုံးရ စားရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖ်ားေရး နာေရး သာမႈ နာမႈကိစၥမ်ားအတြက္ ေငြကုန္စရာ ရွိလာလွ်င္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကို ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေျဖရွင္းရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတတ္လာေသာ အရြယ္တြင္ အဖြားမွာ အတြင္းပစၥည္းဟူ၍လည္း မယ္မယ္ရရမက်န္ေတာ့ပါ။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေလးျဖင့္ပင္ “အဖြားသာ သူ႔လယ္ကို သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ ေအာက္က်စရာမလိုဘူး” ဟု ၈-တန္း ေက်ာင္းသား အေတြးေလာက္ ကေလးျဖင့္ ေတြးခဲ့မိဖူးပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရခ်ိန္တြင္ အဖြား အသက္ ၈၀- ေက်ာ္ပါၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းကို ႏွစ္ထပ္တိုက္ေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ သိန္းငါးရာခန္႔ အကုန္အက်ခံၿပီး ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အဖြားက သူပိုင္ေျမမ်ားကို ေရာင္းခ်ၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္ရန္အတြက္ ၈၂-သိန္း လွဴပါသည္။ က်န္ေငြအနည္းအက်ဥ္းကို တူမျဖစ္သူကw အတိုးေပးေပးပါသည္။ အဖြားတြင္ ႏွစ္စဥ္ေငြ၀င္ႏိုင္ေသာ ေျမမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ ထိုအတိုးေငြကေလးျဖင့္သာ အဖြားရပ္တည္ရပါေတာ့သည္။ အတြင္းပစၥည္းမ်ားမွာလည္း ကုန္သေလာက္ရွိပါၿပီ။ ၿခံထဲမွ သစ္ပင္မ်ားကို ေရာင္းစားရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ အဖြားလည္း အသက္အရြယ္အရ က်န္းမာေရးလည္း ခဏခဏခၽြတ္ယြင္းပါေတာ့သည္။ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရာဂါကို ႏိုင္နင္းေအာင္ ကုစရာေငြလည္း မရွိသျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္ဟု မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြအျဖစ္ျဖင့္သာ ေနရပါေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာထဲမွ အမ်ားက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ားကို ခ်က္တိုင္း ခ်က္တိုင္း ေပးလာကမ္းလာသမွ်ကို တည့္သည္ျဖစ္ေစ မတည့္သည္ျဖစ္ေစ စားေသာက္ရင္း အသက္ ၉၁ တြင္ အဖြား ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ အဖြားမွာ ပစၥည္းဥစၥာ အေျခခံရွိခဲ့ပါလ်က္ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ကို မေမြးခဲ့သျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သည့္အခါ ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ခႏၶာရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါလား။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခၽြတ္ၿခဳံက်ကာ သူမ်ားေပးစာကမ္းစာျဖင့္ ရပ္တည္ရေတာ့တဲ့ ဘ၀ ေရာက္သြားပါလားဟု ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိခဲ့ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ့္ေလာက္ သယံဇာတ မေပါၾကြယ္ေသာ စကၤာပူသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္က အႏိုင္ရခဲ့သည္၊ ကိုယ့္ေအာက္တြင္ နိမ့္က်ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေရွးေခတ္စာေပမ်ားတြင္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေဂဟစနစ္ပ်က္စီးကာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဖာက္ျပန္ေနေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕လုံေလာက္ေအာင္မထြက္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ရင္း သူတို႔အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ ၀ယ္ယူျဖန္႔ျဖဴးေပးေသာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားျဖင့္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ား ပ်က္စီးစျပဳလာျဖင့္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ အ၀ီစိတြင္းတူးလ်က္ အစိုးရက အခမဲ့ လယ္ကြင္းထဲအေရာက္ လွ်ပ္စစ္သြယ္တန္းေပးကာ ထိုလွ်ပ္စစ္မီးကို ခ်ိတ္ဆက္လ်က္ ေျမေအာက္ေရထုတ္ယူကာ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ထားသည့္ သီးႏွံမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတတ္ပါသည္။
ယခုလက္ရွိ ျပည္ပတြင္ေနထိုင္ရင္း ဂက္စ္မ်ား၊ ကၽြန္းသစ္မ်ား၊ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအပါအ၀င္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကိုပါ ေရာင္းစားေနသည့္ဟု ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနျဖစ္ပါသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြားေဒၚႏွင္းေအးကို
ညီမေလးဖတ္ရူအားေပးသြားပါတယ္အစ္ကို
ReplyDeleteရင္ထဲကလာေသာ စကားလံုးမ်ားကို ဒီထက္မက ပံုေဖာ္ထုဆစ္ေရးသား မွ်ေ၀ႏိုင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္ရွင့္