ယေန႔ ေနမထြက္ခင္ကတည္းက ေဖာ္အဲဗားရြာထိပ္မွာ ထန္းလ်က္ခဲကို ပုရြက္ဆိတ္ဆြဲသလို ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ စည္းကားေနေလရဲ႕။ ေဖာ္အဲဗားရြာစုေပါင္းရွင္ျပဳအလွဴပြဲအတြက္ ၀ါးထမ္း၀ါးခုတ္ လုပ္တဲ့သူက လုပ္၊ သက္ကယ္ ထရံေတြကို ရြာထဲကေန သယ္ယူလာသူက သယ္၊ ဆန္ျပာတဲ့သူက ျပာ၊ ျမက္ရွင္းတဲ့အဖြဲ႕က ရွင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ဆိုင္လြန္းလွပါတယ္။
မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္တန္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ သူႀကီးဦးအေဆြေတာ္ေလး၊ ဦး၀င္းထြန္းဆန္း၊ ဦးဒီလူ၊ ဦးေနာင္ခ်ဳိ၊ ဦးထူးေအာင္စတဲ့ အဘိုးႀကီးတအုပ္ လက္ဖက္သုတ္ သၿဂႌဳဟ္သ႐ုပ္ခြဲေနၾကေလရဲ႕။ ေရႊဓူ၀ံ၊ ေကာင္းမင္းလူ၊ ဘုန္းေ၀၊ သီဟံ၊ မင္းမင္းသိုက္စတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြကေတာ့ လူငါးေသာင္းဆန္႔ ယာယီမ႑ပ္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ တိုင္ေတြေတာ့ ထူၿပီးပါၿပီ။ အမိုးတက္မိုးဖို႔အတြက္ ဘုန္းေ၀က သူ႔ပုဆိုးကို က်စ္ေနေအာင္လိမ္ၿပီး တင္ပါးႏွစ္လုံးၾကားထဲညႇပ္ကာ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီးေတာ့ လႊားကနဲ အေပၚတက္သြားပါတယ္။ ဘုန္းေ၀တက္ေတာ့ ရန္ႏိုင္ခတို႔ စည္သူေအာင္တို႔လဲ လိုက္တက္ၾကပါတယ္။ ေအာက္ကေန သက္ကယ္ေပးေနတဲ့ ကိုေအာင္မင္းက
““ဘုန္းေ၀ မင္းဟာက တန္းလန္းက်ေနတယ္ ျပင္လိုက္အုံး””
ဆိုေတာ့ ဘုန္းေ၀က သူ႔ခါးေတာင္းက်ဳိက္ကေလးကုိ လက္နဲ႔ျပန္စမ္းေနပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက
““ဟိတ္ေကာင္ မင္းဘာလိုက္စမ္းေနတာလဲ။ ငါေျပာတာ မင္းမိုးထားတဲ့ သက္ကယ္ေတြ တန္းလန္းက်တာကို ေျပာတာဟ”” ဆိုေတာ့မွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ျပန္ျပင္ေနပါတယ္။ တရားေဆြးေႏြးေနတဲ့ အဘိုးႀကီး၀ိုင္းမွာေတာ့ သူႀကီးက
““ဒါက ဒီလိုရွိပါတယ္ ကိုဒီလူ””
““ေဟာ့၀က္တဂ်ီး””
ေတာ္၀င္နန္းသုတ္ေပးတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ လက္ဖက္သုတ္ကို အားရပါးရတုတ္ေနတုန္း သူႀကီးက အလိုက္မသိစြာ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုဒီလူခမ်ာ ဟုတ္ကဲ့လို႔ေတာင္ ပီေအာင္မေျပာႏိုင္ရွာပါဘူး။ ပါးစပ္ထဲကဟာေတြ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ လက္နဲ႔ကာထားတာေတာင္ တဂ်ီးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဇြန္ေျခာက္တစ္ေကာင္ျပဳတ္က်သြားလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ေကာက္စားေန ပါတယ္။ ေရေႏြးလာလိုက္ေပးတဲ့ ေကဇင္က ငတ္ႀကီးက်ရန္ေကာဆိုၿပီး သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထုိးသြားပါတယ္။ သူႀကီးက
““အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာတဲ့ဗ်ာ ဘုရားေဟာထားတာ .... ဟိုေကာင္မင္းမင္းသိုက္ ... မင္းႏွီးခ်ည္တာ မဟုတ္ေသးဘူး ... ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ည္စမ္း။ မေအးျမ ... ၾကက္သြန္လွီးၿပီးရင္ ေကာင္ေလးေတြကို ပုစြန္ေျခာက္ေတြ ေရြးခိုင္းထားေနာ္””
လို႔ မန္ေနဂ်မင့္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ပုဇြန္ေျခာက္ႏႈိက္စားမလို႔ ႀကံေနတဲ့ ရွင္ေထြးေလးနဲ႔ ေလဒီဖူးတို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
““မသိမႈအ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကုသုိလ္အကုသိုလ္သခၤါရေတြ လုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လားဗ်ာ””
ဆိုၿပီး ၀ိုင္းဘက္ျပန္လွည့္လာတဲ့အခါ သူႀကီးလစ္ၿပီဆိုၿပီး ပုဇြန္ေျခာက္ဖတ္ခ်ည္း ႏႈိက္စားေနတဲ့ ဦး၀င္းထြန္းဆန္းက ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမ္းလို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ ပုတီးစိပ္သြားသင္ေနၾကတဲ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းမိုးစက္တို႔ လျပည့္တို႔ လင္းလက္တို႔ ၿဖိဳးမင္းသန္႔တို႔ ေစာထူးတို႔တေတြ
““ခ်ာရစ္ကေလးမေပ်ာက္ခင္ ..... ထြက္ခဲ့ေစခ်င္ ..... လိင္ျပန္ရင္ဆံရွည္ထားပါနဲ႔ ..... သန္းေတြကမ်ား””
ဆိုတဲ့ ဘယ္သူစပ္ထားမွန္း မသိတဲ့ကဗ်ာကို ဆိုၿပီး ဖုန္တလုံးလုံးနဲ႔ ျပန္လာၾကပါတယ္။ အဲဒါကို ေရခပ္ထင္းခုတ္ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရရွာတဲ့ မုတ္သုံက စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာနဲ႔
““ေအး ... မင္းတို႔က ျမင္းလားစီးရေတာ့မယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ေက်ာင္းေရာက္မွ ““ကပၸိယအဘိုးအို ..... ဆိုးလွတယ္ဆို ..... ဒို႔ကိုရင္ထိပ္ေျပာင္သားကို ..... ေခါင္းေခါက္လိမ့္လား”” ျဖစ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ပန္းႏွင္းဆီက
““သူႀကီး ... ရြာသားေတြကို ယိုေကၽြးဖို႔ေလ ထန္းလွ်က္ဖာေတြ မေရာက္ေသးဘူး””လို႔ ဆိုေတာ့ သူႀကီးက
““ေအး ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုက္ခိုင္းအုံးမွဟ””
လို႔ ေျပာ႐ုံရွိေသးတယ္ အဘိုးထူးေအာင္က
““ဖာေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ လိုက္လုိက္မယ္သူႀကီး””လို႔ ေျပာၿပီး ““ဖိုးျပန္႔ မင္းက ရွင္ဥပဂုတ္ပြဲျပင္ထား၊ ငါ ဖာေနာက္ လိုက္လိုက္အုံးမယ္””ဆိုေတာ့ ကုိေနကလဲ ဘိုးထူးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး လိုက္သြားပါတယ္။
အမ်ဳိးသမီး၀ိုင္းမွာေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေရြးေနရင္း တန္ခူးက ကိုရီးယားကားအေၾကာင္းေျပာေနတာကို နားေထာင္ၿပီး ခင္သူဇာနဲ႔ ဖူးတို႔ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြ ႏႈိက္စားေနၾကေလရဲ႕။ ဆန္ျပာေနတဲ့ ၀ိုင္းမွာေတာ့ သဲသဲ႐ုတ္႐ုတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စပါးလုံးေရြးၿပီးပစ္ထားတာ လာစားတဲ့ဘဲေတြကို အႀကံကုန္လို႔ ဂဠဳန္ဆားခ်က္မယ္ဆိုၿပီး ေမဦးမြန္က လိုက္နင္းေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
““ဟဲ့ဟဲ့ ဟင္းအိုးေတြထဲ ဖုန္ေတြ၀င္ကုန္မယ္””
လို႔ ေဒၚႀကီးသီ ဟန္႔လိုက္ေတာ့မွပဲ ၿငိမ္သြားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနလဲ ထန္းတစ္ဖ်ားမက ျမင့္တက္လို႔ လာပါၿပီ။ အလွဴမ႑ပ္ႀကီးဟာလဲ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္ ဆင္စြယ္၀မ္းယွက္ တံခြန္ကုကၠာား မုေလးပြားၾကက္လွ်ာ အဆင္တန္ဆာစုံနဲ႔ ျပည့္စုံစြာ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ပဲ အလွဴရွင္ေလာင္းလွည့္ပါေတာ့ မယ္ခင္ဗ်ာ။
*********************************
ယေန႔ေတာ့ မိုးမလင္းခင္ကတည္းက တစ္ရြာလုံံး ႏိုးေနၾကၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာ ကိုဒီလူက မနက္သုံးနာရီေလာက္ကတည္းက
““ကြီ .... ဟယ္လို တက္စလီ ...(တက္စတင္းမဟုတ္ပါ) ၀မ္း တူး သရီး ေလး ..... ဟလိုတက္စလီ ၀မ္း တူး သရီး ေလး””
ဆိုၿပီး ထေအာ္ေနသျဖင့္ ဘယ္သူမွ မအိပ္ႏိုင္ၾကသည့္အတူတူ အလွျပင္ၾက၊ ႏြားစာေရထည့္ၾကျဖင့္ ႏိုးထကုန္ၾကေတာ့သည္။ ဒီေန႔ ေဖာ္အဲဗားရြာ စုေပါင္း ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ အလွဴေန႔။
အစကေတာ့ ရွင္ျပဳသက္သက္တင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မ႑ပ္ေဆာက္ၿပီးခါမွ မေတာက္တေခါက္ပညာေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ခ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ မုတ္သုံမွာ ထိပ္ခတ္ႀကိဳးခ်ည္ျမင္ေနတယ္ဗ်။ အာ႐ုံထဲမွာလဲ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲနဲ႔ ေသပြဲ၀င္ေနရွာတာျမင္တယ္။
““မုတ္သုံ မင္းအ၀တ္ေျပာင္းရင္ေျပာင္း မေျပာင္းရင္ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္””
လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးလို႔ ဘိုးထူးေအာင္အပူကပ္ၿပီး ဒုလႅဘရဟန္းခံမယ္ျဖစ္တာဗ်။ (မွတ္ကေရာ မုတ္သုံ၊ ငါ့ကို နင္ အဆိပ္တိုက္ထားတာ နင့္ကို ငါ ဂတုံးတုံးပစ္လိုက္တယ္)။ ဘိုးထူးေအာင္ကလဲ ကုန္စုံဆိုင္သာေျပာတယ္ ေကာင္မေလးေတြက်ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ေငြက သိပ္မေျပလည္ဘူး။ (မယုံရင္ ေမကို႔သာ ေမးၾကည့္ပါ)။ ဒါေပမယ့္ မုတ္သုံက ပူဆာလြန္းေတာ့လဲ လုပ္ေပးရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ဒုလႅဘရဟန္းခံပါ ပါ၀င္သြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ မေအးျမတို႔၊ မေမာ္တို႔ အပ်ဳိႀကီးအဖြဲ႕က ရွင္ေလာင္းျပင္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူၾကပါတယ္။ ေတာရြာဆိုေတာ့လဲ သဘာ၀ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ လွေအာင္ ျပင္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။
မ႑ပ္ေဆာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက လုံးၿပီး ေနလွန္းထားတဲ့ ရႊံ႕ေစးတုံးေတြကို ေသြးၿပီး ေအာက္ခံအေနနဲ႔ လိမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ လယ္ကြင္းထဲဆိုေတာ့ ရႊံ႕ကေတာ့ သန္႔ပါတယ္။ လွမ္းထားတုံးကသာ အဲဒီေပၚ ၾကြက္ပုပ္ကို ေၾကာင္က ခ်ီလာၿပီး ပစ္ထားလို႔ ဘယ္သူမွမျမင္ခင္ မေအးျမ ေကာက္ပစ္လုိက္ေတာ့ ရွင္ေလာင္းေတြ မသိလိုက္ပါဘူး။ မေမာ္က
““ဟဲ့ မဖူး ... ပါးနီလိမ္းဖို႔ အုတ္နီခဲအက်ဳိးလိုက္ရွာစမ္း”” ဆိုေတာ့ ဖူးက အလြယ္တကူပဲ ေလွကားခုံေအာက္က အုတ္ခဲက်ဳိးကို ခုံဖိနပ္နဲ႔ ႐ုိက္ခြဲၿပီး ယူလာေပးတယ္။ ရွင္ေလာင္းေတြက အိမ္ေပၚမွာဆိုေတာ့ မျမင္ပါဘူး။ အုတ္နီခဲမႈန္႔ေလးနဲ႔ ပါးနီဆိုးေပးၿပီး မ်က္ခုံးေမႊးဆြဲဖို႔ဆိုၿပီး လက္ဖက္ေခါင္းပုပ္ခြက္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေလာက္ႏွစ္ေကာင္ေတြ႕တယ္။ မသီက ရွင္ေလာင္းေတြမျမင္ေအာင္ ဖယ္ၿပီး ဆြဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းေပါင္းမရွိေတာ့ ယပ္ေတာင္ကို ေနာက္မွာစိုက္ၿပီး တဘက္နဲ႔ ေခါင္းမွာပတ္လိုက္တယ္။ ဆြဲႀကိဳးကေတာ့ ဥတစ္လုံးၾကက္သြန္ျဖဴေတြကို အခြံသင္ၿပီး သင္အူနဲ႔သီထားတာ တစ္ေယာက္တစ္ကုံးဆြဲေပးလိုက္တယ္။ အပ်ဳိႀကီးမမမ်ားဟာ သုိ႔ဂလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္ေလာင္းဆင္ၿပီးေတာ့ အပ်ဳိႀကီးမမမ်ားက မ႑ပ္ရွိရာကို ေခၚသြားၾကပါၿပီ။
ေမာင္ရွင္ေလာင္းမ်ား စုံပါၿပီ။ ကိုေနရဲ႕ ထန္းေတာထဲေရာက္ေနၾကတ့ဲ ျမင္းအဖြဲ႕ကိုလဲ ကာလသားေခါင္း ကိုမိုးျမင့္က ေခၚေဆာင္လာလို႔ ျမင္းလားကိုယ္စီ စီးၿပီး ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ စက္ဆရာကိုဒီလူရဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္က ပလုတ္ ျဗဳန္းဆိုတဲ့ ေဗ်ာသံနဲ႔အတူ လူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလုံးမွာလဲ ပလုတ္ျဗဳန္းကာ အုံးကနဲထိတ္ ရင္မွာထိတ္ကာ ဘ၀င္ၿငိမ့္ေစမယ့္ ရွင္ေလာင္းလွည့္ပြဲ စတင္ပါၿပီ။ ေဗ်ာေနာက္ခံနဲ႔အတူ သူႀကီးအေဆြေတာ္ေလးက မိုက္တစ္လုံးနဲ႔ ေနရာခ်ေနပါတယ္။
““ေရွ႕ဆုံးက သာသနာ့အလံကုိင္မယ့္ မင္းမင္းသိုက္က သြားရပါမယ္။ မင္းမင္းသိုက္ေနာက္ကမွ ေစာမင္းလူနဲ႔ ဘုန္းေ၀က ေၾကးစည္ထမ္းလို႔ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ .... အဲေလ နာေရးနဲ႔ မွားေနၿပီ လုိက္ပါေပးရပါမယ္ .... ဟိုေကာင္ ဖိုးျပန္႔ ေရႊထီးသြားယူတာမေရာက္ေသးဘူးလား .... မေအးျမက ကန္ေတာ့ပြဲရြက္မယ့္လူေတြ ေခၚေတာ့ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ .... အဟမ္း အဟမ္းေပါ့ဗ်ာ .... ပရိသတ္ေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနၾကပါအုံး .... ကၽြန္ေတာ္က ထဆိုမွ ထၾကပါ ....””
သူႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ မိုက္တစ္လုံးနဲ႔ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လူပ်ဳိေခါင္း ကိုမိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္တို႔ ကိုဘုန္းေ၀တို႔က ရတု႐ႈိးတိုက္ဖို႔ ျပင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါကို ေမကိုက သိေတာ့ ဆန္းစုႏိုင္ဆီလာၿပီး
““ကိုကိုရယ္ ကိုကိုရယ္ ..... ေမကိုလဲ သီခ်င္းဆိုခ်င္တယ္ .... လုပ္ေပးပါေနာ္””
““ဟဲ့ ဒါက ျမန္မာ့႐ိုးရာ ႐ႈိးလိုက္ရတုဆိုၾကမွာ နင္ဆိုေနတဲ့ အ႐ူးေၾကာ္ျငာသီခ်င္းမ်ဳိး ဆိုလို႔မရဘူး ( ႐ူးခဲ့တာလား အခ်စ္ကို ဟိုအရင္လို နင္မရွိဘူး ငါ့မွာေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္ထဲ႐ူး - သူဆိုေနက် သူ႔အိမ္သြားနားေထာင္ေနာ္)””ဆိုေတာ့
““လုပ္ပါကိုကိုရယ္ .... သူတို႔႐ႈိးရင္ ေမကိုလဲ ႐ႈိးမယ္ .... သူတို႔ လိုက္ရင္ ေမကိုလဲ လိုက္မယ္”” (အားရေအာင္ ေခၚခိုင္းထားမွ ဟြန္း .... င့ါကို အရက္သမားလို႔ ေျပာထားတာ) အတင္းကို ဖလန္းဖလန္းျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအာ္ ဒီကေလးမ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ေလ။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ေန႔မွာ ရွစ္နာရီ႐ူးေနတာဆိုေတာ့ ႐ိႈးလိုက္အဖြဲ႕ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ခက္ထန္မုန္းက ရြာထဲက သူေဌးသမီးေတြကို ကြမ္းေတာင္ေတြ ပန္းေတာင္ေတြ ေပးေနပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ တရြာလုံးမွာ အေခ်ာဆုံးဆိုတဲ့ ရြာထိပ္က အေၾကာ္သည္မႀကီးသမီး ညေလညႇင္းကိုက်ေတာ့ မေပးဘူး။
““ဟဲ့ တန္ခူးလာလာ ဒီမွာ ကြမ္းေတာင္လာကိုင္ ....””
ဆိုၿပီး ေခၚေပးေနတယ္။ သံဃာစင္ေရွ႕က ရွင္ေလာင္းေတြေနရာက ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္း လင္းလက္ၾကယ္က အားလုံးကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ မ႑ပ္ႀကီးကလဲ ခမ္းနားလိုက္တာ။ သံဃာစင္ေပၚမွာ မႈိင္းလုံးေကာ္ေဇာႀကီးေတြခင္းလို႔။ ပြတ္လံုးပုံေတြ ရာဇမတ္ပုံေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ မ႑ပ္တိုင္ေတြမွာလဲ ေရႊဓူ၀ံတို႔ ျပင္ဆင္ထားလို႔ ျဖဴနီညိဳျပာ စကၠဴကာလာေတြ ကပ္လို႔။ အလုိ ဟိုမွာဘာပါလိမ့္။ မိုးရြာမွာစိုးလို႔ အဘိုးထူးေအာင္ ျပင္ထားတဲ့ ရွင္ဥပဂုတ္ပြဲပါလား။ ပြဲထဲမွာက ငါးရာတန္တစ္ရြက္ကိုေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုဓူ၀ံက ေခ်ာင္းေနေလရဲ႕။ ခက္ထန္မုန္းတို႔ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာၿပဳံးေနတဲ့ ညေလညင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ခ်င္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ စိန္ေရႊေတြ မဆင္ႏိုင္ေပမယ့္ ယဥ္လိုက္တဲ့သူငယ္မ။ သူ႔ကို ပိုေနတဲ့ကြမ္းေတာင္ေလး ေပးကိုင္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာ””
လို႔ ေမာင္ရွင္ေလာင္း လင္းလက္ စိတ္ထဲကေန ေတြးေနပါတယ္။ ခက္ထန္မုန္းကလဲ ေပးစရာလူမရွိတဲ့အဆုံးက်မွ အေၾကာ္သည္မသမီးေလးကို
““ေရာ့ ညည္းေကာင္းေကာင္းကိုင္ခဲ့၊ လြတ္မက်ေစနဲ႔””
ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ အေၾကာ္သည္မသမီးေလး သံဃာစင္ဘက္ဆီအႀကည့္တစ္ခ်က္၀င့္ လိုက္ေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံမိတယ္။ အို .... ရင္ထဲမွာ ေႏြးလိုက္တာ။ လက္ဖ်ားမွာေတာ့ ေအးလို႔ပါလားကြယ္။ တဂ်ီးက
““ကဲ ထြက္ၾကစို႔ ေနျမင့္ရင္ပူေတာ့မယ္”” ကိုဒီလူ ေဗ်ာစေတာ့ ...
ရွင္ေလာင္းလွည့္ ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အေ၀းကမွန္း ဟိုရြာလမ္း ထီးတန္းႀကီးကလဲ လွလိုက္တာ။ ေနျခည္မွာေရႊရည္၀င္းလို႔ ဆယ္စင္းလဲ မကပါလား။ ကိုမိုးျမင့္တို႔ ကာလသားအဖြဲ႕ကလဲ
““ရတနာျမ ပဏာသ၍ ဂါရ၀ရွိပန္ဆင္ .... ေဘးဘယာအမ်ား ... ေ၀းကြာရွားေအာင္ .... ဆယ္ေခ်ာင္းရွိဦးတင္၏ ..... ႐ႈိး .....”” ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သနားလို႔ လႊတ္ေပးထားတဲ့ အ႐ူးမ မေမကုိေလးကလဲ
““ဖူးျမင္အခက္ ဦးတင္ယွက္၍ ဦးတင္လ်က္ ႐ိုေသစြာ ..... အႏၲရာယ္မခ ... ရန္စြယ္ပေအာင္ .... ၀ႏၵနာရွိခိုးပါ၏ .... ႐ႈိး ....””
ဆုိၿပီး အမီလိုက္ပါတယ္။ အမယ္ ဒီလိုေတာ့လဲ ဒီကေလးမ ရသားပါလားဟဆိုၿပီး ကိုမိုးျမင့္က တစ္ဆင့္တက္ပါတယ္။
““ေကသာအႏြဲ႕ ... ေငြညႇာႏြဲ႕က ... ေက်ပါကြယ့္ပန္းေရႊႏြယ္ .... နိဗၺာန္စခန္း .... စိတ္ႀကံမွန္းကာ ... သကၤန္း၀တ္ခ်င္ပါ၍”” .... ႐ႈိး ....””
လို႔ ထပ္တိုင္ေတာ့ ေမကိုေလးက
““ဘယ္ဘယ္အကို႔ ... ကယ္မယ္လို႔ ... မယ္မယ္ပ်ဳိ႕စိတ္မၾကည္ .... ႏွစ္ကုိယ္စကား ..... အပ်ဳိနားမွာ .... ေမာင္ဖြားသိ္ပ္မပလီႏွင့္ ”” ... ႐ႈိး ....””
သူတိုင္ ကိုေဖာက္နဲ႔ ရတုအဖြဲ႕ကလည္း ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ ဆုိလိုက္တာ ေမာင္ရွင္ေလာင္း ရင္မွာ အထိဆုံးကေတာ့
““တစ္လေလာက္ သာသနာ့ေဘာင္မွာ သာသနာ့၀န္ထမ္းပါရေစ။ အခြင့္ေပးပါႏွမရယ္””
လို႔ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အပိုဒ္မွာပဲ။ ထူပူေနေတာ့ စာသားကိုလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မန္းေသွ်ာင္ေဗြနဲ႔ ေမာင္ရွင္ေလာင္း မ်က္ႏွာညႇဳိးသြားရွာတယ္။ ျမင္းကဏ္ပင္ ျငင္းဆန္လိုက္ေလသလားမသိ။ ထခုန္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတယ္။ မၾကည္တဲ့ႏွလုံး မၿပဳံးတဲ့မ်က္ႏွာ ငဲ့ေစာင္းလို႔ ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ေသာသူကေလးကလဲ ဒီရတုကို ၾကားသည္ထင့္။ သူမကေလးလဲ ဒီရတုကို မၾကားခ်င္ဘူး .... ဘာတဲ့ ... တစ္လေတာင္ ခြင့္ေပးရမယ္တဲ့ .... ရက္စက္လိုက္တာ ... အဲဒီေလာက္ေတာင္ သူက ခြဲေနႏိုင္သတဲ့လား ... အင္းေပါ့ေလ ... သူက ဂ်ီေတာ့မွာ အသစ္ျမင္ထားတာကိုး .... ငါ့ကို ေမ့ႏိုင္ၿပီေပါ့ ... ရတယ္ ... ၀မ္းဂိုးတူးကမ္းပဲ .... ကိုယ့္စိတ္ကို ဘယ္လိုတင္းေသာ္လဲ ကညာမုံ ၾကာငုံညြတ္ဟာျဖင့္ ယမ္းေယာင္ကာ ကြမ္းေတာင္လြတ္တဲ့ျပင္ စိုစြတ္တဲ့ျမမ်က္ရည္ေတြ တလည္လည္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသခ်ဳိခ်ဳိေလး ျဖစ္သြားမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မတြယ္တာ ဆယ္ခါလႊတ္မယ္လို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာေနမိပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူပ်ဳိႀကီး ကို၀င္းထြန္းဆန္းတစ္ေယာက္ ရွမ္းေဘာင္းဘီအနက္ႀကီး၀တ္ (စတိုင္ေဘာင္းဘီအစားေပါ့) ကိုႏႈိင္းမရရဲ႕ ေဘာလုံးကန္ဖိနပ္ကို ငွားစီးၿပီး မ်က္ႏွာမွာလဲ မေမာ္ဆီက မိတ္ကပ္ေတြ ခိုးလူးထားတာ ျပာႏွမ္းေနတာပဲ။ ၀င္းဒိုးမတက္လို႔ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ လက္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာကို ေပြ႕လို႔ နားၾကပ္ကို တပ္လို႔ ကန္ေတာ့ပြဲရြက္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးေတြနား သြားလိုက္၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္တဲ့ အပ်ဳိေလးေတြနား သြားလိုက္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနရွာပါတယ္။ တန္းစီၾကြပါ .... ေဘးကမလိုက္ပါနဲ႔လို႔ သြားေျပာတာကို
““ၿငိမ္ၿငိမ္ေန သီခ်င္းနားေထာင္ေနတယ္””
ဆိုၿပီး ျပန္ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။ ကုိေႏွာင္းမိုးဖိနပ္နဲ႔ သူနဲ႔ မေတာ္ေတာ့ လမ္းတစ္၀က္တင္ပဲဖိနပ္ေပါက္ၿပီးေထာက္ၾ ၾကြေထာက္ၾကြ ျဖစ္ေနတဲ့အထဲ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္ကို ငမ္းလိုက္တာ ခလုတ္တိုက္ လဲပါေလေရာ ...။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဆံေကပယ္ သကၤန္းစီးၿပီးတဲ့ေနက္ ဆရာေတာ္ေရႊမန္းသားက ေရစက္ခ်အႏုေမာဒနာျပဳကာ ကမၲာေျမထု သက္ေသျပဳလို႔ သာဓုသံၿမိဳင္ၿမိဳင္ေခၚၿပီး ေဖာ္အဲဗားရြာအလွဴႀကီးလဲ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ကိုေႏွာင္းမိုးတို႔ ကိုမိုးျမင့္တို႔ ကာလသားအဖြဲ႕က
““ေအာင္ပါၿပီ .... ေအာင္ပါၿပီ ..... အဓိ႒ာန္ၿပီးေျမာက္လို႔ စိတ္အႀကံခရီးေပါက္ကာ .... မဂၤလာပြဲေတာ္ႀကီး .... ေအာင္ပါၿပီ ..... အလွဴမဂၤလာပြဲေတာ္ႀကီး ..... ေအာင္ပါၿပီ””
ဆိုတဲ့သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ .... တရြာလုံးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ႏွလုံးဆီထိ ၿပံဳးပီတိနဲ႔ အလွဴပြဲႀကီး ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီခင္ဗ်ာ။
-----------------------------------------
No comments:
Post a Comment