“ေမာင္းေထာင္ကလဲ ေမာင္းေထာင္၊ ေတာင္ငူကလဲ ေတာင္ငူ”
ဆိုၿပီး ေျပာ႐ုိးစဥ္လာရွိတာ အားလုံးသိပါတယ္။ ဒီစကားက သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ကေလးကေန “ဆို႐ုိးစကား” ျဖစ္လာတာပါ။
ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ ..... သာသနာပိုင္က “ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္”ဗ်။ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ေနျပည္ေတာ္အတြင္းမွာ ေနတဲ့ သံဃာေတြကို ၀ိနည္းျပန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ဘိုးေတာ္မင္းရဲ႕ သားႀကီး ေတာင္ငူမင္းသားကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္က သက္ေတာ္ကလဲ ႀကီးေတာ့ အသုံးနဲတဲ့ ၀ိနည္းစာကို မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ဆိုေတာ့ သာသနာပိုင္က အဲဒီဆရာေတာ္ကို သဲထမ္းခုိင္းၿပီး ဒဏ္ေပးသတဲ့။ ေတာင္ငူမင္းသားက သူ႔ဆရာ ဒဏ္ေပးခံရေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ ဒဏ္ထမ္းၿပီးေတာ့လဲ ထပ္ျပန္ခုိင္းျပန္သတဲ့။ အဲဒီအခါမွာလဲ ထစ္ေငါ့ေနေသးလို႔ ထပ္ၿပီး ဒဏ္ထမ္းခိုင္းျပန္ပါတယ္။
ဒီအခါ မင္းသားက ရက္နည္းနည္းေပးၿပီး က်က္ခိုင္းဖို႔ သာသနာပိုင္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ နားမေထာင္ဘူး။ စာပဲ ျပန္ခိုင္းေနတယ္။ မင္းသားကလဲ အတင္း ထပ္ေလွ်ာက္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က စိတ္တိုၿပီး ကြမ္းအစ္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္တယ္။ မင္းသားကလဲ ကြမ္းအစ္ကို ယူၿပီး ျပန္ေပါက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ သာသနာပိုင္က သူ႔ကို ကြမ္းအစ္နဲ႔ ေပါက္ရမလားဆိုၿပီး နပမ္းထလုံးတာ မင္းသားနဲ႔ သာသနာပိုင္ ေထြးကုန္ေရာတဲ့ဗ်ာ။ အနားက မင္းခ်င္းေတြကလဲ မဆြဲရဲေတာ့ နန္းေတာ္ေျပးၿပီး မဟာဒါန္၀န္ကို ေခၚရတယ္။ မဟာဒါန္၀န္လာမွပဲ ျဖန္ေျဖလိုက္ရတယ္တဲ့။
အေၾကာင္းစုံကို ဘိုးေတာ္ဘုရားက သိေတာ့
““အင္း ...... ေမာင္းေထာင္ကလဲ ေမာင္းေထာင္ပဲ၊ ေတာင္ငူကလဲ ေတာင္ငူပဲ””
လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေတာင္းပန္ခိုင္းဖို႔ မင္းသားကို သူ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဖေအနဲ႔ သားဆိုေတာ့ ဟုိက နားမေထာင္ရင္ ဘုရင္သိကၡာက်မွာကိုး။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္၀န္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဦးေက်ာ္ေရြးကို လွမ္းေခၚရတယ္။ ဦးေက်ာ္ေရြးကို ဘိုးေတာ္ဘုရားရဲ႕ သားသမီးေတြက အကိုႀကီးသဖြယ္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။ ငယ္ေၾကာက္ေပါ့။ ဘိုးေတာ္ဘုရားတို႔ အိမ္နိမ့္စံတုန္းက ဦးေက်ာ္ေရြး၊ ဦးေပၚဦး၊ ဦးျမတ္စံတို႔က သားႀကီးသမီးႀကီးေတြသဖြယ္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးၾကရတာေလ။
ရန္ကုန္ကေန ဦးေက်ာ္ေရြးလာၿပီး ေတာင္းပန္ခိုင္းေတာ့ ေတာင္ငူမင္းသားကလဲ နန္းေတာ္ကို ဆြမ္းပင့္ကပ္ၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
ကိုးကား = ေမွာ္ပီဆရာသိန္း ရဲ႕ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ စာအုပ္မွ-
ဆိုၿပီး ေျပာ႐ုိးစဥ္လာရွိတာ အားလုံးသိပါတယ္။ ဒီစကားက သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ကေလးကေန “ဆို႐ုိးစကား” ျဖစ္လာတာပါ။
ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ ..... သာသနာပိုင္က “ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္”ဗ်။ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က ေနျပည္ေတာ္အတြင္းမွာ ေနတဲ့ သံဃာေတြကို ၀ိနည္းျပန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ဘိုးေတာ္မင္းရဲ႕ သားႀကီး ေတာင္ငူမင္းသားကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္က သက္ေတာ္ကလဲ ႀကီးေတာ့ အသုံးနဲတဲ့ ၀ိနည္းစာကို မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔ဆိုေတာ့ သာသနာပိုင္က အဲဒီဆရာေတာ္ကို သဲထမ္းခုိင္းၿပီး ဒဏ္ေပးသတဲ့။ ေတာင္ငူမင္းသားက သူ႔ဆရာ ဒဏ္ေပးခံရေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ ဒဏ္ထမ္းၿပီးေတာ့လဲ ထပ္ျပန္ခုိင္းျပန္သတဲ့။ အဲဒီအခါမွာလဲ ထစ္ေငါ့ေနေသးလို႔ ထပ္ၿပီး ဒဏ္ထမ္းခိုင္းျပန္ပါတယ္။
ဒီအခါ မင္းသားက ရက္နည္းနည္းေပးၿပီး က်က္ခိုင္းဖို႔ သာသနာပိုင္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ နားမေထာင္ဘူး။ စာပဲ ျပန္ခိုင္းေနတယ္။ မင္းသားကလဲ အတင္း ထပ္ေလွ်ာက္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က စိတ္တိုၿပီး ကြမ္းအစ္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္တယ္။ မင္းသားကလဲ ကြမ္းအစ္ကို ယူၿပီး ျပန္ေပါက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ သာသနာပိုင္က သူ႔ကို ကြမ္းအစ္နဲ႔ ေပါက္ရမလားဆိုၿပီး နပမ္းထလုံးတာ မင္းသားနဲ႔ သာသနာပိုင္ ေထြးကုန္ေရာတဲ့ဗ်ာ။ အနားက မင္းခ်င္းေတြကလဲ မဆြဲရဲေတာ့ နန္းေတာ္ေျပးၿပီး မဟာဒါန္၀န္ကို ေခၚရတယ္။ မဟာဒါန္၀န္လာမွပဲ ျဖန္ေျဖလိုက္ရတယ္တဲ့။
အေၾကာင္းစုံကို ဘိုးေတာ္ဘုရားက သိေတာ့
““အင္း ...... ေမာင္းေထာင္ကလဲ ေမာင္းေထာင္ပဲ၊ ေတာင္ငူကလဲ ေတာင္ငူပဲ””
လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေတာင္းပန္ခိုင္းဖို႔ မင္းသားကို သူ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဖေအနဲ႔ သားဆိုေတာ့ ဟုိက နားမေထာင္ရင္ ဘုရင္သိကၡာက်မွာကိုး။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္၀န္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဦးေက်ာ္ေရြးကို လွမ္းေခၚရတယ္။ ဦးေက်ာ္ေရြးကို ဘိုးေတာ္ဘုရားရဲ႕ သားသမီးေတြက အကိုႀကီးသဖြယ္ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။ ငယ္ေၾကာက္ေပါ့။ ဘိုးေတာ္ဘုရားတို႔ အိမ္နိမ့္စံတုန္းက ဦးေက်ာ္ေရြး၊ ဦးေပၚဦး၊ ဦးျမတ္စံတို႔က သားႀကီးသမီးႀကီးေတြသဖြယ္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးၾကရတာေလ။
ရန္ကုန္ကေန ဦးေက်ာ္ေရြးလာၿပီး ေတာင္းပန္ခိုင္းေတာ့ ေတာင္ငူမင္းသားကလဲ နန္းေတာ္ကို ဆြမ္းပင့္ကပ္ၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
ကိုးကား = ေမွာ္ပီဆရာသိန္း ရဲ႕ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ စာအုပ္မွ-
No comments:
Post a Comment