ျပည္တြင္း ဖုန္းနံပါတ္ျဖင့္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္ လုပ္နည္း

Simon Rau | 2:23 PM | Google | News

ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္အသစ္ ျပဳလုပ္လုိသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကို အသံုးျပဳကာ အီးေမးလ္ အေကာင့္ သစ္မ်ား ျပဳလုပ္ႏုိင္ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္း ရရိွသည္။

Google က ယင္း၏ Gmail Account သစ္ကုိ ျပဳလုပ္သည့္အခါ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားျဖင့္ Code နံပါတ္ အတည္ျပဳျခင္းကို ခြင့္ျပဳလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခင္က ျပည္တြင္းမွ အင္တာနက္ အသံုးျပဳသူမ်ားအေနျဖင့္ Google ၏ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္သစ္မ်ားကို ျပဳလုပ္လုိပါက ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းနံပါတ္ (ျပည္တြင္းကုတ္ နံပါတ္) မ်ားျဖင့္ မျပဳလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေနထုိင္သည့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားျဖင့္သာ ျပဳလုပ္ၿပီး Gmail Account သစ္မ်ားကို ရယူႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။

“အခုလုိမ်ိဳး ဂူဂဲလ္က လုပ္ေပးေတာ့ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းဆက္သြယ္ေရး စနစ္ကို အသိအမွတ္ျပဳလာတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။

အရင္ကလုိ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္သစ္ လုပ္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခားက အသိမိတ္ေဆြေတြကို အကူအညီ လွမ္းေတာင္းရတဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းေဝးသြားၿပီေပါ့” ဟု ပုဂၢလိက နည္းပညာ ကုမၸဏီ တစ္ခုတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ဆုိသည္။

 ထုိကဲ့သို႔ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္ အသစ္ ျပဳလုပ္ သူမ်ားအေနျဖင့္ ျပည္တြင္းဖုန္းနံပါတ္မ်ားကုိ အသံုးျပဳရာတြင္ Google မွ ျပဳလုပ္သူ၏ ဖုန္းနံပါတ္သို႔ Audio Message စနစ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေပးပို႔မည္ျဖစ္ၿပီး ယင္းေနာက္တြင္ အီးေမးလ္အေကာင့္သစ္ကို အသံုးျပဳႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္ဟု Google ၏ အဆုိပါဝန္ေဆာင္မႈက စမ္းသပ္ျပဳခဲ့ၾကသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ေနထုိင္ေသာ အင္တာနက္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားထံမွ သိရသည္။

From:7Day News Journal By:ယုဇနကုိကုိ
http://www.simon-vlog.com/2012/04/blog-post_2040.html#.UIODWGcxPho

ျပည္တြင္းဖုန္းနံပါတ္ျဖင့္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္လုပ္ႏုိင္ၿပီ

ျပည္တြင္းဖုန္းနံပါတ္ျဖင့္ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္လုပ္ႏုိင္ၿပီ

ယုဇနကိုကို

ရန္ကုန္၊ မတ္-၂၀

အတဲြ (၁၁)၊ အမွတ္(၄)

ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ အသစ္ျပဳလုပ္လုိသူမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကို အသံုးျပဳကာ အီးေမးလ္အေကာင့္သစ္မ်ားျပဳလုပ္ႏုိင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းရရိွသည္။
Google ကယင္း၏   Gmail Account  သစ္ကုိ ျပဳလုပ္သည့္အ ခါ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ဖုန္းနံပါတ္ မ်ားျဖင့္   Code   နံပါတ္အတည္ျပဳ ျခင္းကို ခြင့္ျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ယခင္က ျပည္တြင္းမွ အင္တာနက္အသံုးျပဳသူမ်ားအေနျဖင့္ Google ၏ ဂ်ီေမးလ္ အေကာင့္သစ္မ်ားကို ျပဳလုပ္လုိပါက ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းနံပါတ္ (ျပည္တြင္းကုတ္နံပါတ္)မ်ားျဖင့္ မျပဳလုပ္ႏုိင္သျဖင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားတြင္ေနထုိင္သည့္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားျဖင့္သာျပဳလုပ္ၿပီး   Gmail Account   သစ္မ်ားကို ရယူႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။
“အခုလုိမ်ိဳး ဂူဂဲလ္ကလုပ္ေပးေတာ့ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းဆက္သြယ္ေရးစနစ္ကို အသိအ မွတ္ျပဳလာတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အရင္ကလုိ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္သစ္လုပ္ခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံျခားက အသိ မိတ္ေဆြေတြကို အကူအညီလွမ္းေတာင္းရတဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းေ၀းသြားၿပီေပါ့” ဟု ပုဂၢလိကနည္းပညာကုမၸဏီတစ္ခု တြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ သက္ လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသား၀န္ထမ္းတစ္ ဦးကဆုိသည္။
ထုိကဲ့သို႔ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ အသစ္ ျပဳလုပ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ျပည္တြင္းဖုန္းနံပါတ္မ်ားကုိ အသံုး
ျပဳရာတြင္   Google   မွ   ျပဳလုပ္သူ၏ ဖုန္းနံပါတ္သို႔  Audio Message စနစ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေပးပို႔မည္ျဖစ္ ၿပီး ယင္းေနာက္တြင္ အီးေမးလ္အေကာင့္သစ္ကို အသံုးျပဳႏုိင္ မည္ျဖစ္သည္ဟု Google ၏ အဆုိ
ပါ၀န္ေဆာင္မႈကို စမ္းသပ္ျပဳခဲ့ ၾကသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း  ေနထုိင္ေသာ အင္တာနက္ကၽြမ္းက်င္သူ မ်ားထံမွသိရသည္။
http://7daynewsjournal.com/article/

ကုမာရီ (သက္ရွိနတ္ဖုရား)

• Posted by ကိုအာကာ on စက္တင္ဘာ 1, 2012 at 3:45pm

          အနီရဲရဲ၀တ္စုံနဲ႔ ထိုင္ခုံလက္ရန္းရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာက ၀ဇ်ာယာနအေဆာင္အေယာင္ ေတာင္ေ၀ွးပါ။ နဖူးမွာကေတာ့ တတိယမ်က္လုံးပုံကို ေဆးနီနဲ႔ ျခယ္မႈန္းထားပါတယ္။ သူဟာ နီေပါႏိုင္ငံရဲ႕ သက္ရွိနတ္ဖုရား ကုမာရီပါပဲ။ အဲဒီတတိယမ်က္လုံးေၾကာင့္လဲ ကုမာရီရဲ႕ အသြင္ဟာ ပိုၿပီး ခန္႔ျငားသြားေလသလား မသိပါဘူး။ နီေပါမွာက မ်က္လုံးသေကၤတဟာ ဘုရားပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ ေစတီေတြမွာဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဆင္းတုေတာ္ေတြဟာ မပါမျဖစ္ပါ။ နီေပါႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေစတီမွန္ရင္ မ်က္လုံးဟာ မပါမျဖစ္ပါ။ ဘုရားရွင္ဟာ အားလုံးကို သိေတာ္မူ ျမင္ေတာ္မူတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ေလးစားထိုက္ ကိုးကြယ္ထိုက္တဲ့အရာေတြကိုလဲ မ်က္လုံးသေကၤတကို သုံးလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
          နီေပါႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ကတၱမႏၵဴး Valley အတြင္းမွာ ေအဒီ ၁၃၀၀ ေလာက္ကတည္းက ယေန႔တိုင္ အစဥ္အလာမပ်က္ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ၾကတာ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ကုမာရီပါပဲ။ သူ႔ကို သက္ရွိနတ္ဖုရားအျဖစ္နဲ႔လဲ တင္စားၾကပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ကိုးကြယ္ၾကသလဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ ကိုးကြယ္ၾကတာပါ။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာျဖစ္တဲ့ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ကကို ကုမာရီကို ေလးစားရပါတယ္။
          ကုမာရီေရြးခ်ယ္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံတြင္းက လူမ်ဳိးစုေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့အထဲမွာမွ ``ေန၀ါရီလူမ်ဳိးနဲ႔ သက်လူမ်ဳိး´´အတြင္းကပဲ ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးစုထဲမွာ ကုမာရီျဖစ္ထိုက္တဲ့ အဂၤါရပ္နဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ၃-ႏွစ္၊ ၄-ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြကို ရွာရပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြဟာ သာမန္ကေလးေတြနဲ႔ မတူတဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ရွိမရွိ သူတို႔ စမ္းသပ္ၾကပါတယ္။ စမ္းသပ္ပုံက ေရွးေဟာင္းအိမ္အိုႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ကၽြဲေခါင္း၊ ဆိတ္ေခါင္း စတာေတြကို ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္နဲ႔ ထည့္ထားပါတယ္။ ညဘက္ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ကေလးကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားပါတယ္။ လန္႔ငိုတာ ေၾကာက္တဲ့႐ုပ္ေပၚတာမ်ဳိးရွိရင္ ကုမာရီအျဖစ္ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ မတုန္လႈပ္တဲ့ ကေလးကိုပဲ ကုမာရီအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။

          ကုမာရီအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီးရင္ ကုမာရီေနဖို႔အတြက္ သီးသန္႔အိမ္တစ္အိမ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအေဆာက္အအုံမွာ အေျခြအရံဆိုဆို အေဖာ္ပဲ ေျပာေျပာ ရြယ္တူ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ထားေပးပါတယ္။ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ဖို႔အတြက္လဲ အလုပ္သမား ထားေပးပါတယ္။ အရင္က ကုမာရီေတြဟာ စာမသင္ရေပမယ့္ အခုအခါမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ သီးသန္႔ စာသင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားတာ သိရပါတယ္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ တကယ့္ကေလးေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုမာရီအဆင္အျပင္ အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္တဲ့အခါ အဲဒီကေလးရဲ႕ သြင္ျပင္ သြားဟန္ လာဟန္ ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ ပုံမွန္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့တာကိုေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။
          ေရြးခ်ယ္ခံကုမာရီဟာ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ကုမာရီလွည္းနဲ႔ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ လွည့္လည္ အပူေဇာ္ခံေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးေတြမွာ လူေတြ တိုးမေပါက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလြန္းလွပါတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေရွးေဟာင္းယုံၾကည္မႈအေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲလန္းေနတယ္ဆိုတာကိုလဲ အကဲျဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ပြဲလမ္းမရွိတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ကုမာရီရဲ႕ေရွ႕ကို ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကသာ အလြယ္တကူ ၀င္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရင္လက္ထက္ကဆိုလွ်င္ မိဖုရားဟာ ကုမာရီဆီကို မၾကာခဏ၀င္ထြက္ ခစားပါတယ္။ ကုမာရီေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္သားၿပီး ေျပာတဲ့အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ အျခားသူမ်ားကေတာ့ ၀င္ခ်င္တိုင္း၀င္ ေတြ႕ခ်င္တိုင္းေတြ႕လို႔ မရပါဘူး။ ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ကုမာရီဟာ သူေနတဲ့ အေဆာက္အအုံရဲ႕ သုံးထပ္ေျမာက္ရဲ႕ အလယ္ျပတင္းေပါက္ကေန တစ္မိနစ္ခန္႔ ထိုင္ျပပါတယ္။ အဲဒါကို ျမင္ရဖို႔အတြက္လဲ အိမ္ေရွ႕ ေျမေပၚကေန စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတဲ့လူေတြလဲ မနည္းလွပါဘူး။
          မၾကာေသးေသာႏွစ္မ်ားက နီေပါနန္းတြင္း လုပ္ႀကံမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္မိသားစု တစ္စုလုံးကို နန္းတြင္းမွာပဲ မသမာသူတစ္စုက ေသနတ္နဲ႔ လုိက္လံ ပစ္သတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထြက္ေျပးတဲ့မိသားစု၀င္ေတြကိုပါ သတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တာဆိုလို႔ ဘုရင့္သားႀကီးပဲ က်န္ပါတယ္။ ဘုရင့္ညီ မိသားစုတစ္စုလုံး က်န္ပါတယ္။ အဲဒီလို ပစ္သတ္တဲ့ တရားခံဟာ နီေပါဘုရင္ရဲ႕ သားႀကီးကိုယ္တိုင္ ျဖစ္တယ္လို႔ တရား၀င္ သတင္းထုတ္ျပန္ေပမယ့္ အဲဒီမင္းသားဟာလဲ ေနာက္ဆုံးမွာ အသတ္ခံရပါတယ္။ သတင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးအရ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသတယ္လို႔လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ အသတ္ခံရတယ္လို႔လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ နီေပါႏိုင္ငံအတြင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ က်ယ္က်ယ္မေျပာရဲတာကေတာ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုပါပဲ။
          ဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ၿပီး ``ဘုရင့္သားက ဘုရင့္ကို ျပန္သတ္တယ္´´လို႔ တရား၀င္ သတင္းထုတ္ျပန္လုိက္တဲ့အခါ အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကုမာရီေလးဟာ လုံး၀ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ဣေျႏၵပ်က္ေလာက္ေအာင္ကို ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ကစားမယ္ စားမယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ဒီအရြယ္ေလးဟာ ဘယ္သူကမွ မေမးပါဘဲ ``သားက အေဖကို မသတ္ဘူး၊ သားကအေဖကို မသတ္ဘူး´´ဆိုတာပဲ ၇-ရက္ေလာက္ ေျပာဆိုေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဒါကေတာ့ ေဒသခံေတြဆီက ျပန္သိရတဲ့ ကုမာရီရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေလး တစ္ခုပါပဲ။

          ကတၱမႏၵဴး valley အတြင္းမွာ နယ္ေျမအလိုက္ ကုမာရီေလးဦး ထားပါတယ္။ အဓိကပင္မကုမာရီကေတာ့ ကတၱမႏၵဴးကုမာရီပါပဲ။ ပါဒံကုမာရီစတာေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ အသိအမွတ္ျပဳမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အသိအမွတ္ျပဳက တစ္ေယာက္ပဲ ထားပါတယ္။ ကုမာရီတစ္ေယာက္ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ တကယ္ေတာ့ သိပ္ကိုတိုေတာင္းလြန္းလွပါတယ္။ အလြန္ဆုံးၾကာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
          ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကုမာရီတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခလုတ္တုိက္မိသြားလွ်င္လဲ ကုမာရီအျဖစ္ ဆက္လက္မကုိးကြယ္ေတာ့ပါဘူး။ သြားက်ဳိးသြားလွ်င္လဲ မကိုးကြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အပ်ဳိျဖစ္လာလို႔ အမ်ဳိးသမီးဓမၼတာ လာတဲ့အခါမွာလဲ ကုမာရီအျဖစ္ မကုိးကြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာ ေနာက္ထပ္ ကုမာရီအသစ္ ျပန္ရွာ ျပန္ေရြး ျပန္ခန္႔ရပါတယ္။

ဟႏုမန္ သို႔မဟုတ္ ရာဇ၀င္ထဲက အာဇာနည္ေမ်ာက္

• Posted by ကိုအာကာ on စက္တင္ဘာ 6, 2012 at 3:18pm

          ေရွးအခါက ျမန္မာမင္း၏ စစ္မႈထမ္းမ်ားသည္ ဓား႐ုိးမ်ားတြင္ ေမ်ာက္႐ုပ္ကို ဆင္စြယ္ ကၽြဲခ်ဳိ အ႐ုိးမ်ားတြင္ ထြင္းထု၍ တပ္ဆင္ေလ့ ရွိၾကပါသည္။ ယင္းသို႔ တပ္ဆင္ျခင္းအေၾကာင္းကို ရွာေဖြေလ့လာၾကည့္ရာ ရာမာယန၏ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိသမွ် ႀကိဳးစား၍ တင္ျပပါမည္။ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ပါက သည္းခံၾကပါကုန္။
          နီေပါႏိုင္ငံတြင္ ဗိႆွ်ႏူး၊ သွ်ီ၀၊ ဂန္ေန႔ခ်္(မဟာပိႏၷဲ)၊ ရာမ၊ ဟႏုမန္၊ ဆီတာ(သီတာ) စသည္ျဖင့္ ကိုးကြယ္သည့္ ဘုရားေပါင္း နတ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ ဟႏုမန္လည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။ နီေပါႏိုင္ငံ၊ လုမၺိနီေဒသတြင္ ေဂါတမဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဖြားျမင္ေတာ္မူ႐ုံသာမက အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား လူႀကိဳက္မ်ားလွေသာ ရာမာယနထဲမွ ရာမ၊ လကၡဏ၊ သီတာတို႔သည္လည္း နီေပါႏိုင္ငံ ဟိမ၀ႏၲာအနီးတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္ဟု နီေပါသားတို႔ ယုံၾကည္ယူဆၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း နီေပါႏိုင္ငံ၏ အဓိကကိုးကြယ္မႈအရာတြင္ သူတို႔သည္ ဘုရားႏွင့္အၿပိဳင္ ယေန႔တိုင္ ေနရာယူႏိုင္ဆဲျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
          ဟႏုမန္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာတိုင္းလိုလို သိဖူးၾက ၾကားဖူးၾကပါသည္။ ဟာႏုမန္ဟုလည္း သိၾကပါသည္။ ဟႏုမန္ႏွင့္အတူ သီတာ ရာမ လကၡဏတို႔ကိုပါ သတိရၾကမည္ ထင္ပါသည္။ သီတာေဒ၀ီကို ဒႆဂီရိဘီလူးက သိန္းဃိုျပည္ (သီဟိုဠ္ကၽြန္း)သို႔ ခိုးယူသြားသည့္အခါ ဟႏုမန္၏အစြမ္းျဖင့္ ျပန္လည္ကယ္တင္သည့္အေၾကာင္း အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္အျဖစ္လည္း နားဆင္ခဲ့ၾကရမည္ ထင္ပါသည္။ ဟႏုမန္သည္ ျမန္မာတို႔၏ အိပ္ယာ၀င္ပုံျပင္မ်ားထဲမွ ေမ်ာက္သူရဲေကာင္းတစ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ နီေပါႏိုင္ငံရွိ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔ ယုံၾကည္ၾကေသာ ဟႏုမန္အေၾကာင္းကား ဤသို႔တည္း။
          မႏၷတ္အမည္ရွိေသာ နတ္တစ္ပါး ေသလြန္ေသာ္ ေမ်ာက္မတစ္ေကာင္၏၀မ္းတြင္ ပဋိသေႏၶ စြဲတည္ေနပါသည္။ ထိုပဋိသေႏၶမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ ေမ်ာက္ကား ဟႏုမန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးနတ္သားဘ၀က မန္ဟူေသာ အမည္ႏွင့္ ေမ်ာက္ = ဟႏု ဤအမည္ႏွစ္ရပ္ကို ေပါင္းစပ္၍ ဟႏုမန္ဟုေခၚေၾကာင္း မွတ္သားရပါသည္။ သူ၏အျပဳအမူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို လိုက္၍ ``အာဂ်ာေနယ၊ ဘဂ်ရန္၊ ဘာလီ၊ အက္ရွတိုတရန္၊ မဟာေ၀ရယ´´ စသည္ျဖင့္ အမည္ေပါင္း ၁၀၈-မ်ဳိးရွိပါသည္။
          ဤေမ်ာက္၏ အရပ္အေမာင္းမွာ ၁၃-မိုင္ခြဲ ရွိၿပီး လ်င္ျမန္ေပါ့ပါးျခင္းႏွင့္လည္း ျပည့္စုံသည့္အတြက္ တခဏအတြင္းမွာပင္ ေကာင္းကင္ဆိုင္လွ်င္ အာကာဘုံဖ်ားတိုင္ ခုန္ပ်ံႏိုင္ကာ ေရျပင္တြင္လည္း မိုင္ ၃၀၀-မွ် အေျပာက်ယ္သည့္ ပင္လယ္ေရျပင္ကိုပါ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေပသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း သာမန္ေမ်ာက္တို႔၏ ကိုယ္ေနကိုယ္ထား အခ်ဳိးအစားအတိုင္း က်ဳံ႕ယူေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း ရွိပါသည္။ မည္သည့္ေတာင္ကို မဆို အစိပ္စိပ္ကြဲသည္အထိ ေခ်ႏိုင္ၿပီး တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔လည္း ေရႊ႕ပစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဟႏုမန္၏ ထာ၀စဥ္မေသမေပ်ာက္ဘဲ ေနႏိုင္သည့္ အစြမ္းသတၱိကို ရာမမင္းမွတပါး မည္သူမွ် ေခ်ဖ်က္ႏိုင္စြမ္း မရွိေပ။
          ဟႏုမန္သည္ လူစကားကိုလည္း နားလည္သည္။ ျပန္လည္း ေျပာႏိုင္ပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေနကိုပင္ သစ္သီးထင္ၿပီး စားခ်င္ေဇာႏွင့္ ခူးဆြတ္မိသည္ဟု ဆို၏။ ဤမွ်ရဲတင္းသည့္အတြက္ ေနနတ္မင္းက ေဒါသထြက္ကာ ဟႏုမန္အား စြမ္းအားမ်ားမရွိေတာ့သည့္ သာမန္ေမ်ာက္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္၏။ သူ႔ကို ရာမမင္းလာ၍ မကယ္မခ်င္း ဤအတိုင္းျဖစ္ေနေစရန္ က်ိန္ဆိုထားလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ မူလတန္ခိုးမ်ားျပန္လည္ရရွိရန္မွာ သူ၏ေက်ာကို ရာမမင္းက သုံးႀကိမ္သပ္မွ ျပန္လည္ရႏိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။
          ရာမမင္းသည္ အင္အားႀကီးရန္သူမ်ားႏွင့္ စစ္ၿပိဳင္လု ဆဲဆဲတြင္ ဟႏုမန္ကို ရွာရာ ဟႏုမန္အေပၚ ေနနတ္မင္း၏ က်ိန္စာႏွင့္ေဟာကိန္းကို သိလွ်င္ခ်က္ခ်င္းဆင့္ေခၚ၍ ေက်ာကို သုံးႀကိမ္သပ္ေပးလိုက္၏။ ထိုအခါ ဟႏုမန္လည္း ယခင္အခ်ဳိးအစားအတိုင္း ျပန္လည္ႀကီးထြားလာၿပီး စြမ္းအားမ်ားလည္း ျပန္လည္ရရွိေလေတာ့သည္။ ရာမမင္းသည္ ဘီလူးတို႔ႏွင့္ ခင္းသည့္ စစ္ပြဲတြင္ ဟႏုမန္ကို ခက္ခဲသည့္ေနရာ ၾကမ္းတမ္းသည့္ေနရာမ်ားတြင္ အသုံးျပဳကာ ဘီလူးတို႔လက္မွ သီတာေဒ၀ီကို ျပန္လည္ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
          ဤအျဖစ္အပ်က္ကို ယုံၾကည္စြာျဖင့္ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္အခါက မင္းမႈထမ္းမ်ားသည္ ကၽြဲခ်ဳိ၊ ဆင္စြယ္ႏွင့္ အျခားအ႐ိုးမ်ားတြင္ ဟႏုမန္အ႐ုပ္ကို ထုလုပ္ၿပီး ဓားလက္ကိုင္႐ုိးတြင္ တပ္ဆင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအေဆာင္ျဖင့္ မည္သည့္ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားကိုမဆို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္႐ုံမက ရန္သူမ်ား၏ လက္နက္ကိုပင္ ခုခံတြန္းလွန္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ကာ သုံးစြဲၾကျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။
          ယဥ္ေက်းမႈတို႔သည္ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ စီးေမ်ာ၍ေနၾကရာ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆ၊ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားတြင္ မပါ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း ဟႏုမန္သည္ ျမန္မာသူရဲေကာင္းတို႔၏ စိတ္ႏွလုံး၀ယ္ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေနရာယူခဲ့သည္မွာကား ထင္ရွားလွပါေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္ - ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္အျဖစ္ တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္၏ ယုံၾကည္ခ်က္ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား တစ္ခုမွ်မပါ၀င္ပါေၾကာင္း။

ေလွသဘင္ပြဲေတာ္ တူယွဥ္ႏြဲေပ်ာ္

• Posted by ကိုဆန္းစုႏိုင္ on စက္တင္ဘာ 19, 2012 at 7:50pm

ေတာ္သလင္း
သစ္ဆင္းရယ္တဲ့ လမာသာ၊
ျမစ္လုံးငယ္ ဆူညံလို႔၊
ေလွာ္တက္သံ ေလွျပိဳင္ပြဲငယ္၊
ႏႊဲေပ်ာ္ၾကရွာ။
ယုန္ရထား အိမ္ သီတလမွာတဲ့၊
ပုဏၰဒိန္ ၾကည္ၾကည္ပ ပါလို႔၊
မည္ဘျဒ ၾကယ္ျပဳဗၺါ၊
ယွဥ္လာ၍ ျပည့္၀န္း၊
ဒြါဒရာ၊
ငွက္ဗ်ဳိင္း တာရာႏွင့္၊
ေရႊယင္းမာ ငုံပြင့္ကင္းၾကတယ္၊
သင္းတဲ့ သည္ပန္း။

          မဟာဂီတ ဦးၿပဳံးခ်ဳိရဲ႕ ေတာ္သလင္းလဖြဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ ေတာ္သလင္းလကို ေရွးအခါက သစ္ဆင္းလလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အထက္အညာေဒသကေနၿပီး သစ္ေဖာင္ေတြကို စုန္ေမွ်ာၾကတဲ့လအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ မိုးတြင္းကာလ ေတာင္ေပၚေတာၿမိဳင္မ်ား၌ ခိုေအာင္းေနႀကကုန္ေသာ သစ္သတၱဝါမ်ား ေျမနိမ့္လြင္ျပင္မ်ားဆီသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဆင္းသက္၍လာႀကေသာ လအခါျဖစ္၍ လည္းေကာင္း၊ ျမစ္ကမ္းေဘးရွိ သစ္တိုင္ျမင့္မ်ား ေပၚမွ ေအာက္ရွိျမစ္ေရျပင္ေပၚသုိ႔ ခုန္ဆင္းႀကေလ့ျပဳေသာ ေရွးေဟာင္းျမန္မာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ သမယျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ "သစ္ဆင္းလ" ဟုေခၚေၾကာင္း မွတ္သားရဖူးပါတယ္။

          ေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္သလင္းလလို႔ ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ "ေတာ္" ဆိုတာ အထက္ေကာင္းကင္လို႔ အဓိပၸာယ္ ရပါတယ္။ "သလင္း" (=သာလင္း) ကေတာ့ သာယာျခင္း၊ ထြန္းလင္းျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါ့ေႀကာင့္ ဤလသည္ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ သာယာ၍ ထြန္းလင္းေနေသာ လ လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ``ေတာ္သလင္းရာသီ - တင့္ကာဆန္းျပန္ေတာ့ - လွ်ံကာစီပြင့္ကာျဖင့္ လန္းရွာၾက၊ ယင္းမာပန္းေတြက  လႈိင္လႈိင္ၾကဴ´´ ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာသားေလးလိုပဲ မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ေနပူတဲ့အခ်ိန္က မွ်တေနေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သန္႔ရွင္းစိမ္းစိုေနပါတယ္။ လယ္ကြင္းထဲက စပါးေတြကလဲ စိမ္းျမကမၺလာႀကီး ခင္းထားသလို တအိအိနဲ႔ ၾကည့္လို႔ မ၀ႏိုင္စရာပါ။

          ျမစ္တြင္းမွာေတာ့ ၀ါဆို ၀ါေခါင္ေလာက္လဲ မိုးမသည္း ေရမႀကီး၊ သီတင္းကၽြတ္ တန္ေဆာင္မုန္းလ ေလာက္လဲ ျမစ္ေရက မက်ေသးဘဲ လႈိင္းေလနည္းပါးလို႔ ျမစ္ေရျပင္ ညီညာေျပလြင္ ေနတာကိုပဲ ေတာ္သလင္း ျမစ္တြင္း သင္ျဖဴးခင္းရယ္လို႔ လူႀကီးသူမမ်ားက ေျပာခဲ့ၾကတာေပါ့။ ျမစ္ေရျပင္ဟာ ကမ္းနဲ႔တညီတည္းျဖစ္ေနသလို သင္ျဖဴးခင္းထားသလို တည္ၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ ဒီလဒီရာသီမွာပဲ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က ေလွၿပိဳင္ပြဲသဘင္ကို က်င္းပၾကပါတယ္။ ကမ္းေပၚကအားေပးၾကတဲ့ လူေတြ ေရာ ျမစ္တြင္းက ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ အားကစားသမားေတြပါ တဦးကို တဦး ထင္သာျမင္သာ ရွိတဲ့ အေနအထားျဖစ္လို႔ ဒီရာသီကို ေရြးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

          ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က ေရတပ္ဟာ အေရးပါဆုံးအေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။ စစ္တပ္ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါ စစ္သားေတြကို ေျခလ်င္ဆယ္ပြဲရမွ ျမင္းေပၚ တင္ပါတယ္။ ျမင္းဆယ္ပြဲရမွ ဆင္ေပၚတင္ပါတယ္။ ဆင္နဲ႔ဆယ္ပြဲရမွ ေလွေပၚတင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာမင္းမ်ားရဲ႕ စစ္တပ္မွာ ေရတပ္ဟာ ကၽြမ္းက်င္မႈကို အဓိကထားတယ္လို႔ ယူဆစရာ ရွိပါတယ္။ ပုဂံေခတ္ထိုး ေညာင္ရမ္းႀကီးသမီးေက်ာက္စာမွာ ဖခင္အမည္ကို မေခၚဘဲ ဂုဏ္တင္တဲ့အေနနဲ႔ ကကၤသူ (=ဂဂၤါသူ = ဂဂၤါ + သူရ)လို႔ ေခၚထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဂဂၤါဆိုတာ ေရကို ညႊန္းဆိုတာ ျဖစ္ၿပီး သူကေတာ့ သူရ=ရဲရင့္ျခင္းကို ညႊန္းဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕သမီးျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူဟန္ ရွိပါတယ္။

          အဲဒီလို ဂုဏ္တင္ႏိုင္စရာ ကၽြမ္းက်င္စစ္သည္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြဟာ သိပ္ကို အေရးပါလွပါတယ္။ ေရတပ္သားေတြရဲ႕ တက္ေရးေလ့က်င့္မႈအရည္အေသြးေတြကို စစ္ေဆးခ်ီးေျမႇာက္လိုတဲ့အတြက္ ေလွၿပိဳင္ပြဲကို က်င္းပေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္သန္စြမ္းျခင္း၊ တက္ေရးကၽြမ္းက်င္ျခင္းေတြကို အေျချပဳၿပီးမွ ေရတပ္မေတာ္ရဲ႕ အင္အားကို ႀကီးမားေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ျပာသိုလမွာ ျမင္းစစ္သည္ေတြ ျမင္းႏွင့္အတူ ဓားေရးလွံေရးေလ့က်င့္ကၽြမ္းက်င္မႈကို စစ္ေဆးခ်ီးေျမႇာက္လိုတဲ့ အတြက္ ျမင္းခင္းသဘင္ကို က်င္းပေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို တိုင္းျပည္အင္အားကို ႀကီးမားေစတဲ့ ကစားနည္းေတြျဖစ္လို႔ အားကစားလို႔မ်ား ေခၚဆိုေလသလား အေတြးပြားမိပါတယ္။

          ေရာမေခတ္ကလဲ အိုလံပစ္ပြဲေတြဟာ တိုင္းျပည္ကာကြယ္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတဲ့ ကစားနည္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အႏိုင္ရတဲ့သူကို ဘုရင္က သံလြင္ရြက္သရဖူ ေဆာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ကစားသမားေတြဟာ သံလြင္ရြက္သရဖူရရွိေရး အတြက္ ေခၽြးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရင္းႏွီးၿပီး ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာမင္းမ်ားကေတာ့ ေရႊခြက္ဘယ္မွ် ေငြခြက္ဘယ္မွ် စသည္ျဖင့္ ေရႊေငြေတြကို ခြက္နဲ႔ခ်င္ၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ေပးၾကပါတယ္။

          စစ္ပြဲေတြမွာ ေတြ႕ႀကဳံရမယ့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို လိုက္ၿပီး ေလွေလွာ္တဲ့အခါမွာ တက္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးထားၿပီး ေလွာ္ခတ္ၾကရ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလ့က်င့္တဲ့အခါမွာလဲ အေနအထားတိုင္းမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ေလွေလွာ္နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကရပါတယ္။ ေလွေလွာ္နည္းေတြကိုလဲ သြင္ျပင္မူရာကို လိုက္ၿပီး (၃၇)မ်ဳိး ခြဲျခားထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ တက္ေရး (၃၇)ပါး ရယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။

          ဘုရားရွိခိုး၊ ေရႊေလာင္းခ်ီ၊ ေရႊေလာင္းထြက္၊ ေရႊေဖာင္ယွည္၊ တက္ေကာက္၊ တက္ေျမႇာက္၊ တက္တန္း၊ တက္ေစာင့္၊ တက္ေထာင္၊ တက္ရွက္၊ တက္၀ွက္၊ တက္ခပ္၊ တက္လွ၊ အိမ္မိုးျခင္တင္၊ စင္ေရာ္သုတ္၊ စင္ေရာ္၀ဲ၊ ၀မ္းဘဲေတာင္ျဖန္႔၊ ၀မ္းဘဲကန္႔၊ လက္ျမန္၊ ေခၚေတာ္မူ၊ နတ္သမီးပန္းဆြတ္၊ နတ္သမီးပန္းလွမ္း၊ နတ္သမီးပန္းေတာင္း၊ စမၸာငံု၊ သန္လ်က္ထမ္း၊ ေဆးတံေတာ္ထိုး၊ ရာဇမတ္ႀကီး၊ ရာဇမတ္ငယ္၊ ေနေရာင္ကာ၊ ေနေရာင္ျပ၊ တင္းတိမ္ရံ၊ တင္းတိမ္လွစ္၊ သံုးခ်က္ေပါက္ျပန္၊ သံုးဖန္ခ်ီ သံုးဖန္ခ်၊ ဆင္စြယ္၀န္းယွက္၊ ကိႏၷရာေတာင္ရွက္၊ ေရႊငွက္ေတာင္ခတ္တို႔ဟာ က၀ိလကၡဏာသတ္ပုံက်မ္းမွာ ျပထားတဲ့ တက္ေရး (၃၇)ပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

          ေလွၿပိဳင္ပြဲေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္အထိကို ရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမစ္တြင္းေရစီးေၾကာင္းမွာ ၀မ္းလုံးလုံးနဲ႔ ေလာင္းေလွကို တက္သုတ္႐ုိက္ ေလွာ္ခတ္ယွဥ္ၿပိဳင္ရတာျဖစ္လို႔ အႏၲရာယ္လဲ အလြန္ႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလွၿပိဳင္ပြဲ၀င္မယ့္ အားကစားသမားေတြဟာ  တစ္လေလာက္ႀကိဳၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ၾက ပါတယ္။ ေမထုန္အမႈကို ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ျဗဟၼစရိယသီလ ကို ေဆာက္တည္ၾကရတာျဖစ္လို႔ ဇနီးသည္ေတြကလဲေက်ာင္းကို လိုက္မလာၾကရပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲကာလၿပီးမွသာ အိမ္ျပန္ခြင့္ ရွိပါတယ္။

          ဒါေပမယ့္ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က အားကစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေလွၿပိဳင္ပြဲဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္မွာေတာ့ အားကစားအသြင္ မေဆာင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ စပါးတင္းတစ္ရာကို ေငြသုံးေသာင္းေလာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ေလွၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ေလာင္းေၾကးဟာ သိန္းႏွစ္ဆယ္ကေန သိန္းငါးဆယ္အထိ ရွိပါတယ္။ ေလွၿပိဳင္ပြဲေၾကာင့္ ႀကီးပြားသြားတဲ့သူေတာ့ သိပ္မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ေလွၿပိဳင္ပြဲေၾကာင့္ လယ္ေပါင္ေျမေပါင္နဲ႔ ဘ၀ပ်က္သြားရတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ခဲဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတရားလိုခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ေလာဘကသာ ကိုယ့္သတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေလွၿပိဳင္ပြဲက သတ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ .....။

သင္ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ ႀကဳံခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေလးပါ။ စာရွည္သြားတဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။ ေလးစားစြာျဖင့္ (ဆန္းစုႏိုင္)

ေမတၱသုတ္အဓိပၸာယ္

• Posted by ကိုဆန္းစုႏိုင္ on စက္တင္ဘာ 1, 2012 at 2:44pm

          ေမတၱသုတ္ျဖစ္ေပၚလာပုံကိုေတာ့ အားလုံး သိထားၾကၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းေတြ ေတာထဲသြားၿပီး တရားအားထုတ္ၾကတဲ့အခါ ေတာေစာင့္နတ္ေတြက ရဟန္းေတြရွိေနတဲ့အတြက္ ဘုံဗိမာန္ေတြေပၚကေန ဆင္းေပးၾကရေတာ့ သူတို႔ေတြ အေနခက္တာေၾကာင့္ ဒီရဟန္းေတြ မေနရဲေအာင္ ေျခာက္လွန္႔လႊတ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္က အဲဒီေတာေစာင့္နတ္ေတြကို ေမတၱာပို႔ဖို႔အတြက္ ေမတၱာသုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမတၱာသုတ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုေတာ့ သိသူလည္း ရွိမယ္။ မသိသူလည္းရွိပါတယ္။ မသိသူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီ ပို႔စ္ေလးကို ေရးသားတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာသုတ္ရဲ႕ ပထမဆုံးအပိုဒ္က ``ကရဏီယမတၳကုသေလန´´ဆိုတာနဲ႔ စပါတယ္။
          ေလာကီေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာအက်ဳိးစီးပြားေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့သူဟာ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကို ျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီလိုျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာ-
၁။ သေကၠာ = ကိုယ္ႏွင့္အသက္ မငဲ့ကြက္ဘဲ အားထုတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။
၂။ ဥဇု = ကိုယ္ႏႈတ္ႏွစ္ပါး ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈ ရွိရမယ္။
၃။ သုဟုဇု = စိတ္သေဘာထားလည္း ေျဖာင့္မတ္ရမယ္။
၄။ သု၀ေစာ = ဆိုဆုံးမလြယ္သူ ျဖစ္ရမယ္။
၅။ မုဒု = ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ရမယ္။
၆။ အနတိမာနီ = မာန္မာနေထာင္လႊားျခင္းမ်ဳိး မရွိရ။
၇။ သႏၲဳႆေကာ = ေရာင့္ရဲလြယ္သူ ျဖစ္ရမယ္။
၈။ သုဘေရာ = ေမြးျမဴလြယ္သူ ျဖစ္ရမယ္။
၉။ အပၸကိေစၥာ = ဗာဟီရကိစၥနည္းပါးရမယ္။
၁၀။ သလႅဟု၀ုတၱိ = ေပါ့ပါးေသာ အသက္ေမြးျခင္း ရွိရမယ္။
၁၁။ သႏၲိျႏၵိေယာ = ၿငိမ္သက္ေသာ ဣေျႏၵရွိရမယ္။
၁၂။ နိပေကာ = အရာရာမွာ ခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာႏိုင္သည့္ ဉာဏ္ပညာရွိရမယ္။
၁၃။ အပၸဂေဗၻာ = ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းျခင္း မရွိရ။
၁၄။ ကုေလသု အနႏုဂိေဒၶါ = အမ်ဳိးေလးပါးတို႔တြင္ တပ္မက္ေမာျခင္း မရွိရ။
၁၅။ ပညာရွိတို႔ ကဲ့ရဲ႕ေသာ အလုပ္မ်ဳိးကို အနည္းငယ္မွ် မျပဳလုပ္ရ။
         ဒါေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို က်င့္မယ့္သူေတြအတြက္ ျပည့္စုံသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္လို႔ ေမတၱသုတ္ထဲမွာ ထည့္ေဟာထားပုံရပါတယ္။ အထက္ပါ အခ်က္ (၁၅)ခ်က္ထဲမွာ ေရာေထြးႏိုင္တာ သုံးခု ေတြ႕ရပါတယ္။
          သႏၲဳႆေကာ = ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္း ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတတ္ၾကတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ ျဖစ္မလာတဲ့အခါ ကိုယ္စိတ္ ပင္ပန္းညႇဳိးႏြမ္းရတတ္တယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆုံးႀကိဳးစားမယ္။ ရသမွ်နဲ႔ တင္းတိမ္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ေတာ္တန္႐ုံေလာက္နဲ႔ စိတ္ႏွလုံး မပင္ပန္းရေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ေရာင့္ရဲလြယ္မႈရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ခံစားရတတ္တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ပါ။
          သုဘေရာ = ေမြးျမဴရလြယ္ျခင္းဆိုတာက်ေတာ့ သူလဲ ေရာင့္ရဲျခင္းပါပဲ။ သႏၲဳႆေကာ က ကိုယ့္အတြက္ သုဘေရာက ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ပါ။ ဘာပဲ လုပ္ကိုင္ေပးေပး၊ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေကၽြး ဟိုဟာမႀကိဳက္ ဒီဟာမႀကိဳက္ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ ပင္ပန္းတယ္။ ကိုယ့္မွာလဲ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါလဲပဲ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို က်င့္ႀကံတဲ့အခါမွာ ေမြးျမဴရခက္ျခင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အေႏွာင့္အယွက္တစ္မ်ဳိးပါပဲ။
          ေနာက္တစ္ခု ဆင္တူတာက သလႅဟုက၀ုတၱိ = ေပါ့ပါးေသာ အသက္ေမြးမႈ၊ ဒါလဲ ေရာင့္ရဲျခင္း တမ်ဳိးပါပဲ။ သႏၲဳႆေကာမွာက အသက္ေမြးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထားတတ္ဖို႔ပါ။ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းေသးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကိဳးစားရွာမယ္၊ ရသမွ်နဲ႔ ေရာင့္ရဲမယ္။ သလႅဟုက၀ုတၱိက်ေတာ့ အသက္ေမြးမႈကိုပါ ခ်ဳပ္တည္းသြားပါၿပီ။ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဃဋိကာရဆိုတဲ့ အိုးထိန္းသည္ရဲ႕ အသက္ေမြးမႈဟာ သတိျပဳစရာပါ။ သူအလုပ္လုပ္တာက စီးပြားရွာတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အသက္ကို ေမြးျမဴဖို႔ပဲ အလုပ္လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။
          ဃဋိကာရအိုးထိန္းသည္ဟာ အနာဂါမ္အရိယာႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ကို ေမြးဖို႔အတြက္ အိုးလုပ္ေသာ္လည္း ေျမတြင္းသတၱ၀ါေတြ ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ေျမႀကီးကို မတူးပါဘူး။ ၾကြက္က်စ္စာ ပုစြန္က်စ္စာကို ရွာပါတယ္။ အိုးဖုတ္ဖို႔ ထင္းအတြက္ အမႈိက္ေတြကို ပိုးပုရြက္ကင္းေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ  အိုးေတြဖုတ္ပါတယ္။ အိုးဖုတ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာလဲ ေငြေၾကးနဲ႔ရယ္လို႔ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘဲ အစားအစာနဲ႔ ဖလွယ္ပါတယ္။ သူ႔ေလာက္ အသက္ေမြးမႈ လြယ္ကူတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။
         ဒီလို အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံၿပီးတဲ့အခါမွာ အလုံးစုံေသာ သတၱ၀ါအားလုံးကို အာ႐ုံျပဳၿပီး
၁။ ကိုယ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊
၂။ စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊
၃။ ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ၊
ဆိုၿပီး ေမတၱာ ပြားမ်ားရပါတယ္။ ေမတၱာသုတ္ထဲမွာေတာ့ ``သုခီေနာ၀ ေခမိေနာ ေဟာႏၲဳ၊ သဗၺသတၱာ ဘ၀ႏၲဳ သုခီတတၱာ´´ရယ္လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာထားပါတယ္။ ဒါကိုပဲ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက
``လုံးစုံမ်ားစြာ ၊ သတၱ၀ါ ၊ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။´´
``ဥပဒ္ရန္ေဘး ၊ ကင္းစင္ေ၀း ၊ ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။´´
လို႔ လကၤာစပ္ဆိုထားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို သတၱ၀ါအားလုံးကို ေရာၿပီး ေမတၱာပြားမ်ားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္တစ္ခါ အေသးစိတ္ပြားမ်ားဖို႔အတြက္ ႏွစ္မ်ဳိးစီႏွစ္မ်ဳိးစီ အုပ္စု ဖြဲ႕လိုက္ပါတယ္။ ထြက္သက္၀င္သက္ရွိေသာ သတၱ၀ါအုပ္စုရယ္၊ အသညသတ္ျဗဟၼာလို ထြက္သက္၀င္သက္မရွိတဲ့ သတၱ၀ါ အုပ္စုရယ္၊ ေဒါသကိေလသာ မကင္းေသးလို႔ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ ၊ ေသာတာပန္ အုပ္စုရယ္၊ ေဒါသကင္းတဲ့ အနာဂါမ္ ရဟႏၲာဆိုတဲ့ မေၾကာက္တတ္တဲ့ အုပ္စုရယ္။ ျမင္ရတဲ့သတၱ၀ါအုပ္စု မျမင္ရတဲ့သတၱ၀ါအုပ္စု၊ အေ၀းမွာ ရွိတဲ့သတၱ၀ါ အုပ္စု၊ အနီးမွာရွိတဲ့ သတၱ၀ါအုပ္စု၊ ဘ၀ဇာတ္ဆုံးသြားတဲ့ သက္ရွိျဖစ္ေနဆဲ ရဟႏၲာအုပ္စု၊ ဘ၀ဇာတ္မဆုံးေသးတဲ့ အုပ္စု စသည္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ေမတၱာအစ သမာဓိနည္းေနေသးတဲ့အတြက္ ႏွစ္အုပ္စုစီ ခြဲေပးပါတယ္။
          ေမတၱာ ပြားမ်ားေနရင္း သမာဓိရင့္လာတဲ့အခါ ထပ္ၿပီး အေသးစိတ္ဖို႔အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ ရွည္လ်ားတဲ့ ေျမြတို႔လို သတၱ၀ါတစ္စု၊ ခႏၶာကိုယ္ တိုေတာင္းတဲ့ လိပ္တို႔လို႔ သတၱ၀ါတစ္စု၊ လူ၊ ႏြား ၾကက္ ၀က္ စတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အလယ္အလတ္ သတၱ၀ါတစ္စုကို အလ်ားအေနနဲ႔ ခြဲပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဖန္ ပမာဏအေနနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတ့ဲ ဆင္တို႔ ေ၀လငါးတို႔လို သတၱ၀ါ၊ ခႏၶာကိုယ္ေသးတဲ့ ပိုး ျခ ပုရြက္တို႔လို သတၱ၀ါေတြ၊ အလယ္အလတ္ျဖစ္တဲ့ သတၱ၀ါေတြ တစ္စုစီ ခြဲျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဖန္ ၀ျခင္း ပိန္ျခင္းကို လုိက္ၿပီးေတာ့လဲ ခႏၶာကိုယ္၀တဲ့ သတၱ၀ါ၊ ပိန္လွီတဲ့ သတၱ၀ါ၊ အလယ္အလတ္ သတၱ၀ါစသည္ျဖင့္ ခႏၶာအရြယ္အစားလုိက္ၿပီး ခြဲျခားေပးပါတယ္။
          မိမိတို႔အာ႐ုံထဲမွာ အဲဒီလို ခႏၶာကိုယ္အသီးသီးကို အာ႐ုံျပဳၿပီး တစ္မ်ဳိးစီတိုင္း တစ္မ်ဳိးစီတိုင္းမွာ ကိုယ္ခ်မ္းသာပါေစ၊ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ၊ ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစရယ္လို႔ ေမတၱာစိတ္ကေလး ညႊတ္ေပးၾကရတာကိုပဲ ေမတၱာပြားတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါက ေယေကစိ ပါဏဘူတတၳိ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေန စၿပီး ဘူတာ ၀ သမၻေ၀သီ ၀ ၊ သဗၺသတၱာ ဘ၀ႏၲဳ သုခီ တတၱာ အထိ အဓိပၸာယ္မ်ားပါပဲ။
          နပေရာပရံ နိကုေဗၺထ စတဲ့ အပိုဒ္ကိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ စသည္ျဖင့္ လကၤာ သုံးေၾကာင္း စပ္ဆိုထားေတာ္မူထားလို႔ အဲဒီလကၤာေလး ၾကည့္တာနဲ႔ပဲ အဓိပၸာယ္က ေပၚလြင္ပါတယ္။
          ေမတၱာပြားမ်ားတဲ့အခါ စိတ္ထားပုံ စိတ္ထားနည္းကိုေတာ့ ဘုရားရွင္က ``မာတာ ယထာ နိယံ ပုတၱ-မာယုသာ ဧကပုတၱမႏုရေကၡ´´ စသည္ျဖင့္ ေဟာ္ေတာ္မူပါတယ္။ မိခင္တစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို အသက္ေပးၿပီး ခ်စ္လို႔ အသက္ေပးၿပီး ေစာင့္ေရွာက္သလိုပဲ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာလဲ အဲဒီလို စိတ္ထားရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
          အပါယ္ေလးဘုံ၊ လူ႔ဘုံ၊ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ပါ၀င္တဲ့ ကာမဘ၀ဆိုတဲ့ ေအာက္ေလာကမွာေရာ၊ ႐ူပါ၀စရျဗဟၼာ့ဘုံလို႔ေခၚတဲ့ အလယ္ေလာကမွာေရာ အ႐ူပါ၀စရျဗဟၼာ့ဘုံလို႔ေခၚတဲ့ အထက္ေလာကမွာပါ ဒီေလာကသုံးပါးလုံးမွာ က်ဥ္းေျမာင္းၾကပ္တည္းမႈေတြ ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပေဘးရန္ေတြ မရွိေစဘဲ အလြန္တရာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ေမတၱာတရားကို ပြားမ်ားသင့္တဲ့အေၾကာင္း ``ေမတၱဥၥ သဗၺေလာကသၼႎ ၊ မာနသံ ဘာ၀ေယ အပရိမာဏ´´ စတဲ့အပိုဒ္နဲ႔ တိုက္တြန္းေတာ္မူျပန္ပါတယ္။
          ``တိ႒ံ စရံ နိသိေႏၷာ ၀ ၊ သယာေနာ ယာ၀တာႆ ၀ိတမိေဒၶါ´´ စသည္ျဖင့္ ရပ္ရင္း ထိုင္ရင္း အိပ္ရင္း ေလ်ာင္းရင္းနဲ႔ပါ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေနၾကမယ္ဆိုလွ်င္ ျမတ္ေသာေနထိုင္းျခင္းျဖစ္တယ္လို႔လဲ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
          ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းအားထုတ္သူဟာ အျမင္ေဖာက္ျပန္ မိစၧာဉာဏ္မကပ္ေရာက္ဘဲ ၀တၳဳကာမ ကိေလသာ ကာမတို႔မွ ကင္းစင္ကာ နိဗၺာန္ကိုပါ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တာမို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၶျပန္ေနရတဲ့ ဒုကၡႀကီးကေန အၿပီးတိုင္ လြတ္ေျမာက္ႏိုက္တဲ့အေၾကာင္း ``ဒိ႒ိဥၥ အႏုပဂၢမၼ´´ အစခ်ီတဲ့ အပိုဒ္နဲ႔ ညႊန္းဆိုေတာ္မူၿပီး ေမတၱာသုတ္ကို နိဂုံးခ်ဳပ္ထားေတာ္မူပါတယ္။
          ဒါက ထိုထိုဤဤ အလီလီေသာ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး ေမတၱာသုတ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ စြမ္းႏိုင္သမွ် ဖြင့္ဆိုျပတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားအယြင္းရွိခဲ့ေသာ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးၾကဖို႔ကိုလဲ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
          စာတစ္လုံး ဘုရားတစ္ဆူဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘုရား တရား သံဃာရဲ႕ ဂုဏ္ေတြကို ႏွလုံးသားထဲမွာ စိမ့္ထုံၿပီး အဲဒီဂုဏ္ေတြကို ေဖာ္ညႊန္းထားတဲ့ အကၡရာေတြကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္တဲ့အခါ ႏႈတ္ဖ်ားမွာေရာ ႏွလုံးသားမွာပါ စာတစ္လုံး ရြတ္တိုင္း ဘုရားတစ္ဆူ တည္ရာေရာက္လုိ႔ ယေန႔ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔မွာ အခုလို ေမတၱာသုတ္အဓိပၸာယ္ကို ေလးနက္စြာ ႏွလုံးသားမွာ ဆင္ျခင္ရင္း
အို ---- သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔ .....။ ေမတၱာသုတ္ေတာ္ကို ရြတ္ဆိုပူေဇာ္ၾကပါစို႔။
၁။ လုံးစုံမ်ားစြာ၊ သတၱ၀ါ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၂။ ေၾကာက္တတ္၊ မေၾကာက္တတ္၊ ႏွစ္ရပ္မ်ားစြာ သတၱ၀ါ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၃။ ျမင္အပ္၊ မျမင္အပ္၊ ႏွစ္ရပ္မ်ားစြာ၊ သတၱ၀ါ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၄။ ေ၀းေန၊ နီးေန၊ ႏွစ္ေထြမ်ားစြာ သတၱ၀ါခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၅။ ဘ၀ဇာတ္ဆုံး၊ မဆုံးမ်ားစြာ၊ သတၱ၀ါခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၆။ ရွည္ တုိ အလတ္၊ သုံးရပ္ခႏၶာ၊ သတၱ၀ါခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၇။ ႀကီး ငယ္ အလတ္၊ သုံးရပ္ခႏၶာ၊ သတၱ၀ါခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၈။ ဆူ ႀကဳံ အလတ္၊ သုံးရပ္ခႏၶာ၊ သတၱ၀ါခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။
   ဥပဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
၉။ လူအခ်င္းခ်င္း၊ လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
၁၀။ အထင္ေသးျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
၁၁။ ဆင္းရဲလုိျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ဘုရားရွင္ႏွင့္ စကားအလကၤာ

• Posted by ကိုဆန္းစုႏိုင္ on စက္တင္ဘာ 6, 2012 at 5:53pm

``မိဘႏွစ္ျဖာ၊
ရာဇာႏွစ္ပါး၊
ျပည္တိုင္းကားကို၊
ထြားထြားေၾကညက္၊ အကုန္ပ်က္ေအာင္၊
သတ္လ်က္မခ်န္၊ ၿဖိဳဖ်က္လွန္ၿပီး၊
အနႏၲ႐ုိက္၊ ကံႀကီးထိုက္၍၊
အၿမိဳက္ငါ့လား၊ ခံစံစားသည္၊
ခ်စ္သားအရိယာ၊ မ်ားသံဃာ´´

          အထက္ပါ လကၤာစာပိုဒ္ကို ၾကည့္လွ်င္ ႐ုတ္တရက္ မေက်နပ္စရာ အဓိပၸာယ္မ်ား ေပၚလာေကာင္း ေပၚလာပါလိမ့္မည္။ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ အခ်ဳိ႕က ဗုဒၶဘာသာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို နက္နက္နဲနဲ လိုက္စားမႈမရွိဘဲ ျမန္မာျပန္ေလာက္မွ်ကိုသာ ဖတ္ၿပီး ထိပါးပုတ္ခတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးသည္ မိမိတို႔ႏွင့္ ဘာသာယုံၾကည္မႈမတူသည့္ မည္သည့္ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားကိုမွ် ထိပါးလိုစိတ္၊ တိုက္ခိုက္လိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိပါ။ မိမိတုိ႔ဘာသာတြင္းမွ နားလည္ရခက္ေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ျပ႐ုံမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံလိုပါသည္။
          အထက္ပါ မဃေဒ၀လကၤာစာပိုဒ္သည္ ဓမၼပဒက်မ္း၊ လကု႑ကဘဒၵိယမေထရ္၀တၳဳတြင္ ဘုရားရွင္ ေဟာထားခ်က္ကို မာန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက လကၤာဖြဲ႕ဆိုထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လကၤာ၏ဆိုလိုခ်က္အခ်ဳပ္မွာ ``မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ မင္းႏွစ္ဦးကိုသတ္၊ တိုင္းျပည္ကိုဖ်က္ဆီး၍ အနႏၲရိယ ကံႀကီးထိုက္ကာ ငါကဲ့သို႔ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ကို ခံစားၾကရသည့္ ခ်စ္သားရဟန္းတို႔´´ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။
ဤေဟာၾကားခ်က္မွာ ဘုရားရွင္က အလကၤာသုံး၍ ေဟာထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤတရားေတာ္ျဖစ္ေပၚလာပုံမွာ
          တစ္ခါက ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဘုရားရွင္ထံ ဆည္းကပ္ခစားေနၾကစဥ္ လကု႑ကဘဒၵိယ မေထရ္သည္ ရဟန္းမ်ားျမင္ေလာက္ရာ အရပ္မွ ျဖတ္သြားမိေလသည္။ ရဟန္းမ်ားမွာ လကု႑ကဘဒၵိယမေထရ္ကို ကိုရင္ငယ္ေလးအသြင္ ထင္ေနၾကသျဖင့္ ေလးစားမႈ ေလ်ာ့ပါးျခင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
          ထိုအရွင္၏ အမည္မွာ ဘဒၵိယ ျဖစ္ၿပီး အရပ္မွာ ပုကြကြျဖစ္ေနသျဖင့္ လကု႑ကဟု ေခၚေၾကာင္း သိရပါသည္။ အရပ္ပုကြရျခင္းမွာ ကႆပဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက ကႆပဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတီတည္ရာတြင္ အမ်ားစုက ျမင့္ျမင့္တည္ခ်င္သည္ကို ပယ္ခ်၍ အျမန္ၿပီးစီးကာ ခိုင္ခံ့ေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ အနည္းငယ္ႏွိမ့္ၿပီး တည္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ပုကြကြ အက်ဳိးေပးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရပါသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ စိတ္ကို သိေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္က
          ``ရဟန္းတို႔ ...။ ၾကည့္လိုက္ၾကပါ။ ဤရဟန္းေတာ္သည္ မိဘႏွစ္ပါးကို အရွင္းျပတ္ျပတ္ သတ္ျဖတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲမရွိ ခ်မ္းသာစြာ သြားလာေနရေပ၏´´
ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။ ဘုရားရွင္၏ စကားကို ၾကားလွ်င္ ရဟန္းမ်ားက တစ္ပါးမ်က္ႏွာ တစ္ပါးၾကည့္ၾကလ်က္
          ``ျမတ္စြာဘုရား ... အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါသနည္း´´
ဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားၾကရာ ဘုရားရွင္က
          ``ရဟန္းသည္ မိဘတို႔ကို သတ္၍လည္းေကာင္း၊ ဓားလွံလက္နက္ စြဲကိုင္ေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္ ႏိုင္ငံကို ေခ်မႈန္း၍ မင္းႏွစ္ပါးကို သတ္ျဖတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေဘးရန္မရွိ ေအးခ်မ္းစြာ သြားလာေနရေပ၏´´
ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
          ဤေနရာတြင္ အမိဟူသည္မွာ တဏွာကို ဆိုလိုပါသည္။ မိခင္သည္ သားသမီးတို႔ကို ျဖစ္ေစသကဲ့သို႔ တဏွာသည္လည္း ဘ၀သုံးပါး၌ သတၱ၀ါတို႔ကို ျဖစ္ေစပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တဏွာသည္ အမိႏွင့္ တူပါသည္။
         အဖဟူသည္မွာ မာနကို ဆိုလိုပါသည္။ လူတို႔သည္ အဖကို အမွီျပဳ၍ မာန္တက္တတ္ၾကသည္။ ``ငါက ဘယ္သူ႔သား၊ ငါ့အေဖက ဘာ´´စသည္ျဖင့္ ဖခင္ကို အမွီျပဳကာ လက္မေထာင္တတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာနသည္ ဖခင္ႏွင့္ တူပါသည္။
          အေစာင့္အၾကပ္ခ်ထားေသာ ႏိုင္ငံဟူသည္မွာ အာယတန ၁၂-ပါးကို ဆိုလိုပါသည္။ ကိေလသာတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစတတ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္၊ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ၊ အေတြးအႀကံ၊ သေဘာတရား ဤတရား ၁၂ ပါးကို အာယတနတရားမ်ားဟု ေခၚပါသည္။ ဤတရားတို႔သည္ အလြန္က်ယ္၀န္းလွသျဖင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုႏွင့္ တူေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ႏႈိင္းျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္သူတို႔သည္ လက္နက္စြဲကိုင္လ်က္ ႏိုင္ငံကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ရာဘ၀ကို ႏွစ္သက္ေစတတ္ေသာ နႏၵီရာဂဟုေခၚသည့္ တဏွာသည္ အာယတနတရားကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ နႏၵီရာဂကို လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ႏွင့္ ႏႈိင္းျပေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
          မင္းႏွစ္ပါးဟူသည္မွာ သႆတဒိ႒ိႏွင့္ ဥေစၧဒဒိ႒ိကို ဆိုလိုပါသည္။ လူအေပါင္းသည္ အစိုးရမင္းမ်ားကိုသာ မွီခိုေနၾကရ၊ မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္ေဆာင္ၾကရသကဲ့သို႔ မိစၧာဒိ႒ိအယူအားလုံးတို႔သည္ သႆတဒိ႒ိ (ၿမဲေသာအယူ)၊ ဥေစၧဒဒိ႒ိ (ျပတ္ေသာအယူ)တို႔ကို အမွီျပဳရသျဖင့္ မိစၧာဒိ႒ိအားလုံး၏ ဘုရင္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
          ဤသို႔လွ်င္ တဏွာ၊ မာန၊ အာယတန၊ နႏၵီရာဂ၊ သႆတဒိ႒ိ၊ ဥေစၧဒဒိ႒ိတို႔ကို မဂ္တရားတည္းဟူေသာ ကုသုိလ္ကံအႀကီးစားျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္သုတ္သင္ႏိုင္သည္ကို ကံႀကီးထိုက္သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကံႀကီးထိုက္သည္ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ``အမိသတ္ျခင္း၊ အဖသတ္ျခင္း၊ ရဟႏၲာသတ္ျခင္း၊ သံဃာသင္းခြဲျခင္း၊ ဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ျပဳျခင္း´´ဟူေသာ အကုသိုလ္ကံအႀကီးစားကိုသာ ေျပးျမင္မိတတ္ၾကပါသည္။
          ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ ကံဟူသည္မွာ ကုသိုလ္ကံ(အျပစ္မရွိေသာ၊ ေကာင္းေသာအက်ဳိးကို ေပးေသာ အလုပ္)ႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ(အျပစ္ရွိေသာ၊ မေကာင္းေသာအက်ဳိးကို ေပးေသာ အလုပ္)ဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါသည္။ ထိုကုသိုလ္ကံ အကုသုိလ္ကံတို႔တြင္လည္း အႀကီးအေသး အစားစား ကြဲျပားပါသည္။
          ဤေနရာတြင္ မဂ္ကုသိုလ္သည္ ကုသိုလ္တကာတို႔တြင္ အတိုင္းအဆမရွိ အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနႏၲရိယကုသုိလ္ကံအျဖစ္ မာန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက စပ္ဆိုထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အကုသိုလ္အနႏၲရိယကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။
          ထိုအနႏၲရိယ အႏႈိင္းမဲ့မဂ္ကုသိုလ္(အရဟတၱမဂ္)တရားကို ရရွိသျဖင့္ အရဟတၱမဂ္၏အက်ဳိးျဖစ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္ဆိုက္၍ ရဟႏၲာျဖစ္ေနသည့္ လကု႑ကဘဒၵိယမေထရ္သည္ ငါဘုရားကဲ့သို႔ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားေနသူျဖစ္ေၾကာင္း ရဟန္းတို႔ကို ဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
          တစ္နည္းအားျဖင့္ ငါဘုရားကဲ့သို႔ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားလိုလွ်င္ တဏွာ၊ မာန၊ အာယတန၊ နႏၵီရာဂ၊ သႆတဒိ႒ိ၊ ဥေစၧဒဒိ႒ိတို႔ကို ျဖတ္ေတာက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ပုကြကြျဖစ္ေနသည့္ လကု႑ကဘဒၵိယမေထရ္ကို ျမင္ၿပီး ခပ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ေနသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏စိတ္ကို ဘုရားရွင္က သိေတာ္မူ ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ တရားအေပၚ အာ႐ုံစုစည္းမႈ ပိုျဖစ္လာေအာင္ ပေဟဠိျဖင့္ အေျဖညႇိကာ ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
          ထုိတရားေတာ္ကို ျမန္မာျပန္မွ်ေလာက္သာ ဖတ္မိလွ်င္ ``ဗုဒၶဘာသာတရားက ဘာလဲဟ´´ ဟု ေ၀ဖန္မိၾကပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ မုံေရြးဆရာေတာ္၏ သတပဒိကပုစၧာက်မ္းလာ အေျဖကို ျပန္လည္စဥ္းစားရင္း တင္ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အၿပဳံးမပ်က္တဲ့အေမ

စာေပဥယ်ာဥ္၀တၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲဆုရ၀တၳဳတို

          ``သား .... ကိုဦး ...။ လာပါအုံးကြယ္ ... အေဖစကားနည္းနည္း ေျပာခ်င္လို႔´´

          `` ဟုတ္ကဲ့ ... ေျပာပါအေဖ ´´

          `` ဒီလိုကြ ... သားနဲ႔သမီး မဂၤလာေဆာင္တုန္းကလဲ သားအေမ ေဒၚႏွင္း ေနမေကာင္းလို႔ မလာႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ သားတို႔လဲ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးကတည္းက ဟန္းနီးမြန္းခရီးထြက္ၾကတာနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ အလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ေန႔စဥ္ နပမ္းလုံးေနရတာနဲ႔ဆိုေတာ့ ခုထိ သားအေမနဲ႔လဲ အဆက္အသြယ္မရဘူးမဟုတ္လား ...။´´

          ``ဟုတ္ကဲ့အေဖ ... ရြာကလူေတြနဲ႔လဲ တစ္ေယာက္နဲ႔မွ အဆက္မသြယ္မရဘူး။ အေၾကာင္းထူးရွိရင္ေတာ့ သူတို႔ အေၾကာင္းၾကားၾကမွာပါ´´

          `` ဒီလိုကြ ... အခုဆို သႀကၤန္နားလဲ နီးလာၿပီဆိုေတာ့ သားတို႔လဲ ႐ုံးပိတ္ေတာ့မယ္။ သမီးကိုလဲ ပြဲ႐ုံပိတ္ခိုင္းထားလိုက္မယ္။ ဒီသႀကၤန္မွာ သားနဲ႔သမီး သားအေမဆီကို သြားကန္ေတာ့ရင္း အဲဒီမွာ အခ်ိန္ေပးေနၾကဖို႔ အေဖ ေျပာခ်င္တာပါ´´

          သမာသမတ္က်တဲ့ ေယာက္ခမျဖစ္သူရဲ႕ စကားကို ၾကားေတာ့ ကိုဦး အလိုလို ကိုယ့္စိတ္ကို သိမ္ငယ္သလို ခံစားမိတယ္။ အေမနဲ႔ အစ္မရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကိုလဲ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္။

*******

          သူ အသက္ (၁၀) ႏွစ္သား ပဥၥမတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အေဖဆုံးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အစ္မက (၁၄)ႏွစ္သမီး (၈) တန္းကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေဖ့အရိပ္ကို ခိုရင္း အေဖရွာေဖြေပးသမွ်ကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ စီမံေပးတတ္တဲ့ အေမ ...၊ ႐ုတ္တရက္ အေဖဆုံးတဲ့အခါ လယ္ေလး (၆)ဧကနဲ႔ ႏြားႏွစ္ေကာင္၊ လွည္းတစ္စီးကလြဲၿပီး ဘာမွ မက်န္ခဲ့တဲ့အျပင္ နာတာရွည္ အေဖ့ကို ကုလိုက္ရလို႔ အေၾကြးလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး တင္ခဲ့တယ္။

          ဒီအေၾကြးေတြကို လယ္ေရာင္းၿပီး ဆပ္ျပန္ရင္လဲ လုပ္စားစရာ ဘာမွ က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ့သလို ဒီလယ္ကို ဆက္လုပ္ဖို႔ကလဲ သန္သန္မာမာ ထြန္ႏိုင္ယက္ႏိုင္တဲ့ ေယာက္်ားသားက မရွိေတာ့ အေမဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။ ဦးႀကီး(အေမ့အစ္ကိုႀကီး) ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ သူရင္းငွားတစ္ေယာက္ေလာက္ ငွားၿပီး လုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္လဲ စပါးနဲ႔ သူမ်ားကို သမန္းျဖစ္ထြန္ခိုင္းတဲ့။

         သူရင္းငွား ငွားမယ္ဆိုရင္ အစအဆုံး စပါး တင္းငါးဆယ္ေလာက္ ေပးရမယ္။ ထမင္းလဲ ေကၽြးထားရမယ္။ အိမ္မွာလဲ ေနခြင့္ အိပ္ခြင့္ ေပးထားရမယ္။ လူမမယ္သားေလးနဲ႔ အပ်ဳိေပါက္အရြယ္သမီးေလးနဲ႔သာ ရွိေနတဲ့ မုဆိုးမမိသားစုထဲမွာ ဘယ္သူစိမ္းကိုမွ ညအိပ္ညဥ့္ေန ေနခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး။ သမန္းျဖစ္ထြန္ဆိုတာကလဲ တစ္ဧကကို ဘယ္ေလာက္ျဖင္ ဘယ္ေလာက္ ထယ္ထိုးခ်ိန္ကေန စၿပီး စုိက္ဖို႔အဆင္သင့္ သမန္းေျမျဖစ္သြားတဲ့အထိ ထြန္ေရးညက္ညက္ထြန္ေပးဖို႔ ခိုင္းရမွာ။ မိုးလာ ေရလာလို႔ သူစိုက္ကိုယ္စိုက္ စိုက္ေနတဲ့အခါ သူ႔လယ္ပဲ ဦးစားေပးထြန္မွာေပါ့။ သူ႔လယ္ၿပီးမွ ကိုယ့္လယ္ကို လာထြန္ေပးမွာ။ ဒီအခါ စိုက္ခ်ိန္ေနာက္က်မယ္။ စိုက္ခ်ိန္ေနာက္က်ရင္ စပါးလဲ အထြက္ေလ်ာ့မယ္။ သူ႔ကိုလဲ စပါးေပးၿပီး ခုိင္းရမယ္။ ကိုယ့္လယ္လဲ စပါးအထြက္ေလ်ာ့မယ္။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ခ်င္ မလုပ္ႏိုင္။

          ``မလုပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အသက္ထြက္ခ်င္ ထြက္သြားပါေစ၊ ဘယ္သူ႔လက္ေ၀ခံမွ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ငါ့သမီးနဲ႔သားကို ငါ့ခြန္အားနဲ႔ ငါ ေမြးမယ္´´

လို႔ အားတင္းၿပီး ဒီႏွစ္ အေမကိုယ္တိုင္ လယ္ထဲ ဆင္းခဲ့တယ္။

*******

          ေဒၚႏွင္းတစ္ေယာက္ သားေဇာ သမီးေဇာနဲ႔ မနက္ေလးနာရီေလာက္ အိပ္ယာကထ၊ ထမင္းအိုးထဲကို ေရမ်ားမ်ားထည့္ၿပီး က်ဳိ၊ ေရဆူေတာ့ ထယ္ထုိးရင္းေသာက္ဖို႔ ဓာတ္ဗူးထဲ တစ္ခ်ဳိ႕ထည့္။ က်န္တာကို ဆန္ထည့္ၿပီး ထမင္းတစ္အိုး ခ်က္လုိက္တယ္။ ထမင္းရည္ငွဲ႕ၿပီး ႏွပ္ထားတုန္းမွာ သမီးနဲ႔သားေက်ာင္းသြားရင္ထည့္သြားဖို႔ ေျမပဲကို ေလးစိပ္ကြဲေထာင္းထားတာေလးနဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔နဲ႔ အရင္ေၾကာ္၊ အဲဒီထဲ ဘဲဥေဖာက္ထည့္၊ ငံျပာရည္ထည့္လိုက္ေတာ့ ဘဲဥငံျပာရည္ခ်က္ ခ်က္လုိက္တယ္။ ဘဲဥငံျပာရည္ခ်က္ က်က္ေတာ့မွ မီးဖိုက မီးသတ္ၿပီး မေန႔ညက က်န္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းကို ငါးပိရည္နဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔နဲ႔ ေရာနယ္ၿပီး အဆာေျပတ၀ စားလိုက္တယ္။ အားလုံး ၿပီးေတာ့ မနက္ ငါးနာရီေတာင္ ထုိးခါနီးၿပီ။

          ``သမီး ... ေဌးေဌး ...။ ထေတာ့ေနာ္။ အေမ လယ္ထဲ သြားေတာ့မယ္။ သမီး ... ထ .. ထ ..။ အိမ္တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္အုံးေနာ္ သမီး´´

          သမီးႀကီး ေဌးေဌးကို ႏိႈးခဲ့ၿပီး ႏြားတပ္ ထယ္တပ္ၿပီး လယ္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ထယ္ထိုးတယ္ဆိုတာ အျမင္မွာသာ လြယ္ေပမယ့္ ေဒၚႏွင္းအတြက္ေတာ့ အက်င့္မရွိလုိ႔ လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ၊ ေျမျပင္ကို ေျခာက္လက္မ အနက္ေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ထယ္သြားနဲ႔ ခြဲရ ဆြရတာမွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္က ထယ္သြားကို ဆြဲသြားသည္ ဆိုေသာ္လည္း ထယ္ေၾကာင္း တန္းေအာင္ ထယ္ေၾကာင္းခ်င္း စပ္ေအာင္ လူက လိုသလို လိုက္ျပင္ေပးရသည္။ ထယ္တုံးကို တဖက္က ထိန္းရင္း ႏြားမ်ားေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားေအာင္လဲ ေမာင္းရသည္၊ ထယ္ေၾကာင္းမ်ားေၾကာင္ မညီမညာျဖစ္ေနသည့္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ လိုက္ရသည္မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ငါ့သားနဲ႔ သမီအတြက္ ဟူေသာ စိတ္အေတြး ၀င္လာသည့္အခါ ပန္းသမွ်ေျပး၍ စမ္းတမွ် ေအးရပါသည္။

          မနက္ ၈ နာရီေလာက္ထိ ထယ္ထိုးၿပီး ႏြားမ်ားကို အနားေပးထားသည့္အခ်ိန္တြင္ ထယ္ထိုးစဥ္က ေလးေထာင့္စပ္စပ္ လယ္ကြက္မ်ား၏ ေထာင့္အထိ ထယ္သြားမေရာက္ႏိုင္သျဖင့္ က်န္ေနသည့္ လယ္ကြက္ေထာင့္မ်ားကို ေပါက္တူးျဖင့္ လိုက္ေပါက္ေပးရသည္။ အခုလို နားခ်ိန္ေလး လိုက္ေပါက္မွ တစ္ခါတည္း ၿပီးမည္။ ထားခဲ့လွ်င္ ေနာက္မွ သတ္သတ္ လိုက္ေပါက္ေနရဦးမည္။ လက္နည္းေျခနည္း တစ္ေယာက္ထဲသမားမို႔ အခ်ိန္ကုန္ မခံႏိုင္ေပ။

         ထယ္ထိုးစဥ္က ပင္ပန္းသလားထင္ရသည္။ လယ္ထြန္ခ်ိန္ ေရာက္သည့္အခါ ပင္ပန္းရသည္က ပိုလို႔ပင္ ဆိုးလွပါသည္။ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ေရက ထယ္စာဖတ္တို႔ ထိပ္ျမဳပ္ေလာက္သည္အထိ တင္ေနသျဖင့္ ထယ္စာမ်ားကေတာ့ ႏူးေနၿပီ။ ထိုထယ္စာမ်ားကို အသြားေျခာက္သြားပါေသာ ထြန္ျဖင့္ လိုက္ခြဲရေတာ့မည္။ လယ္ခ်င္းနီးသည့္ ကိုေအာင္ျမင့္က ကူညီ၍ ျပေပးပါသည္။ ထယ္စာအခဲမ်ားကို စေခ်သည့္အခါ ေထာင့္ႀကီးအုပ္ ထြန္နည္းျဖင့္ ထြန္ရသည္။ ထယ္စာေက်ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္နံစပ္ ထြန္ရသည္။ ေထာင့္ႀကီးအုပ္က ဘယ္လို၊ ႏွစ္နံစပ္က ဘယ္လို စသည္ျဖင့္ သင္ေပးသည္။ မို႔ေနေသာ ေနရာမွ ေျမမ်ားကို ထြန္ျဖင့္ တိုက္သြားၿပီး ခ်ဳိင့္ေနေသာ ေနရာအေရာက္တြင္ ခ်ထားခဲ့ရသည့္ ထြန္သေဘာတရားကိုလည္း လက္ေတြ႕ ျပေပးပါသည္။ ထြန္ေခ်းကန္သည္ဟု ေခၚပါသည္။

          သူလုပ္ျပစဥ္က ေယာက္်ားအားႏွင့္မို႔ ထြန္တုံးလက္ကိုင္ကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲမကာ ထြန္ႏွင့္ ၿငိပါလာေသာ ေျမႀကီးမ်ားကို ေျခဖေနာင့္ျဖင့္ ထိုးခ်လိုက္သည္မွာ လြယ္လြန္းလွပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ၾကည့္သည့္အခါ ထြန္ကိုင္းတံကိုပင္ ၾကြေအာင္ မမႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္စာမ်ား ခ်ရမည့္ ေနရာေရာက္လွ်င္ ႏြားကို ရပ္၊ ထြန္တုံးကို ပခုံးျဖင့္ ပင့္ထမ္းၿပီးမွ ခ်ရသည္။ ခရီးၾကာသည္ ပင္ပန္းသည္ဟု ဆိုေသာ္ျငားလည္း အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္သြားပါသည္။ ဒါကိုပဲ ေဒၚႏွင္း ေက်နပ္လွပါၿပီ။ ငါ့ခြန္ ငါ့အား ငါ့ေသြး ငါ့ေခၽြးတို႔သည္ ငါ့သားႏွင့္ သမီးအတြက္ ေပးဆက္ရေလၿပီတကား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္း ပင္ပန္း အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ သားႏွင့္သမီး သနပ္ခါး အေဖြးသားျဖင့္ စာက်က္ေနၾကသည္ကို ျမင္လွ်င္ ပန္းသမွ် ေျပရေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း ပင္ပန္း အေမ အၿပဳံးမပ်က္ပါဘူး သားနဲ႔ သမီးရယ္။

*******

          ``ဟဲ့ မိေဌး ... နင္ ငါ့ကို ေခြးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာလား ... ဟင္ ...။ ငါ့စကားကို နင္နည္းနည္းမွ နားမေထာင္ဘူး´´

          ``အေမ့စကားကို သမီး ဒီတစ္ခါေတာ့ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူးအေမ ...။ အေမ သမီးကို သတ္ခ်င္သတ္ ႐ုိက္ခ်င္႐ုိက္ပါ´´

          ``နင္တို႔က နင္တို႔အေဖမရွိလို႔ ငါ့ကို အာခံခ်င္တာလား ...။ ဒီမွာ ငါ့မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ ေျခႏွစ္ဖက္ သန္သန္စြမ္းစြမ္း ရွိေသးတယ္။ ငါ့လက္နဲ႔ ေျခနဲ႔ နင္တို႔ကို ေကၽြးမထားႏိုင္လို႔လား´´

          ``ေကၽြးမထားႏိုင္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးအေမရယ္။ သမီး စာကိုလဲစိတ္မ၀င္စားလို႔ပါ။ ေက်ာင္းဆက္တက္ၿပီး ဘြဲ႕ရသြားေတာ့ေရာ သမီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီးကိုင္ၿပီး လယ္ထဲျပန္ဆင္းရမွာပဲ။ သမီး ေက်ာင္း မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးအေမရယ္။ ေမာင္ေလးတို႔လို ေယာက္်ားေလးဆိုရင္ေတာ့ ဘြဲ႕ရသြားလဲ ဘယ္ေနရာ တာ၀န္က်က် သြားရတာ အဆင္ေျပတယ္။ သမီးက ဘြဲ႕ရလို႔ အစိုးရတာ၀န္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားရမယ္ဆိုလဲ အေမ့ကို ထားၿပီး မသြားခ်င္ဘူး။´´

          သမီးႀကီးက လာမယ့္ႏွစ္ ကိုးတန္းကို ဆက္မတက္ေတာ့ဟု ဆိုလာသျဖင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အေခ်အတင္ ေျပာျဖစ္သည္။ မိမိပင္ပန္းေနတာကို သိလို႔ တမင္ေက်ာင္းထြက္မွန္း သိေသာ္လည္း သမီးႀကီး၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလဲ ဟုတ္သလိုလိုျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး မေပးခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္မာနႏွင့္ကို အတင္းျပန္ထားျပန္ထားလွ်င္ေတာ့ ရသည္။ သို႔ေသာ္ သမီးဆႏၵအတိုင္း ထြက္ခိုင္းလိုက္လွ်င္ ၿခံထဲမွာ င႐ုတ္ သခြား ကြမ္း စသည္ စိုက္ခိုင္းထားလွ်င္ တဖက္တလမ္းက ၀င္ေငြ ပိုရႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ``သမီး အေမ့ကိုပဲ ကူပါရေစ အေမရယ္´´ ဆုိသည့္ သမီးစကားကို အတည္ျပဳေပးလိုက္သည္။ ဘ၀တိုက္ပြဲအတြက္ ရဲေဘာ္တစ္ဦး တိုးတာေပါ့ေလဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးမိရင္း ၿပဳံးမိရေသးေတာ့သည္။

          ဒီႏွစ္က သမီးႀကီးေဌးေဌးရဲ႕ အကူအညီရေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ထမင္းခ်က္ရ သက္သာသြားသည္။ တာ၀န္တစ္ခု ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားရသည္။ ၿခံထဲမွာလဲ ႐ုံးပတီ၊ င႐ုတ္၊ သခြား၊ ဆႏြင္း၊ ၾကက္ဟင္းခါး စုံေနေအာင္ စိုက္ထားတာ ေတြ႕သည္။ ကြမ္းစိုက္ခ်င္သည္ဟု ေျပာသည္။ ကြမ္းက ကရိကထမ်ားသည္။ ျဖစ္သြားလွ်င္လဲ ၀င္ေငြ ေကာင္းေကာင္းရသည္။ ကိုယ္လဲ လုပ္မေပးႏိုင္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ မလုပ္တတ္ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿခံတကာလွည့္ၿပီး ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

          အခုေတာ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆိုလွ်င္ သမီး လယ္ထဲလိုက္လာၿပီး အဆာေျပလာပို႔သည္။ ႏြားမ်ားကို အနားေပးရင္း လယ္ကြက္ ေထာင့္ေတြကို ေပါက္တူးျဖင့္ လိုက္ေပါက္ေနသည္ကုိ သူေတြ႕ကတည္းက ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ လယ္ထဲေရာက္ကတည္းက သူ႔ဘာသာ လိုက္ေပါက္ေတာ့သည္။ အေမ့အေပၚ သိတတ္တဲ့ သမီးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အပန္းေျပရသလို ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္သည့္ သားငယ္ စိုးႏိုင္ဦးေၾကာင့္လဲ ပီတိျဖစ္ကာ အားသစ္ေ၀ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပင္ပန္းေစကာမူ သားလိမၼာ သမီးလိမၼာတို႔ေၾကာင့္ အေမ့မွာ အၿပဳံးေတာင္ မပ်က္ခဲ့ရပါေလ။

*******

         ``အေမးးးးး ... သား ဂုဏ္ထူး သုံးဘာသာရတယ္ အေမေရးးးးးးးးးး´´

          အိမ္ေရွ႕ေရာက္ကတည္းက ေအာ္ဟစ္တက္လာတဲ့ သားအသံေၾကာင့္ သားအမိသုံးေယာက္လုံးရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြက ရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လာရတယ္။

          သမီးႀကီးေဌးေဌးႏွင့္ သားအမိႏွစ္ဦး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ကိုင္လာခဲ့တာ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ သူတို႔အေဖလက္ထက္ကတည္းက တင္လာတဲ့ ေၾကြးေဟာင္းေတြကိုလဲ အကုန္ ဆပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ အိမ္ကေလးကိုလဲ ပ်ဥ္းကတိုးသားနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ အခုတစ္ခါ သားငယ္က ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသုံးဘာသာနဲ႔ ေအာင္တယ္တဲ့။ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ သမီးႀကီးကို ဖက္ထားရင္းက မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာတယ္။ သြားေလသူကို စိတ္ထဲကေန အလိုလို တမိပါရဲ႕။ အေပ်ာ္လြန္လို႔ မ်က္ရည္က်ရာကေန ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္ ျဖစ္မသြားေအာင္ စိတ္ကို စုစညး္ၿပီး

          ``ဒါဆို သားတက္ခ်င္တဲ့ ဂ်ီဒီဘီဆိုလား ဘာလား တက္လို႔ ရၿပီေပါ့ ဟုတ္လားသား´´

          ``ဂ်ီတီစီပါအေမရ ... ဂ်ီတီစီ တက္လို႔ ရၿပီေလ´´

          ``အေမက သားကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္တာ သားရဲ႕´´

          ``သားအခု ဂ်ီတီစီတက္ရရင္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ဆိုရင္ အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာလက္မွတ္ ရမွာအေမရ။ အမွတ္ေကာင္းရင္ေလ ဘီတက္ခ်္တို႔ ဘီအီးတို႔ပါ ဆက္တက္လို႔ ရတယ္။ ဘီအီးဆိုရင္ေလ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္မွာ´´

          `` ဟယ္ ဟုတ္လား ...  သားႀကိဳးစားေနာ္။ အေမက အင္ဂ်င္နီယာႀကီးရဲ႕ အေမ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ ... ၀မ္းသာလိုက္တာ ... ၀မ္းသာလိုက္တာ´´

          မုဆိုးမ မိႏွင္း ... အင္ဂ်င္နီယာအေမ ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့။ အေတြးနဲ႔ ျဖစ္လာတဲ့ ပီတိက အလိုလို အားအင္ေတြ ျပည့္လာရသလိုပဲ။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ေယာက္်ားေတြနဲ႔ တန္းတူ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး လယ္ထြန္ရ ထယ္ထိုးရနဲ႔ဆုိေတာ့ ကိုယ့္အသက္ ၄၅ ႏွစ္ဆိုတာေတာင္ မသိတဲ့လူကို က်ိန္တြယ္ေျပာရမေလာက္ အိုစာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ...။ ႐ုပ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္ အိုရမွာပဲ။ ကိုယ့္ရင္ေသြးကေလးေတြ လူတန္းေစ့ေအာင္ ထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အို႐ုံမကလို႔ လဲက်သြားရင္ သြားပါေစ။ အေမအၿပဳံးမပ်က္ပါဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာင္ ရွားပါးေနတဲ့ တစ္ရြာလုံးမွာ ကိုယ့္သားက အင္ဂ်င္နီယာေလာင္း။ မုဆိုးမဘ၀နဲ႔ ကိုယ့္သားကို ဒီလိုဘ၀မ်ဳိးထိ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္တာ ဂုဏ္ယူစရာ။ ဒါေၾကာင့္ အခုေန ပင္ပန္းခ်င္သေလာက္ ပင္ပန္းပါေစ၊ သားငယ္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ေတာ့မွပဲ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးရဲ႕ အေမဘ၀နဲ႔ ဂုဏ္တင္လိုက္ေတာ့မယ္။

*******

          ``အေမ ... ဒါကေတာ့ သားဇနီး ခင္သူဇာပါ အေမ ...။ သူဇာ ...။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ေမေမပါ။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္ေျပာေျပေနတဲ့ ကိုယ့္မမႀကီး မေဌးေဌးပါ´´

          ``ဟုတ္ကဲ့ ...။ သမီးလဲ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္အေမနဲ႔ မမႀကီး။ သမီးကိုလဲ ဆုံးမစရာရွိရင္ ဆုံးမပါေနာ္´´

          ``လက္ရွိေတာ့ အိမ္က ပြဲ႐ုံကို သူပဲ ဦးစီးလုပ္ေနပါတယ္ ...။ သားကလဲ ႐ုံးပိတ္ရက္ေတြမွာ သူ႔ကို ကူေနရေတာ့ အေမ့ဆီ မလာျဖစ္တာပါ´´

          ``ငါ့ေခၽြးမေလးက ေတာ္လိုက္တာေအ ...။ ေခ်ာကလဲ ေခ်ာလိုက္တာ ...။ ငါ့သားေလး ကံေကာင္းလိုက္တာ ...။ အေမျဖင့္ ဘယ္လို ၀မ္းသာမွန္းမသိဘူး´´

          အေမ့စကားအဆုံးတြင္ အစ္မႀကီးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ အိမ္ခန္းတြင္း ၀င္သြားသည္။ ဇနီးျဖစ္သူ ခင္သူဇာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခင္သူဇာလဲ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားသည္။

          အစ္မႀကီး သူ႔ကို ခ်စ္သေလာက္ ဘယ္ေလာက္စိတ္နာေနသည္ကို ကိုယ္သာ အသိဆုံးမို႔ အစ္မႀကီးကိုလဲ အျပစ္မတင္ရက္သလို ဇနီးျဖစ္သူ အေနႀက့ဳံမွာကိုလဲ စိုးရိမ္မိသည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းျဖင့္ လယ္လုပ္ၿပီး မိမိကို BE(Civil) ဘြဲ႕ရသည္အထိ ေက်ာင္းထားေပးခ့ဲသည္မ်ားကို သတိရေလေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယူႀကဳံးမရျဖစ္ေလေလ။ ေနာင္တ တနင့္တပိုးျဖင့္ အေမ့ကို မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးျပေနရေသာ္လည္း အေမ့အၿပဳံးကေတာ့ သန္႔စင္လြန္းလွသည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေပ်ာ့ညံ့မႈ ဘ၀င္ျမင့္မႈေတြကို ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ဆုပ္မိသည္။

          ဘြဲ႕ရၿပီး သူဇာတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို ၿမိဳ႕နယ္ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး မၾကာမီ သူဇာႏွင့္ ဆုံစည္းခဲ့ရသည္။ ၿမိဳ႕နယ္အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာေတာ့ ဆက္ဆံရတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကလဲ ၿမိဳ႕နယ္မွာ ထိပ္ထိပ္က်ဲေတြနဲ႔ခ်ည္း ဆက္ဆံလာရတယ္။ ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ ေနေလာင္ထားလို႔ ညိဳညစ္ေနတဲ့ အသားအေရနဲ႔ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ကိုမွ အားရပါးရေသာက္ၿပီး စကားကိုလဲ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ မေျပာတတ္ဘဲ ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း ေျပာတတ္တဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကို

          ``ဒါ ငါ့အေမပါ´´

လို႔ မေျပာ၀ံ့ မျပ၀ံ့ခဲ့။ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးရဲ႕ အေမအျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္တင္လိုက္မဟဲ့ဆိုတဲ့ အေမ၊ သားျဖစ္သူအင္ဂ်င္နီယာႀကီးကို လာၾကည့္ခ်င္လိုက္တာဆိုတဲ့ အေမ့ကို သူ႔ဆီ လာမွာ စိုးရိမ္လို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္းျပခဲ့တာေတြဟာ ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀက့ဳံ၀င္သြားသလို ခံစားရတယ္။

          အဆိုးဆုံးကေတာ့ သူဇာနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါ သူဇာ့မိဘေတြကေတာ့ ဖိတ္ခိုင္းပါလ်က္ အေမ့ကို ဒီအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ အေမလို႔ မေၾကျငာရဲတာနဲ႔ ``သူေဌးအသိုင္းအ၀ိုင္းမို႔ အေမမလာခဲ့ပါနဲ႔´´လို႔ အတၱႀကီးစြာ ေျပာခဲ့ မွာခဲ့မိတယ္။ တကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း စက္ဆုပ္ ရြံရွာမိလိုက္တာ။

          ေယာကၡမေတြက အဆင့္အတန္း မခြဲျခားဘဲ ခ်စ္ၾကတာ ျမင္ေတာ့ အေမနဲ႔ အစ္မကို သတိရလိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္မို႔ သြားလဲ မသြားရဲ၊ ေခၚလဲ မေခၚရဲနဲ႔ အၿမဲတမ္း လိပ္ျပာငယ္ေနခဲ့မိတယ္။ သူဇာ့အေဖရဲ႕ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ အေမ့ဆီ လာလို႔သာ လာရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနတဲ့အထဲ အစ္မႀကီးရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျပးခ်င္လာမိတယ္။

          ``သားေလးတို႔ သမီးေလးတို႔ အခု သႀကၤန္ပိတ္ရက္ကေလးမွာ အေမ့ဆီမွာေနေနာ္။ အေမက သားေလးတို႔ဆီ လာလို႔က မရဘူးေလ။´´

          အေမ့စကားသံေၾကာင့္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ အေမ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမ့မ်က္၀န္းမွာ သားကို ခင္တြယ္တဲ့စိတ္နဲ႔ လက္ေနတဲ့အေရာင္က ရင္ကို နင့္သြားေစတယ္။

          ``သမီးတို႔လဲ ဒီမွာပဲ ေနမွာပါ အေမရဲ႕ ...။ အျပန္က်ရင္ အေမလဲ သမီးတို႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ေလ´´

သူဇာက အေမ့ကို ခင္တြယ္စြာ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာေလး ညႇဳိးသြားၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

          `` ဟုတ္တယ္အေမ ...။ သားတို႔ ျပန္ရင္ အေမေရာ အစ္မပါ သားတုိ႔နဲ႔ လိုက္လည္ပါေနာ္´´

          ``ငါတုိ႔႐ုပ္ေရေတြက စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ မင္းဂုဏ္ငယ္ေနပါ့မယ္ ေမာင္ေလးရယ္ ...။ အစ္မ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး´´

အိမ္ခန္းထဲမွ အစ္မႀကီးစကားသံက ရင္ကို နင့္သြားေစတယ္။

          ``အေမနဲ႔အစ္မအေပၚမွာ သားတာ၀န္မေက်ခဲ့တာ ျပစ္မွားခဲ့မိတာေတြအတြက္ ႐ုိေသစြာ ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ခ်င္လုိ႔ပါ။ သားအျပစ္ေတြ ေက်တဲ့အထိ အေမနဲ႔ အစ္မကို သားအိမ္ဦးခန္းမွာထားၿပီး ျပဳစုလုပ္ေကၽြးပါရေစဗ်ာ´´

          ``သမီးရယ္ ...။ ေမာင္ေလးကို ဒီလို မေျပာပါနဲ႔ ...။ သမီးေလးသူဇာ  ...။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေနာ္။ သမီးႀကီးက သူ႔ေမာင္ေလး မလာတာၾကာလို႔ စိတ္ဆိုးလို႔ ေျပာတာ´´

          ေအာ္ .... အေမရယ္ ...။ သားရဲ႕ အတၱေတြ မာနေတြကို အေမ့ေမတၱာနဲ႔ တစ္ခါတည္း အေရေဖ်ာ္ေပးလိုက္တာလားဗ်ာ။ သားရဲ႕ အတၱမာန္မာနေတြေၾကာင့္ အခုဆို သားလဲ ေနာင္တေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနရပါၿပီ အေမရယ္။ အေမက ခြင့္လႊတ္ေလေလ သားမွာေတာ့ ပူေလာင္ရေလေလပါ။ အေမနဲ႔ အစ္မသာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္မေပးခဲ့ရင္ သားလဲ အေမတို႔ အစ္မတို႔လဲ လယ္ထဲ ၿခံထဲမွာ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအေရနဲ႔ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ လုပ္ရမွာပါ။ ဒီေက်းဇူးေတြကို ေမ့ၿပီး တစ္ခဏတာ မာန္တက္မိခဲ့တဲ့ သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေမရယ္။ သားဘ၀မွာ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ေနာက္ထပ္၀င္မလာေစရပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္။

          ေနာင္တေတြ တနင့္တပုိးနဲ႔ အေမ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သားကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကည္စင္ရႊန္းလက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အၿပဳံးကို မ်က္ရည္ၾကားကေန ၀ိုးတ၀ါးးးးးးးးးးးးးး

          အေမရယ္ ... ကာယိကဒုကၡ ေစတသိက ဒုကၡလို႔ ေခၚတဲ့ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲေတြနဲ႔ အေမ ေလာကဓံကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ျဖတ္သန္းခဲ့ အေမ့အတြက္အားေဆးဟာ သားပဲျဖစ္ေနပါလား။ သားရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့ မာန္ေတြေၾကာင့္ အေမလဲ ၀မ္းနည္းေကာင္း နည္းခဲ့ေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သားရဲ႕ မာန္ခ်ဳိးၿပီး တိုးလ်ဳိးေနတာက အေမ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ျမဴမႈန္ေလးတစ္ခုစာေတာင္ မက်န္ေအာင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္စြမ္းရွိပါလား။ သားမွာသာ ေနာင္တေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ရင္က်ဳိးမတတ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ အေမကေတာ့ အၿပဳံးမပ်က္ပါေလ။

          အားလုံးရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။ မိဘႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေနာင္တမ်ား ကင္းေ၀းၾကပါေစဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကို ေလးစားလ်က္ (ဆန္းစုႏိုင္)

လြမ္းမိတယ္

ပန္းေတြျမင္လွ်င္

ဆြတ္ၾကင္ခ်ဳိေမႊး ပန္းေရာင္ေျပးလ်က္

ႏုေထြးနီျမန္း ခင့္ႏႈတ္ခမ္းကို

ေ၀းေ၀းကမွန္း လြမ္းမိတယ္.....။



ၾကယ္ေတြေတြ႕လွ်င္

သခင့္မ်က္၀န္း ... လဲ့ရႊန္းၾကည္စင္

ရင္ခြင္လင္းလက္ .... တသက္သက္မို႔

ရက္ဆက္ညစဥ္ ... လြမ္းမိတယ္ ....။



ဘာသာသီက်ဴး ... ငွက္သံျမဴးလွ်င္

ခ်စ္ဦးႏွစ္သက္ ... စုံမက္ေတးသြား

ဘယ္ခ်ိန္ၾကားလဲ

ၾကားဆဲခ်ိန္တိုင္း .... လြမ္းမိတယ္ ....။

ေဖာ္အဲဗားရြာ စုေပါင္းအလွဴပြဲ

Posted by ဆန္းစုႏိုင္ on ေမ 16, 2011 at 1:39am


          ယေန႔ ေနမထြက္ခင္ကတည္းက ေဖာ္အဲဗားရြာထိပ္မွာ ထန္းလ်က္ခဲကို ပုရြက္ဆိတ္ဆြဲသလို ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ စည္းကားေနေလရဲ႕။ ေဖာ္အဲဗားရြာစုေပါင္းရွင္ျပဳအလွဴပြဲအတြက္ ၀ါးထမ္း၀ါးခုတ္ လုပ္တဲ့သူက လုပ္၊ သက္ကယ္ ထရံေတြကို ရြာထဲကေန သယ္ယူလာသူက သယ္၊ ဆန္ျပာတဲ့သူက ျပာ၊ ျမက္ရွင္းတဲ့အဖြဲ႕က ရွင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ဆိုင္လြန္းလွပါတယ္။
           မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္တန္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ သူႀကီးဦးအေဆြေတာ္ေလး၊ ဦး၀င္းထြန္းဆန္း၊ ဦးဒီလူ၊ ဦးေနာင္ခ်ဳိ၊ ဦးထူးေအာင္စတဲ့ အဘိုးႀကီးတအုပ္ လက္ဖက္သုတ္ သၿဂႌဳဟ္သ႐ုပ္ခြဲေနၾကေလရဲ႕။ ေရႊဓူ၀ံ၊ ေကာင္းမင္းလူ၊ ဘုန္းေ၀၊ သီဟံ၊ မင္းမင္းသိုက္စတဲ့ လူလတ္ပိုင္းေတြကေတာ့ လူငါးေသာင္းဆန္႔ ယာယီမ႑ပ္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ တိုင္ေတြေတာ့ ထူၿပီးပါၿပီ။ အမိုးတက္မိုးဖို႔အတြက္ ဘုန္းေ၀က သူ႔ပုဆိုးကို က်စ္ေနေအာင္လိမ္ၿပီး တင္ပါးႏွစ္လုံးၾကားထဲညႇပ္ကာ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီးေတာ့ လႊားကနဲ အေပၚတက္သြားပါတယ္။ ဘုန္းေ၀တက္ေတာ့ ရန္ႏိုင္ခတို႔ စည္သူေအာင္တို႔လဲ လိုက္တက္ၾကပါတယ္။ ေအာက္ကေန သက္ကယ္ေပးေနတဲ့ ကိုေအာင္မင္းက
          ““ဘုန္းေ၀ မင္းဟာက တန္းလန္းက်ေနတယ္ ျပင္လိုက္အုံး””
ဆိုေတာ့ ဘုန္းေ၀က သူ႔ခါးေတာင္းက်ဳိက္ကေလးကုိ လက္နဲ႔ျပန္စမ္းေနပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက
          ““ဟိတ္ေကာင္ မင္းဘာလိုက္စမ္းေနတာလဲ။ ငါေျပာတာ မင္းမိုးထားတဲ့ သက္ကယ္ေတြ တန္းလန္းက်တာကို ေျပာတာဟ”” ဆိုေတာ့မွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ျပန္ျပင္ေနပါတယ္။ တရားေဆြးေႏြးေနတဲ့ အဘိုးႀကီး၀ိုင္းမွာေတာ့ သူႀကီးက
           ““ဒါက ဒီလိုရွိပါတယ္ ကိုဒီလူ””
          ““ေဟာ့၀က္တဂ်ီး””
          ေတာ္၀င္နန္းသုတ္ေပးတဲ့ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ လက္ဖက္သုတ္ကို အားရပါးရတုတ္ေနတုန္း သူႀကီးက အလိုက္မသိစြာ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုဒီလူခမ်ာ ဟုတ္ကဲ့လို႔ေတာင္ ပီေအာင္မေျပာႏိုင္ရွာပါဘူး။ ပါးစပ္ထဲကဟာေတြ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ လက္နဲ႔ကာထားတာေတာင္ တဂ်ီးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဇြန္ေျခာက္တစ္ေကာင္ျပဳတ္က်သြားလို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ေကာက္စားေန ပါတယ္။ ေရေႏြးလာလိုက္ေပးတဲ့ ေကဇင္က ငတ္ႀကီးက်ရန္ေကာဆိုၿပီး သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထုိးသြားပါတယ္။ သူႀကီးက
          ““အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာတဲ့ဗ်ာ ဘုရားေဟာထားတာ .... ဟိုေကာင္မင္းမင္းသိုက္ ... မင္းႏွီးခ်ည္တာ မဟုတ္ေသးဘူး ... ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ည္စမ္း။ မေအးျမ ... ၾကက္သြန္လွီးၿပီးရင္ ေကာင္ေလးေတြကို ပုစြန္ေျခာက္ေတြ ေရြးခိုင္းထားေနာ္””
လို႔ မန္ေနဂ်မင့္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ပုဇြန္ေျခာက္ႏႈိက္စားမလို႔ ႀကံေနတဲ့     ရွင္ေထြးေလးနဲ႔ ေလဒီဖူးတို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
          ““မသိမႈအ၀ိဇၨာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကုသုိလ္အကုသိုလ္သခၤါရေတြ လုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လားဗ်ာ””
          ဆိုၿပီး ၀ိုင္းဘက္ျပန္လွည့္လာတဲ့အခါ သူႀကီးလစ္ၿပီဆိုၿပီး ပုဇြန္ေျခာက္ဖတ္ခ်ည္း ႏႈိက္စားေနတဲ့ ဦး၀င္းထြန္းဆန္းက ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမ္းလို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ ပုတီးစိပ္သြားသင္ေနၾကတဲ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းမိုးစက္တို႔ လျပည့္တို႔ လင္းလက္တို႔   ၿဖိဳးမင္းသန္႔တို႔ ေစာထူးတို႔တေတြ
          ““ခ်ာရစ္ကေလးမေပ်ာက္ခင္ ..... ထြက္ခဲ့ေစခ်င္ ..... လိင္ျပန္ရင္ဆံရွည္ထားပါနဲ႔ ..... သန္းေတြကမ်ား””
ဆိုတဲ့ ဘယ္သူစပ္ထားမွန္း မသိတဲ့ကဗ်ာကို ဆိုၿပီး ဖုန္တလုံးလုံးနဲ႔ ျပန္လာၾကပါတယ္။   အဲဒါကို ေရခပ္ထင္းခုတ္ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရရွာတဲ့ မုတ္သုံက စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာနဲ႔
           ““ေအး ... မင္းတို႔က ျမင္းလားစီးရေတာ့မယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့ ဟုတ္လား။ ေက်ာင္းေရာက္မွ ““ကပၸိယအဘိုးအို ..... ဆိုးလွတယ္ဆို ..... ဒို႔ကိုရင္ထိပ္ေျပာင္သားကို ..... ေခါင္းေခါက္လိမ့္လား”” ျဖစ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ပန္းႏွင္းဆီက
          ““သူႀကီး ... ရြာသားေတြကို ယိုေကၽြးဖို႔ေလ ထန္းလွ်က္ဖာေတြ မေရာက္ေသးဘူး””လို႔ ဆိုေတာ့ သူႀကီးက
          ““ေအး ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ တစ္ေယာက္ေတာ့ လိုက္ခိုင္းအုံးမွဟ””
လို႔ ေျပာ႐ုံရွိေသးတယ္ အဘိုးထူးေအာင္က
          ““ဖာေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ လိုက္လုိက္မယ္သူႀကီး””လို႔ ေျပာၿပီး ““ဖိုးျပန္႔ မင္းက ရွင္ဥပဂုတ္ပြဲျပင္ထား၊ ငါ ဖာေနာက္ လိုက္လိုက္အုံးမယ္””ဆိုေတာ့ ကုိေနကလဲ ဘိုးထူးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး လိုက္သြားပါတယ္။
           အမ်ဳိးသမီး၀ိုင္းမွာေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္ေရြးေနရင္း တန္ခူးက ကိုရီးယားကားအေၾကာင္းေျပာေနတာကို နားေထာင္ၿပီး ခင္သူဇာနဲ႔ ဖူးတို႔ ပုဇြန္ေျခာက္ေတြ ႏႈိက္စားေနၾကေလရဲ႕။ ဆန္ျပာေနတဲ့ ၀ိုင္းမွာေတာ့ သဲသဲ႐ုတ္႐ုတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စပါးလုံးေရြးၿပီးပစ္ထားတာ လာစားတဲ့ဘဲေတြကို အႀကံကုန္လို႔ ဂဠဳန္ဆားခ်က္မယ္ဆိုၿပီး ေမဦးမြန္က လိုက္နင္းေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
           ““ဟဲ့ဟဲ့ ဟင္းအိုးေတြထဲ ဖုန္ေတြ၀င္ကုန္မယ္””
လို႔ ေဒၚႀကီးသီ ဟန္႔လိုက္ေတာ့မွပဲ ၿငိမ္သြားပါတယ္။
           ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနလဲ ထန္းတစ္ဖ်ားမက ျမင့္တက္လို႔ လာပါၿပီ။ အလွဴမ႑ပ္ႀကီးဟာလဲ ျခဴးပန္းျခဴးႏြယ္ ဆင္စြယ္၀မ္းယွက္ တံခြန္ကုကၠာား မုေလးပြားၾကက္လွ်ာ အဆင္တန္ဆာစုံနဲ႔ ျပည့္စုံစြာ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ပဲ အလွဴရွင္ေလာင္းလွည့္ပါေတာ့ မယ္ခင္ဗ်ာ။

*********************************

          ယေန႔ေတာ့ မိုးမလင္းခင္ကတည္းက တစ္ရြာလုံံး ႏိုးေနၾကၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာ ကိုဒီလူက မနက္သုံးနာရီေလာက္ကတည္းက
           ““ကြီ .... ဟယ္လို တက္စလီ ...(တက္စတင္းမဟုတ္ပါ) ၀မ္း တူး သရီး ေလး ..... ဟလိုတက္စလီ ၀မ္း တူး သရီး ေလး””
ဆိုၿပီး ထေအာ္ေနသျဖင့္ ဘယ္သူမွ မအိပ္ႏိုင္ၾကသည့္အတူတူ  အလွျပင္ၾက၊ ႏြားစာေရထည့္ၾကျဖင့္ ႏိုးထကုန္ၾကေတာ့သည္။ ဒီေန႔ ေဖာ္အဲဗားရြာ စုေပါင္း ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ အလွဴေန႔။
           အစကေတာ့ ရွင္ျပဳသက္သက္တင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မ႑ပ္ေဆာက္ၿပီးခါမွ မေတာက္တေခါက္ပညာေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ခ်က္ေပးလိုက္ေတာ့ မုတ္သုံမွာ ထိပ္ခတ္ႀကိဳးခ်ည္ျမင္ေနတယ္ဗ်။ အာ႐ုံထဲမွာလဲ ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲနဲ႔ ေသပြဲ၀င္ေနရွာတာျမင္တယ္။
           ““မုတ္သုံ မင္းအ၀တ္ေျပာင္းရင္ေျပာင္း မေျပာင္းရင္ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္””
လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးလို႔ ဘိုးထူးေအာင္အပူကပ္ၿပီး ဒုလႅဘရဟန္းခံမယ္ျဖစ္တာဗ်။ (မွတ္ကေရာ မုတ္သုံ၊ ငါ့ကို နင္ အဆိပ္တိုက္ထားတာ နင့္ကို ငါ ဂတုံးတုံးပစ္လိုက္တယ္)။ ဘိုးထူးေအာင္ကလဲ ကုန္စုံဆိုင္သာေျပာတယ္ ေကာင္မေလးေတြက်ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ေငြက သိပ္မေျပလည္ဘူး။ (မယုံရင္ ေမကို႔သာ ေမးၾကည့္ပါ)။ ဒါေပမယ့္ မုတ္သုံက ပူဆာလြန္းေတာ့လဲ လုပ္ေပးရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ဒုလႅဘရဟန္းခံပါ ပါ၀င္သြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ မေအးျမတို႔၊ မေမာ္တို႔ အပ်ဳိႀကီးအဖြဲ႕က ရွင္ေလာင္းျပင္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူၾကပါတယ္။ ေတာရြာဆိုေတာ့လဲ သဘာ၀ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ လွေအာင္ ျပင္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။
           မ႑ပ္ေဆာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက လုံးၿပီး ေနလွန္းထားတဲ့ ရႊံ႕ေစးတုံးေတြကို ေသြးၿပီး ေအာက္ခံအေနနဲ႔ လိမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ လယ္ကြင္းထဲဆိုေတာ့ ရႊံ႕ကေတာ့ သန္႔ပါတယ္။ လွမ္းထားတုံးကသာ အဲဒီေပၚ ၾကြက္ပုပ္ကို ေၾကာင္က ခ်ီလာၿပီး ပစ္ထားလို႔ ဘယ္သူမွမျမင္ခင္ မေအးျမ ေကာက္ပစ္လုိက္ေတာ့ ရွင္ေလာင္းေတြ မသိလိုက္ပါဘူး။ မေမာ္က
           ““ဟဲ့ မဖူး ... ပါးနီလိမ္းဖို႔ အုတ္နီခဲအက်ဳိးလိုက္ရွာစမ္း”” ဆိုေတာ့ ဖူးက အလြယ္တကူပဲ ေလွကားခုံေအာက္က အုတ္ခဲက်ဳိးကို ခုံဖိနပ္နဲ႔ ႐ုိက္ခြဲၿပီး ယူလာေပးတယ္။ ရွင္ေလာင္းေတြက အိမ္ေပၚမွာဆိုေတာ့ မျမင္ပါဘူး။ အုတ္နီခဲမႈန္႔ေလးနဲ႔ ပါးနီဆိုးေပးၿပီး မ်က္ခုံးေမႊးဆြဲဖို႔ဆိုၿပီး လက္ဖက္ေခါင္းပုပ္ခြက္ကို ၾကည့္ေတာ့ ေလာက္ႏွစ္ေကာင္ေတြ႕တယ္။ မသီက ရွင္ေလာင္းေတြမျမင္ေအာင္ ဖယ္ၿပီး ဆြဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းေပါင္းမရွိေတာ့ ယပ္ေတာင္ကို ေနာက္မွာစိုက္ၿပီး  တဘက္နဲ႔ ေခါင္းမွာပတ္လိုက္တယ္။ ဆြဲႀကိဳးကေတာ့ ဥတစ္လုံးၾကက္သြန္ျဖဴေတြကို အခြံသင္ၿပီး သင္အူနဲ႔သီထားတာ တစ္ေယာက္တစ္ကုံးဆြဲေပးလိုက္တယ္။ အပ်ဳိႀကီးမမမ်ားဟာ သုိ႔ဂလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္ေလာင္းဆင္ၿပီးေတာ့ အပ်ဳိႀကီးမမမ်ားက မ႑ပ္ရွိရာကို ေခၚသြားၾကပါၿပီ။
           ေမာင္ရွင္ေလာင္းမ်ား စုံပါၿပီ။ ကိုေနရဲ႕ ထန္းေတာထဲေရာက္ေနၾကတ့ဲ ျမင္းအဖြဲ႕ကိုလဲ ကာလသားေခါင္း ကိုမိုးျမင့္က ေခၚေဆာင္လာလို႔ ျမင္းလားကိုယ္စီ စီးၿပီး ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ စက္ဆရာကိုဒီလူရဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္က ပလုတ္ ျဗဳန္းဆိုတဲ့ ေဗ်ာသံနဲ႔အတူ လူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလုံးမွာလဲ ပလုတ္ျဗဳန္းကာ အုံးကနဲထိတ္ ရင္မွာထိတ္ကာ ဘ၀င္ၿငိမ့္ေစမယ့္ ရွင္ေလာင္းလွည့္ပြဲ စတင္ပါၿပီ။ ေဗ်ာေနာက္ခံနဲ႔အတူ သူႀကီးအေဆြေတာ္ေလးက မိုက္တစ္လုံးနဲ႔ ေနရာခ်ေနပါတယ္။
           ““ေရွ႕ဆုံးက သာသနာ့အလံကုိင္မယ့္ မင္းမင္းသိုက္က သြားရပါမယ္။ မင္းမင္းသိုက္ေနာက္ကမွ ေစာမင္းလူနဲ႔ ဘုန္းေ၀က ေၾကးစည္ထမ္းလို႔ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ .... အဲေလ နာေရးနဲ႔ မွားေနၿပီ လုိက္ပါေပးရပါမယ္ .... ဟိုေကာင္ ဖိုးျပန္႔ ေရႊထီးသြားယူတာမေရာက္ေသးဘူးလား .... မေအးျမက ကန္ေတာ့ပြဲရြက္မယ့္လူေတြ ေခၚေတာ့ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ .... အဟမ္း အဟမ္းေပါ့ဗ်ာ .... ပရိသတ္ေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနၾကပါအုံး .... ကၽြန္ေတာ္က ထဆိုမွ ထၾကပါ ....””
          သူႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ မိုက္တစ္လုံးနဲ႔ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လူပ်ဳိေခါင္း ကိုမိုးျမင့္ထြဋ္ေခါင္တို႔ ကိုဘုန္းေ၀တို႔က ရတု႐ႈိးတိုက္ဖို႔ ျပင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါကို ေမကိုက သိေတာ့ ဆန္းစုႏိုင္ဆီလာၿပီး
           ““ကိုကိုရယ္ ကိုကိုရယ္ ..... ေမကိုလဲ သီခ်င္းဆိုခ်င္တယ္ .... လုပ္ေပးပါေနာ္””
           ““ဟဲ့ ဒါက ျမန္မာ့႐ိုးရာ ႐ႈိးလိုက္ရတုဆိုၾကမွာ နင္ဆိုေနတဲ့ အ႐ူးေၾကာ္ျငာသီခ်င္းမ်ဳိး ဆိုလို႔မရဘူး ( ႐ူးခဲ့တာလား အခ်စ္ကို ဟိုအရင္လို နင္မရွိဘူး ငါ့မွာေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္ထဲ႐ူး - သူဆိုေနက် သူ႔အိမ္သြားနားေထာင္ေနာ္)””ဆိုေတာ့
           ““လုပ္ပါကိုကိုရယ္ .... သူတို႔႐ႈိးရင္ ေမကိုလဲ ႐ႈိးမယ္ .... သူတို႔ လိုက္ရင္ ေမကိုလဲ လိုက္မယ္”” (အားရေအာင္ ေခၚခိုင္းထားမွ ဟြန္း .... င့ါကို အရက္သမားလို႔ ေျပာထားတာ) အတင္းကို ဖလန္းဖလန္းျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေအာ္ ဒီကေလးမ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ေလ။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ေန႔မွာ ရွစ္နာရီ႐ူးေနတာဆိုေတာ့ ႐ိႈးလိုက္အဖြဲ႕ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ခက္ထန္မုန္းက ရြာထဲက သူေဌးသမီးေတြကို ကြမ္းေတာင္ေတြ ပန္းေတာင္ေတြ ေပးေနပါတယ္။ အဲဒီနားမွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ တရြာလုံးမွာ အေခ်ာဆုံးဆိုတဲ့ ရြာထိပ္က အေၾကာ္သည္မႀကီးသမီး ညေလညႇင္းကိုက်ေတာ့ မေပးဘူး။
          ““ဟဲ့ တန္ခူးလာလာ ဒီမွာ ကြမ္းေတာင္လာကိုင္ ....””
ဆိုၿပီး ေခၚေပးေနတယ္။ သံဃာစင္ေရွ႕က ရွင္ေလာင္းေတြေနရာက ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္း လင္းလက္ၾကယ္က အားလုံးကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ မ႑ပ္ႀကီးကလဲ ခမ္းနားလိုက္တာ။ သံဃာစင္ေပၚမွာ မႈိင္းလုံးေကာ္ေဇာႀကီးေတြခင္းလို႔။ ပြတ္လံုးပုံေတြ ရာဇမတ္ပုံေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ မ႑ပ္တိုင္ေတြမွာလဲ ေရႊဓူ၀ံတို႔ ျပင္ဆင္ထားလို႔ ျဖဴနီညိဳျပာ စကၠဴကာလာေတြ ကပ္လို႔။ အလုိ ဟိုမွာဘာပါလိမ့္။ မိုးရြာမွာစိုးလို႔ အဘိုးထူးေအာင္ ျပင္ထားတဲ့ ရွင္ဥပဂုတ္ပြဲပါလား။ ပြဲထဲမွာက ငါးရာတန္တစ္ရြက္ကိုေတာ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကိုဓူ၀ံက ေခ်ာင္းေနေလရဲ႕။    ခက္ထန္မုန္းတို႔ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာၿပဳံးေနတဲ့ ညေလညင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ခ်င္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ စိန္ေရႊေတြ မဆင္ႏိုင္ေပမယ့္ ယဥ္လိုက္တဲ့သူငယ္မ။ သူ႔ကို ပိုေနတဲ့ကြမ္းေတာင္ေလး ေပးကိုင္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာ””
လို႔ ေမာင္ရွင္ေလာင္း လင္းလက္ စိတ္ထဲကေန ေတြးေနပါတယ္။ ခက္ထန္မုန္းကလဲ ေပးစရာလူမရွိတဲ့အဆုံးက်မွ အေၾကာ္သည္မသမီးေလးကို
          ““ေရာ့ ညည္းေကာင္းေကာင္းကိုင္ခဲ့၊ လြတ္မက်ေစနဲ႔””
ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ အေၾကာ္သည္မသမီးေလး သံဃာစင္ဘက္ဆီအႀကည့္တစ္ခ်က္၀င့္ လိုက္ေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံမိတယ္။ အို .... ရင္ထဲမွာ ေႏြးလိုက္တာ။ လက္ဖ်ားမွာေတာ့ ေအးလို႔ပါလားကြယ္။ တဂ်ီးက
           ““ကဲ ထြက္ၾကစို႔ ေနျမင့္ရင္ပူေတာ့မယ္”” ကိုဒီလူ ေဗ်ာစေတာ့ ...
ရွင္ေလာင္းလွည့္ ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အေ၀းကမွန္း ဟိုရြာလမ္း ထီးတန္းႀကီးကလဲ လွလိုက္တာ။ ေနျခည္မွာေရႊရည္၀င္းလို႔ ဆယ္စင္းလဲ မကပါလား။ ကိုမိုးျမင့္တို႔ ကာလသားအဖြဲ႕ကလဲ
           ““ရတနာျမ ပဏာသ၍ ဂါရ၀ရွိပန္ဆင္ .... ေဘးဘယာအမ်ား ... ေ၀းကြာရွားေအာင္ .... ဆယ္ေခ်ာင္းရွိဦးတင္၏ ..... ႐ႈိး .....”” ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သနားလို႔ လႊတ္ေပးထားတဲ့ အ႐ူးမ မေမကုိေလးကလဲ
           ““ဖူးျမင္အခက္ ဦးတင္ယွက္၍ ဦးတင္လ်က္ ႐ိုေသစြာ ..... အႏၲရာယ္မခ ... ရန္စြယ္ပေအာင္ .... ၀ႏၵနာရွိခိုးပါ၏ .... ႐ႈိး ....””
ဆုိၿပီး အမီလိုက္ပါတယ္။ အမယ္ ဒီလိုေတာ့လဲ ဒီကေလးမ ရသားပါလားဟဆိုၿပီး ကိုမိုးျမင့္က တစ္ဆင့္တက္ပါတယ္။
           ““ေကသာအႏြဲ႕ ... ေငြညႇာႏြဲ႕က ... ေက်ပါကြယ့္ပန္းေရႊႏြယ္ .... နိဗၺာန္စခန္း .... စိတ္ႀကံမွန္းကာ ... သကၤန္း၀တ္ခ်င္ပါ၍”” .... ႐ႈိး ....””
လို႔ ထပ္တိုင္ေတာ့ ေမကိုေလးက
           ““ဘယ္ဘယ္အကို႔ ... ကယ္မယ္လို႔ ... မယ္မယ္ပ်ဳိ႕စိတ္မၾကည္ .... ႏွစ္ကုိယ္စကား ..... အပ်ဳိနားမွာ .... ေမာင္ဖြားသိ္ပ္မပလီႏွင့္ ”” ... ႐ႈိး ....””
          သူတိုင္ ကိုေဖာက္နဲ႔ ရတုအဖြဲ႕ကလည္း ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ ဆုိလိုက္တာ ေမာင္ရွင္ေလာင္း ရင္မွာ အထိဆုံးကေတာ့
          ““တစ္လေလာက္ သာသနာ့ေဘာင္မွာ သာသနာ့၀န္ထမ္းပါရေစ။ အခြင့္ေပးပါႏွမရယ္””
          လို႔ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ အပိုဒ္မွာပဲ။ ထူပူေနေတာ့ စာသားကိုလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မန္းေသွ်ာင္ေဗြနဲ႔ ေမာင္ရွင္ေလာင္း မ်က္ႏွာညႇဳိးသြားရွာတယ္။ ျမင္းကဏ္ပင္ ျငင္းဆန္လိုက္ေလသလားမသိ။ ထခုန္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတယ္။ မၾကည္တဲ့ႏွလုံး မၿပဳံးတဲ့မ်က္ႏွာ ငဲ့ေစာင္းလို႔ ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ေသာသူကေလးကလဲ ဒီရတုကို ၾကားသည္ထင့္။ သူမကေလးလဲ ဒီရတုကို မၾကားခ်င္ဘူး .... ဘာတဲ့ ... တစ္လေတာင္ ခြင့္ေပးရမယ္တဲ့ .... ရက္စက္လိုက္တာ ... အဲဒီေလာက္ေတာင္ သူက ခြဲေနႏိုင္သတဲ့လား ... အင္းေပါ့ေလ ... သူက ဂ်ီေတာ့မွာ အသစ္ျမင္ထားတာကိုး .... ငါ့ကို ေမ့ႏိုင္ၿပီေပါ့ ... ရတယ္ ... ၀မ္းဂိုးတူးကမ္းပဲ .... ကိုယ့္စိတ္ကို ဘယ္လိုတင္းေသာ္လဲ ကညာမုံ ၾကာငုံညြတ္ဟာျဖင့္ ယမ္းေယာင္ကာ ကြမ္းေတာင္လြတ္တဲ့ျပင္ စိုစြတ္တဲ့ျမမ်က္ရည္ေတြ တလည္လည္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသခ်ဳိခ်ဳိေလး ျဖစ္သြားမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မတြယ္တာ ဆယ္ခါလႊတ္မယ္လို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာေနမိပါတယ္။
           အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူပ်ဳိႀကီး ကို၀င္းထြန္းဆန္းတစ္ေယာက္ ရွမ္းေဘာင္းဘီအနက္ႀကီး၀တ္ (စတိုင္ေဘာင္းဘီအစားေပါ့) ကိုႏႈိင္းမရရဲ႕ ေဘာလုံးကန္ဖိနပ္ကို ငွားစီးၿပီး မ်က္ႏွာမွာလဲ မေမာ္ဆီက မိတ္ကပ္ေတြ ခိုးလူးထားတာ ျပာႏွမ္းေနတာပဲ။ ၀င္းဒိုးမတက္လို႔ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ လက္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာကို ေပြ႕လို႔ နားၾကပ္ကို တပ္လို႔ ကန္ေတာ့ပြဲရြက္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးေတြနား သြားလိုက္၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္တဲ့ အပ်ဳိေလးေတြနား သြားလိုက္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနရွာပါတယ္။ တန္းစီၾကြပါ .... ေဘးကမလိုက္ပါနဲ႔လို႔ သြားေျပာတာကို
          ““ၿငိမ္ၿငိမ္ေန သီခ်င္းနားေထာင္ေနတယ္””
ဆိုၿပီး ျပန္ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။ ကုိေႏွာင္းမိုးဖိနပ္နဲ႔ သူနဲ႔ မေတာ္ေတာ့ လမ္းတစ္၀က္တင္ပဲဖိနပ္ေပါက္ၿပီးေထာက္ၾ ၾကြေထာက္ၾကြ ျဖစ္ေနတဲ့အထဲ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္ကို ငမ္းလိုက္တာ ခလုတ္တိုက္ လဲပါေလေရာ ...။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဆံေကပယ္ သကၤန္းစီးၿပီးတဲ့ေနက္ ဆရာေတာ္ေရႊမန္းသားက ေရစက္ခ်အႏုေမာဒနာျပဳကာ ကမၲာေျမထု သက္ေသျပဳလို႔ သာဓုသံၿမိဳင္ၿမိဳင္ေခၚၿပီး ေဖာ္အဲဗားရြာအလွဴႀကီးလဲ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ကိုေႏွာင္းမိုးတို႔ ကိုမိုးျမင့္တို႔ ကာလသားအဖြဲ႕က
           ““ေအာင္ပါၿပီ .... ေအာင္ပါၿပီ ..... အဓိ႒ာန္ၿပီးေျမာက္လို႔ စိတ္အႀကံခရီးေပါက္ကာ .... မဂၤလာပြဲေတာ္ႀကီး .... ေအာင္ပါၿပီ ..... အလွဴမဂၤလာပြဲေတာ္ႀကီး ..... ေအာင္ပါၿပီ””
ဆိုတဲ့သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ .... တရြာလုံးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ႏွလုံးဆီထိ ၿပံဳးပီတိနဲ႔ အလွဴပြဲႀကီး ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီခင္ဗ်ာ။
-----------------------------------------

ကာလီဒါသ

          တခါက ဗာရာဏသီျပည္မွာ နႏၵအမည္ရွိတဲ့မင္းႀကီးဟာ မင္းက်င့္တရား (၁၀)ပါးႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမင္းႀကီးမွာ သားေတာ္တစ္ပါးထြန္းကားလို႔ သားေတာ္ေမာင္အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီဗာရာဏသီျပည္မွာပဲ ပညာမဲ့ၿပီး ဆင္းရဲလွတဲ့ ေရထမ္းသမား ေမာင္ကာလီႏွင့္ ပညာကို အလြန္တန္ဖိုးထားတဲ့ ေဘာဂဗလ ဆိုတဲ့ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေဘာဂဗလသူေဌးႀကီးမွာ အလြန္တရာေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိတဆိုးသမီးေလးတစ္ေယာက္လဲ ရွိပါတယ္။
          ေမာင္ကာလီဟာ ေရထမ္းသမားျဖစ္ေပမယ့္ သူေဌးသမီးနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ ၾကားဖူးနား၀ပညာစကားေလး တစ္ခြန္းတေလနဲ႔ သူေဌးႀကီးကို အေရာတ၀င္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူေဌးႀကီးရဲ႕အိမ္က ေရအိုးမွန္သမွ်ကိုလဲ အၿမဲျပည့္ေနေအာင္ ျဖည့္ေပးပါတယ္။ သူေဌးႀကီးဟာ ေမာင္ကာလီရဲ႕ ေျပာပုံဆုိပုံႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို သေဘာက်ၿပီး တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကို ေမာင္ကာလီႏွင့္ သေဘာတူ လက္ထပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
          လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ သူေဌးႀကီးဟာ ေမာင္ကာလီကို နိပါတ္ေတာ္၀တၳဳေတြကို ဖတ္ခိုင္းတဲ့အခါ စာမဖတ္တတ္သျဖင့္ မအားေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူေဌးႀကီးရဲ႕သမီးဟာ ေမာင္ကာလီ စာဖတ္တတ္သလား မဖတ္တတ္သလား သိရွိဖို႔ စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး ေမာင္ကာလီကို ျပသဉာဏ္စမ္းခဲ့ရာ ေမာင္ကာလီက မိမိဇနီးသည္ ေပါက္ကရေရးျခစ္ထားသည္ကို မသိဘဲ ယုတၱိရွိေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ဖတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေရးတာတျခား ဖတ္တာတျခား ျဖစ္ေနေတာ့ သူေဌးသမီးဟာ စာေတာင္ မဖတ္တတ္တဲ့ ေမာင္ကာလီရဲ႕ ဘ၀မွန္ကို သိသြားၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲလိုက္ပါတယ္။ ေမာင္ကာလီလဲ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္ရွက္ၿပီး သူေဌးသမီးအလစ္တြင္ အိမ္မွ ထြက္ေျပးပါေတာ့တယ္။
          ထြက္ေျပးလာရင္း ေတာအုပ္တစ္ခုတြင္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားေနရာ ယခင္ဘ၀က မိခင္ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူရႆတီ နတ္သမီးက လမ္းမွန္ကို ညႊန္ျပပါတယ္။ နတ္သမီးအသံကို ကာလီၾကားတဲ့အခါ တပ္မက္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ကိုယ္ထင္ျပခိုင္းပါတယ္။ နတ္သမီးက သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ ကာလီငရဲႀကီးမည္စိုးသျဖင့္ မျပလိုေၾကာင္း ျငင္းပယ္တယ္။ ကာလီက အတင္းေတာင္းဆိုသျဖင့္ ျပလိုက္တဲ့အခါ
          ``တယ္လွပါလား။ ဒီလိုလွတဲ့သူကေလးနဲ႔မ်ား အတူေနလိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ´´
လို႔ ျပစ္မွားလိုက္ပါတယ္။ နတ္သမီးက -
          ``သင္သည္ ငါ့အား ျပစ္မွားခဲ့မိၿပီ။ ဘုန္းႀကီးလို႔ သက္မရွည္၊ သက္ရွည္လို႔ ဘုန္းမႀကီး။ ဟဲ့ ... ကၽြန္မ်ဳိးဒါသ နင့္နာမည္ ယေန႔ကစလို႔ ကာလီနဲ႔ ဒါသ ေပါင္းၿပီး ကာလီဒါသလို႔ တြင္ရမည္။ သို႔ေပမယ့္ အမိေတာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပညာမဲ့ေနတဲ့ မင္းကိုယ္မွာ ေဟာဒီကြမ္းယာကို စားတာနဲ႔ ပညာရွိတစ္ဦးျဖစ္လာၿပီး ဘုရင္၏ ပညာရွိအမတ္တစ္ဦး ျဖစ္လာမယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ မင္းဟာ မိန္းမသတ္လို႔ ေသရမယ့္သူ သြားေပေတာ့။´´
          ကာလီဒါသဟာ နတ္သမီးရဲ႕ ႐ူပါ႐ုံကို တပ္မက္ၿပီး စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွားခဲ့မိလို႔ မယ္ေတာ္က ဒဏ္ခတ္လိုက္ၿပီး လႊတ္လိုက္တဲ့အခါ ဗာရာဏသီကိုပဲ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း အိမ္တစ္အိမ္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလး တစ္ေယာက္ ေတြ႕တဲ့အခါ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္သြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေလးကက ျပည့္တန္ဆာမေလးပါ။ ကာလီဒါသဟာအဲဒီျပည့္တန္ဆာမေလးနဲ႔ အတည္တက် ေပါင္းေဖာ္ေနထိုင္ပါတယ္။
          မယ္ေတာ္ေကၽြးတဲ့ ကြမ္းယာအစြမ္းေၾကာင့္ ပညာေတြ တတ္လာၿပီး သူတစ္ပါးအခက္အခဲေတြကို အလြယ္တကူ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသတင္းက နန္းေတာ္ထိ ေပါက္လာတဲ့အခါ ဘုရင္က ကာလီဒါသကို ေခၚခိုင္းၿပီး ပညာရွိအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ပါတယ္။
          တခါမွာေတာ့ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္ပုံကို ပန္းပုဆရာဆီ အပ္ႏွံတဲ့အခါ ကာလီဒါသ ပညာရွိဟာ ပန္းပုဆရာကို ႀကီးၾကပ္ညႊန္ျပေပး ပါတယ္။ ပန္းပုဆရာကလဲ ကာလီဒါသ ညႊန္ျပတဲ့အတိုင္း ထုလုပ္ဆက္သလိုက္တဲ့ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ ႐ုပ္တုကို မိဖုရားႀကီးနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါ တေသြမတိမ္းတူေနတဲ့အတြက္ ပန္းပုဆရာကို ဆုေတာင္ လာဘ္ေတာ္မ်ားစြာ ေပးခဲ့ပါတယ္။
          ႐ုပ္တုကို ေသခ်ာၾကည့္တဲ့အခါ မျမင္အပ္တဲ့ေနရာက မွည့္ေတာင္ ပါေနတဲ့အတြက္ ပန္းပုဆရာကို ေမးတဲ့အခါ ကာလီဒါသ ထည့္ခိုင္းတဲ့အေၾကာင္း ပန္းပုဆရာက ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔မိဖုရားရဲ႕ မျမင္အပ္တဲ့ေနရာက မွည့္ကို သိေနတဲ့ကာလီဒါသကို သတ္ေစအမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အာဏာသားေတြဟာ မသတ္ရက္လို႔ ၀ွက္ထားခဲ့ၿပီး ဘုရင္ႀကီးကုိေတာ့ သတ္ၿပီးတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။
          တကၠသိုလ္ျပည္မွ ျပန္လာေသာ နႏၵမင္းႀကီး၏သားေတာ္ ဥပရာဇာမင္းသားကေလး ေတာထဲတြင္ လမ္းမွားေနေလရာ ၀ံသူေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ကယ္တင္ထားပါတယ္။ က်ားငစဥ္းလဲက ၀ံသူေတာ္ရွိရာ သြားၿပီး-
          ``အသင္၀ံသူေတာ္ ... နားရြက္တိုကိုလည္း မကယ္နဲ႔။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလဲ မကယ္နဲ႔လို႔ စကားပုံရွိတယ္။ ဒီလူမင္းသားရဲ႕ အသားကို က်ဳပ္စားရန္ ေပးပါ´´
လို႔ သြားေျပာတယ္။ ၀ံသူေတာ္က မေပးဘဲ မင္းသားကေလးကို က်ားငစဥ္းလဲ၏ရန္မွ ေ၀းရန္ သစ္ပင္ေပၚတက္၍ သူ႔၏ေပါင္ေပၚမွာ သိပ္ထားလိုက္ တယ္။ ညဘက္ေရာက္တဲ့အခါ က်ားငစဥ္းလဲက ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာၿပီး-
          ``အသင္မင္းသား ...။ ဒီ၀ံႀကီးဟာ ၀ံသူေတာ္မဟုတ္။ ၀ံယုတ္မာႀကီး ျဖစ္တယ္။ မင္းသားေလးကို ကယ္ဆယ္တယ္ဆိုတာ အလကား ေျပာတာ။ မနက္က်ရင္ သင့္ကို စားလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေအာက္ကို တြန္းခ်လိုက္ပါ´´
လို႔ လာေျပာတယ္။ မင္းသားေလးလဲ က်ားငစဥ္းလဲစကားကို နားေယာင္ၿပီး သူ႔ကို ကယ္တင္ထားတဲ ၀ံသူေတာ္ကို တြန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ ၀ံသူေတာ္က သစ္ကိုင္းကို ေျခေထာက္နဲ႔ ဆြဲခ်ိတ္ထားတဲ့အတြက္ ေအာက္ကို ျပဳတ္မက်ခဲ့ပါဘူး။ ၀ံသူေတာ္က မင္းသားေလးကို
          ``အသင္မင္းသားတြန္းခ်ေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္ ေအာက္မက်ပါ။ အသင္မင္းသားဟာ ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားတဲ့ (သေသနိယ)ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ဂလဲ့စားမေခ်လိုပါ။ ေဟာဒီလမ္းအတိုင္းသြားလွ်င္ သင္သြားလိုတဲ့ ဗာရာဏသီကို ေရာက္ပါလိမ့္မယ္ ...။ ကဲ ... သြားေပေတာ့´´
လို႔ ေျပာၿပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
          မင္းသားေလးဟာ ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားမိတဲ့အတြက္ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ သေသနိယ ဆိုတဲ့ ေလးလုံးကိုသာ ဆိုေနပါေတာ့တယ္။ မင္းသားေလးဟာ သူ႔တပည့္ေတြကိုလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘဲ ကလိုက္ ခုန္လိုက္ ေျပးလႊားလိုက္ႏွင့္ နန္းေတာ္ႀကီးဆီ ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ဟာ သားေတာ္ေလးရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အမတ္ႀကီးေတြက ဒီေရာဂါမ်ဳိးကို ကာလီဒါသဆရာသာ ရွိလွ်င္ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုႏိုင္မွာပဲဟု ေလွ်ာက္ထားၾကရာ ဘုရင္ႀကီးလဲ ေနာင္တေနမိသြားပါတယ္။
          ဘုရင္ႀကီး ေနာင္တစိတ္ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ အမတ္တစ္ဦးက ကာလီဒါသအား ေခၚေဆာင္၍ မင္းသားေလးအေျခအေနကို ျပရာ
          ``လူ၀ံ႐ုပ္ကို ရွိခိုးလွ်င္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း´´ ေျပာသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ လူ၀ံ႐ုပ္ကို ျပဳလုပ္ေစၿပီး ရွိခိုးေစရာ ေပ်ာက္ကင္း သြားပါတယ္။ ကာလီဒါသကို ေက်းဇူးလဲ တင္သြားၾကပါတယ္။ ကာလီဒါသကို မသတ္ဘဲ ကြယ္၀ွက္ထားတဲ့ အမတ္ႀကီးေတြ ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္သြားၾကပါတယ္။
          တစ္ေန႔မွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ မဂၤလာကန္ေတာ္ကို ၾကည့္ေနတုန္း ေလမတိုက္ ဘာမတိုက္နဲ႔ ၾကာဖူးႏွစ္ဖူးထဲ ထူးထူးျခားျခားကြက္ၿပီး လႈပ္ေနတာ ျမင္ပါတယ္။ ဒီအျခင္းအရာကို ေျဖဆိုႏိုင္မယ့္သူကို ေမာင္းခတ္ေၾကျငာေစပါတယ္။ ေျဖဆိုႏိုင္မယ္ဆိုလွ်င္ မိန္းမဆိုပါက မိဖုရားအရာ ေျမွာက္တင္မယ္။ ေယာက္်ားဆိုပါက အိမ္ေရွ႕အရာ အပ္ႏွင္းမယ္။ ဘုန္းႀကီျဖစ္လွ်င္ ေရႊေက်ာင္းေဆာက္လွဴမယ္ ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာေစပါတယ္။
          ကာလီဒါသတေယာက္ ခ်စ္ဇနီးေလးနဲ႔ ၾကည္ႏူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခိုက္ ေမာင္းခတ္တဲ့အဖြဲ႕ဟာ အနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕ဇနီးျပည့္တန္ဆာမေလးဟာ မိဖုရားႀကီးျဖစ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ကာလီဒါသကို ႏႈိးၿပီး ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ ကာလီဒါသက အေျခအေနကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီး-
          ``ၾကာဖူးတို႔ရဲ႕သဘာ၀ဟာ နံနက္ေစာေစာဆို ပြင့္တယ္။ ေနထြက္လာလွ်င္ ငုံသြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ပြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀င္ေနတဲ့ ပိတုန္းေတြဟာ ၾကာဖူးျပန္ငုံသြားတဲ့အခါ ျပန္ထြက္လို႔ မရလို႔ ႐ုန္းကန္ေနၾကတာေၾကာင့္ ၾကာဖူးေတြ လႈပ္ရတာျဖစ္ပါတယ္´´
လို႔ ေျဖပါတယ္။ ကာလီဒါသရဲ႕ဇနီးက အဲဒီစကားကို မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကာလီဒါသ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ထိုးသတ္ၿပီး က်က်နနျခယ္သ၀တ္ဆင္ကာ နန္းေတာ္ရွိရာ လာခဲ့ပါတယ္။
          ၾကာဖူးျဖစ္ပုံအလုံးစုံကို ေလွ်ာက္ထားလို႔ စုံစမ္းတဲ့အခါ မွန္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မွန္ပင္ မွန္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးရဲ႕ ႐ုပ္လကၡဏာက ဒီလို ျပႆနာမ်ဳိးေတြကို ေျဖႏိုင္မယ့္ လကၡဏာမ်ဳိးမရွိလို႔ စစ္ေဆးတဲ့အခါ မိဖုရားျဖစ္လိုစိတ္နဲ႔ လင္ေယာက္်ားျဖစ္သူ ကာလီဒါသကို ေမးၿပီး အေျဖမွန္ရတဲ့အခါ လင္ေယာက္်ားကို သတ္ခဲ့တာ ေပၚလြင္ခဲ့ပါတယ္။
          ဒါေၾကာင့္ လင္ေယာက္်ားကို ျပစ္မွားတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကို မေသမခ်င္း ဓားနဲ႔ ထိုသတ္ေစလို႔ အမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
          အိႏၵိယရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ဒ႑ာရီ၀တၳဳေလးပါ။ ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားမိလွ်င္ ပညာဥစၥာဘယ္ေလာက္ပင္ ႀကီးမားေသာ္လည္း ကံတရားရဲ႕ တန္ျပန္ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံရတတ္ေၾကာင္း သင္ခန္းစာ ယူစရာ ေကာင္းလွပါေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ဘာသာျပန္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။